Dominika Skurzok

Serdecznie dziękuję za komentarz :) Tak... przyznam, że to bardzo ważna dla mnie sprawa, ale nie mogę narazie zdradzić o co tak naprawdę chodziło, bo nie chcę zabrac tej przyjemności osobom interpretującym :) Pozdrawiam!

przechodził obok, jak wielu przed nim włosy uczesane, marynarka, spodnie w kant i połyskujący w promieniach słońca złoty zegarek pogoda była idealna: niebo bez chmurne, słońce grzało jak kaloryfer skulona kobieta siedziała na ławce, obserwując, jak kałuża pod jej nogami przybiera mężczyzna zapytał, która godzina podniosła głowę w stronę rozmówcy i drżącym głosem odpowiedziała: jedenasta pięćdziesiąt po chwili z uśmiechem na twarzy, zniknął w oddali

jego ramiona niebieskie oplotły ją jak wstążki będące przybraniem róży na skronie nałożył jej wianek wart więcej niż złoty diadem dłonią delikatną gładził jej półżywe policzki ciesząc się chwilami z nią spędzonymi jak bukietami kolorowych kwiatów barwiły monotonię codzienności uśmiechnięty patrzał na nią twarz jej była blada i pomarszczona usta sino-purpurowe lekko drgały jak gdyby chciały coś wymówić w końcu wymamrotała: „odejdź - nie trać czasu” wiedział że gdyby odszedł straciłby wiele więcej dusza jej uniosła się ponad ciało i samobójczym ruchem zasunęła powieki przeniknąwszy w głąb jego serca zamieszkała tam na zawsze

Serdecznie dziękuję za słowa krytyki. Przy pisaniu następnych wierszy spróbuję nie popełniać błedów, jakie popełniłam. Serdecznie pozdrawiam bardzo dziękuję!

Do: jasiu zły Nie zniechęca :) Ja chętnie czytam słowa krytyki (jeśli sa dość delikatnie napisane, np. tak jak Twoje ). Ja wiem, ze pisze kiepsko, ale chciałabym poprostu zacząć pisac dobrze. Więc bardzo serdecznie dziękuję i skorzystam z rad :)

Mnie się nawet podoba. :) Pozdrawiam serdecznie!

Do M.Krzywak: A czy ja kiedykolwiek napiszę coś, co się Panu spodoba?? :p To ciało zamienia się w popiół, a nie śnieg. Właściwie to chciałam napisać trochę więcej, ale nie chciałam (jak zwykle zresztą) napisać za dużo. Myślałam o tym, żeby dodać jeszcze "Wiedziałam że odchodzisz...", ale zrezygnowałam. Mam nadzieję, że kiedyś napiszę wreszcie coś, co się Panu spodoba? :) Pozdrawiam serdecznie!

Osobiście uważam, że pierwsza część tego wiersza była całkiem przyzwoita. Druga... nawet, ale trzecia?! Trzecia kompletnie mi sie nie podoba. Może popracuj trochę nad tym...? Pozdrawiam serdecznie!

Moim skromnym zadniem wiersz jest trochę za długi. I przyznaję, ze z trudem przeczytałam go całego. Niezły pomysł. Daję małego +.

kiedy dotkniesz srebrnymi wargami swymi moich ust oczy me zapłoną a po chwili zgasną niczym pochodnie zdmuchnięte przez wiatr ciało moje jak śnieg osiadły na drzewie posypie się garstka popiołu

Mnie osobiście wiersz się podoba. Nie mam zastrzerzeń :) Pozdrawiam serdecznie!

