Jerzy_Płonka

Wiersz pełen patosu, do niektórych trafi do innych nie. Do mnie nie trafił i nie bierz mnie za antypatriotę ale we współczesnym świecie po prostu mało jest ludzi którzy potrafią przystępnie przynajmniej dla mnie mówić o patriozyźmie. Albo jest to bełkot albo podniosły bełkot. Dla mnie najlepsi byli tzw. "Poeci apokalipsy zapowiadanej" i "Poeci apokalipsy spełnionej" pozdrawiam J.P.

Mnie się bardzo podobało, powiem więcej nawet bardzo bardzo mi się podobało. Mój mentor z humanizmu powtarza że "z czytaniem wiersza jest jak z sprówaniem swetra, jeśli znajdziesz odpowiednią nitkę to wszystko pójdzie gładko". Przedmówca wspomniał o niejednoznaczności poezji... to chyba jest w niej najpiękniejsze, mówi o tylu rzeczach opowiadając jedną, oby tak dalej... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 21-10-2003 16:46.[/sub]

"skazana na dom w którym straszy człowiek skazana na cień w którym twarz odpada skazana na życie" po prostu dech mi zaparło z wrażenia. bardzo mi się podobało. pomysł przedni, wykonanie dobrane do tematu, wizja wręcz namacalna, genialnie pozdrawiam Jerzy_Płonka

Dzięki za słowa otuchy. Hmmm po krótkich przemyśleniach dzięki za krytykę, jeżeli jesteśmy w dziale dla zaawansowanych to każda uwaga jest celna i pomocna. Nawet ta która mnie się nie podoba

hmmm dzięki za komentarz, pomyślę nie kryję że nawiązania do aż troje mnie wpieniają i denerwują ale ok, przetrzymam. Jest jednak coś do czego muszę się koniecznie odnieść... poezja nie jest dla każdego, gdybym uważał się za poetę byłbym nadętym bufonem. Wiersze mówią o wielu sprawach jeśli skupiałyby się na jednym aspekcie to gdzie podziałaby się ich uniwersalność, ale ok to twoje odczucia można się z nimi zgadzać albo nie. Ja się nie zgadzam. A poza tym powiedz mi ilu współczesnych poetów ma nakład 10 mln egzemplarzy... p.s. a co do nawiązań do miłości rozłączonych serduszkach i tym podobnych nie piszę bo to jest pewne stadium demencji... według mnie

pisanie jest sztuką wyrażania swojej duszy a co jeżeli moja dusza jest labiryntem z którego sam nie potrafię się uwolnić...

w mrocznych odmętach ciszy rozbryzgują się grzywy fal kiedyś szepcąc pomyślałbyś, że ktoś słyszy dziś wiesz, że jesteś sam w blasku księżyca kroczysz - pod stopami czujesz piasek -powoli w cieniach świata zatapiasz smutki stajesz się jednym z nich związanych pętlą w fal przestrzeni z odległym horyzontem nadziei [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 08-12-2003 17:29.[/sub]

Klimaty takie jak lubię, treść i kompozycja też niezgorsza, chyba się dobrze spisałaś, chyba bo to zależy od autora czy wiersz mu się podoba czy nie. Mnie się podobało. Pozdrawiam

mnie się nie podoba

ogólnie nieźle, nie jestem ekspertem ale jeżeli już zaczęliście z tą herbatą to może tak "mniej kawy na ławę" i będzie jeszcze lepiej...

hmm dzięki za komentarz, zobaczymy jakie są reakcje innych

ponieważ cierpię na bezsenność i zawsze dokładnie każdego dnia o 3:27 nad ranem zapadam w coś na kształt koszmaru więc stwierdziłem że dlaczego by tego nie opisać. proszę o wasze komentarze.

nocami dotykam twarzy demona wodzę dłońmi po zniekształconych policzkach pieszczę zimne pustki oczodołów staram się zbadać dosięgnąć tego co kiedyś było ustami tam gdzie rodziły się słowa myśli nocami dotykam twarzy i nie ma tam nic iskry życia nadziei pustka tętniąca lodowatą krwią nocami dotykam marzeń wszechświata podróżuję tam gdzie kończy się rzeczywistość do świata snów nocą... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 08-12-2003 17:28.[/sub]

Wiem, dodałem ten wiersz niedawno, i że nikt ze stałych bywalców mnie nie zna... Hmmm więc jest to pierwszy opublikowany przeze mnie wiersz... tutaj. Zobaczymy co o nim myślicie... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 16-10-2003 21:43.[/sub]

nie czuję nic i jestem niczym a moje decyzje zmienne jak wiatr nie oddycham nie jem nie myślę nie zauważam świata duszy ślepota jeśli mam duszę serca oziębłość jeśli mam serce umysłu otępienie jeśli on jest mrok tylko mrok a może... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 08-12-2003 17:27.[/sub]