[stodziennie.]

Krótkie ale treściwe i takie prawdziwe. Pozdrawiam świątecznie.

[Może kiedyś złapię spadającą gwiazdę]

Bardzo ciekawie w prosty sposób ale inaczej. Tak trzymać dalej . Pozdrawiam świątecznie.

[Życiorys (Vincent van Gogh)]

Witam !

Na końcu może być " odpływa ja rzeka" albo nie zmieniaj wcale. Nie wyrzucaj końca jest tutaj potrzebny. Nawet jeśli jest dużo spersonifikowanych uczuć w tym wierszu to tak ma być. Taki jego charakter i one świetnie tu pasują. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam !

[Jesteś]

jesteś w kropli rosy
która dnia każdego nas witała
jesteś w marzeniach bezkresnych
które horyzonty nam ukazywały

jesteś w księżyca blasku
który sny nam rozświetlał
jesteś w jedwabnym pożądaniu
które ciałom naszym zasnąć nie pozwalało

jesteś w słońcu promieniach
które szczęśliwą drogę nam wyznaczały
jesteś puchem śnieżnym
który myśli nasze otulał

jesteś uśmiechem radosnym
który mą duszę gładził
jesteś w świecy cieple
które zło każde stopić potrafiło

jesteś
ale mnie już nie ma..

[nostalgia]

Po tytule dużo sobie obiecywałem i nie zawiodłem się ani trochę. Wiersz przesiąknięty jest nostalgią. "Opustoszałe pokoje moich dni" - to z wiersza zapamiętam na długo.

[*** Ciemne oddechy Twoich kroków]

Świetne metafory, nic nie odejmować i nic nie dodawać. Tak trzymać!

[Przyjaciele]

Dzięki za uwagi- są one bardzo cenne. Uważam, że pretensjonalność nie jest czymś złym, rymy nie miały powalać tylko pokazać współgranie natury. Na haju nigdy nie byłem a skoro taki stan na trzeźwo osiągnąłem - czy to źle?. Wiersz przeszedł trzęsienie ziemi- w przyszłości będę starał się nimi mniej trzęść -cenna uwaga. DZIĘKI!!!!!!!!!

[Przyjaciele]

Jestem tu.......
......czekam
i oni nadchodzą.

Już go na swoim poliku czuję
i ją dostojną, w sukni z żywiołów utkaną, widzę.

Przyjaciele - wiatr i fala w morskiej tańczą otchłani
i ja z nimi radośnie wiruję, a niebo swym magicznym ciemnym blaskiem
kroku im dorównuje.

On - energię i siłę mi daje
Ona - zmęczenie mi odbiera
Są...........
Tu ze mną,Oni i ja, ja i Oni.

Trwać przy nich chciałbym zawsze ale wiem, że przeminąć muszą,
by ustąpić miejsca słońcu, które myśli me pali
i ciszy, ktora mnie zagłusza.

Tak jak nagle z nicości powstali tak w nicość błogą i aksamitną odchodzą.
Ona na mej twarzy łzę na pożegnanie zostawiając
On niezwykłą muzykę mi przygrywając.

Zniknęli..........................
juz nie ma ich ze mną............
i ja idę........
lecz wrócę i czekać na nich znów będę
lecz czy oni powrócą...................?