Hmm... lat mam 14, ale rozumiem, że jak widać mój poziom to 12 lat (lub mniej) :) Serdecznie dziękuję za słowa krytyki. Spróbuję się poprawić :) Pozdrawiam serdecznie!

zapatrzony idzie pustynią nie patrząc w tył idę za nim chcę dogonic powiedzieć... jest za daleko ziarna piasku rozżarzone węgle wtapiają się w stopy bose osuwam się na kolana łzy płyną strumieniami i ostatnimi siły przywołuję go odwraca się ślepiec nie widzi mojej miłości smutku cierpienia nie widzi że umieram odchodzi serce pękło stłuczone lustro upadam twarzą uderzam o ziemię zostało mi kilka sekund życie staje przed oczami tak krótkie tak niewinne tak zatroskane odliczanie pięć cztery trzy dwa jeden a mówiono że miłość wszystko przetrwa że jest nieśmiertelna

słońce świeci zanurzając się w wodzie kreśląc na niej łuki moich myśli gdy zaś wynurza się z wody oślepia swym światłem dopełnia tworząc idealną całość lecz gdy zajdzie za chmurami patrząc przed siebie nie dostrzegam nic co tętniło by życiem tracę grunt pod nogami wszystko obumiera traci sens istnienia los wciąż ze mnie drwi zamykając w szklanej kuli zalewanej przez ocean wspomnień i paradoksalnych zdarzeń życie przewija się monotonnie jak nudny film zapłakane oczy patrzą w dal gdzie nie ma nic prócz mroku chcę znów ujrzeć najjaśniejszą z gwiazd by rozjaśniła każdy kąt przywracając wszystko do życia jej gorącem sparzyć serce zakochane chcę w niej stopić się.

Do vacker flickan: Gdybyś miał pewne wątpliwości, co do tego, co oznacza 'biała plama' to zajrzyj do słownika frazeologizmów współczesnej polszczyzny. Pozdrawiam!

Przez ciemny korytarz Kroczę gdzieś Opieszale dążę do początku W oddali widzę światło Niczym lustro odbija obraz Przez gęstą mgłę Przypominam sobie wszystko W cichości ducha Przeżywam Wzloty i upadki Znów się uśmiecham Każdą łzę na nowo wylewam Zamek na lodzie wznoszę I… trzask Zwierciadło pęka Światło zanika Nagle jakby czas ustał w miejscu Wszystko zamarło I tak wypełniam białą plamę swojej przeszłości Tak wygląda mój wiersz po modernizacji. Zachęcam do wyrażania swojej opinii na jego temat :)

Bardzo dziękuję za komentarze. Bardzo przepraszam za te słowa do 'Samo zło' miałam okropny dzień i tak jakoś wyszło. Spróbuję nad tym popracować. Pozdrawiam!

Do "Samo zło": Z tego co zauważyłam, to NIKOMU nie powiedziałeś/powiedziałaś dobrego słowa na temat jego wiersza. Nie wiem, z czego to wynika. Albo masz kompleksy (bo piszesz do bani) albo uważasz się za siódmy cud świata! Osobiście uważam, że ten wiersz nie jest aż taki zły. Ale nie zamierzam Ci tutaj ubliżać, bo to nie o to chodzi. Każdy ma prawo do własnego zdania...

Przez ciemny korytarz Kroczę gdzieś Opieszale dążę do początku Widzę światło Niczym lustro odbija obraz Jak na filmie Przypominam sobie wszystko Przeżywam Wzloty i upadki Znów się uśmiecham Każde słowo ponownie wypowiadam Wszystko raz jeszcze analizuję Każdą łzę na nowo wylewam I… trzask Światło zanika Zwierciadło pęka Nagle jakby czas ustał w miejscu Wszystko zamarło W oddali słyszę płacz… I… znów rozbłysło światło Światło…wspomnień

Przez ciemny korytarz Kroczę gdzieś Opieszale dążę do początku Widzę światło Niczym lustro odbija obraz Jak na filmie Przypominam sobie wszystko Przeżywam Wzloty i upadki Znów się uśmiecham Każde słowo ponownie wypowiadam Wszystko raz jeszcze analizuję Każdą łzę na nowo wylewam I… trzask Światło zanika Zwierciadło pęka Nagle jakby czas ustał w miejscu Wszystko zamarło W oddali słyszę płacz… I… znów rozbłysło światło Światło…wspomnień

Jakoś tak pusto… Kogoś mi brak… Jakoś tak smutno… Tęsknota otula mój świat. Łzy płyną strumieniami… Smutek napełnia me serce… Nie wyrażę tego słowami… Jak kocham Cię wielce! To, co było – już nie wróci… Zostały tylko wspomnienia. Jedyne, co mój smutek ukróci, To wiara w marzenia.