Łukasz_Kozera

Dziękuję za uwagi Piotr, już się poprawiam "jesiennym oddechem" to chyba lepiej pasuje.

Usta twoje maliny Przepełnione słodyczą Oczy twoje lśniące gwiazdy Rozjaśniające noc mego życia Włosy twoje złote Niczym łany pszenicy Targane jesiennym oddechem Twarz twoja promienieje Rozpalając każdą cześć mego ciała Głos twój piękny Niczym śpiew słowików Wypełnia mój umysł Gdy ty śpiewasz Natura milknie Nasłuchując głosów Swej oblubienicy [sub]Tekst był edytowany przez Łukasz_Kozera dnia 22-11-2003 21:19.[/sub]

Dziękuje za rady. Był to jeden z pierwszych wierszy które napisałem. Dlatego forma trochę nie najlepsza.

Jestem blisko obok ciebie Ale ty nie widzisz mnie Proszę nie płacz Przecież nic nie stało się Czemu jedziesz Co zrobiłem źle Co sprawiło Że nie kochasz mnie Byłem blisko Zawsze blisko Gdy potrzebowałaś mnie Proszę zostań Wszystko zmieni się Jestem blisko obok ciebie Ale ty nie widzisz mnie Proszę nie płacz Przecież nic nie stało się Teraz znowu jesteś ze mną Już nie jestem sam Do wieczności długa droga Ale nie martw się

Dzieki za uwagi, nigdy nie byłem dobry z ortografi. Wiersz ten pisałem na początku tego roku nie myśląc o Matriksie.

Dzieki za uwagi, nigdy nie byłem dobry z ortografi. Wiersz ten pisałem na początku tego roku nie myśląc o Matriksie.

Dusza ma płacze Widząc jak świat biegnie ku zagładzie Rozdzierają ją wizje nieuniknionego W jednej chwili to co jest Zmienia się w to co było Teraźniejszość łączy się z przeszłością Wszystko się zmienia Nic już nie jest takie samo Wszystko co znaliśmy Znika w jednej chwili Pochłonięte przez odmęty czasu Nie ma już nic oprócz nas Ale czy to na prawdę jesteśmy my Może to tylko złudzenie Może nas tak naprawdę już nie ma To co zostało to jedynie Puste powłoki pozbawione wszelkich uczuć [sub]Tekst był edytowany przez Łukasz_Kozera dnia 14-11-2003 12:16.[/sub]

Ciesze się że jest ktos kto czuje podobnie jak jak. Łukasz

Zgadzam sie z tobą, od czegos trzeba zacząć. Postaram sie żeby kolejne były lepsze. Łukasz

Stoję sam na ulicy Choć w koło tyle ludzi Wciąż taki samotny Jak palec u ręki Jak niechciane dziecko Zostałem porzucony I przez ludzi pozbawiony Szans na lepsze jutro Teraz tułam się po ziemi Spragniony szczęścia Pukam do serc ludzi Poszukując miejsca

Dzięki za dobre rady. Następnym razem postaram się poprawić.

Tysiące myśli mknie W jednej chwili niczym pocisk Którego nikt nie jest w stanie powstrzymać Potok słów, snów Myśli i obrazów Pędzi niczym rzeka Górskimi dolinami A wszystko po to By wyrazić własne zdanie By zostało po mnie Cos więcej Niż tylko opowiadanie Bym pozostał w sercach ludzi Którzy mnie nie znają. [sub]Tekst był edytowany przez Łukasz_Kozera dnia 01-11-2003 21:07.[/sub]