Jerzy_Płonka

ok nie kłócę się to mi nie wyszło.

kiedyś chciałbym znów zobaczyć te widoki, gdym za młodu pod sufitem błądził wzrokiem kiedyś chciałbym znów usłyszeć pieśni trele, gdy minstrele w klatce obok grali skoczne melodyje ktoś utulił mnie za szyję, palcem błędnym wodził, ze mną wśród przestrzeni brodził, z wysokości metr i osiem świat się stawał skrajem nieba, gdzie gwiazdami grzmiały żyrandole, a podłogi tętniąc życiem wciąż skrzypiały znamienicie kiedyś chciałbym go zobaczyć, znów nad wyraz piękne oczy gdyby szepnął mi do ucha to jedyne słowo czułe i przytula i popieści, w swojej ręce - rączkę zmieści, a przy jego twarzy, moja, twarz anioła dotykała brody miękkiej i to nie ten śnieg za oknem takie sprawia tu wrażenie że na plecach, tam się kryje skrzydeł para, przy nim nawet serce wzmaga swoje bicie, przy nim w szczęściu i w zachwycie mogłem cichuteńko spać, już zniknąłeś, już cię poniósł, ten ponury, ten korowód a ja stoję tu samotnie, chociaż wiem, że tu w oknie miast jednego dwa odbicia.

Mam taką zasadę "nigdy linia prosta" ale nikt nigdy nie mówił, że ta linia nie może być ciągła. Mnie się podobało. Pozdrawiam J.P.

a mnie się podobało, potrzebowałem słoneczka, szczególnie, że zima już nas zasypała a śnieg ma wszystkie odmiany szarości ale biały to on nie jest... pozdrowienia J.P.

Gdyby nie ten czas i te wydarzenia pewnie nic bym nie napisał, ale piszę, wiesz ja omijam lustra szerokim łukiem, nie patrzę na nie bo widzę w nich odbicie jakiegoś człowieka, zimnego, ponurego i pokłóconego z życiem. Dla mnie lustro jst synonimem bólu, ujrzenia swojej twarzy poraz kolejny i kompletnego załamania nerwowego. Twój wiersz mówi o tym co się ze mną dzieje teraz, o tym że dla mnie naturalnym atramentem jest czerwona substancja krążąca w żyłach. Wiele razy zastanawiałem się czym jest lustro i naprawdę to nie chcę wiedzieć czym jest ani po co... Twój wiersz przypomniał mi to wszystko... podobał mi się, był częścią mojego świata.. dlatego też zabieram go do ulubionych. Forma mi się podobała, treść jest mną a przekaz przynajmniej dla mnie jest bardzo osobisty.... J.P.

Drogi panie Piotrze jest mi niezmiernie miło, że moja twórczość znalazła się w pana ulubionych, mam nadzieje, że będzie jej tam ciepło i przytulnie... a tak szczerze to pierwszy raz mi się zdarza by ktoś wziął coś mojego do siebie... nawet sobie pan nie zdaje sprawy jak bardzo mnie to cieszy... Dzięki wam wszystkim... za tak pozytywne komentarze... p.s. Dormo wróciłem z nowym zapasem sił, czasem trzeba wszystko przemyśleć i na nowo spojrzeć na niektóre sprawy... dzięki za support duchowy pozdrawiam J.P.

dzięki J.P.

ja przyjmę pozycję niebezpieczną, mnie się podoba forma, treść, sposób przekazu, i to coś nieuchwytnego... pozdrawiam J.P.

słowa wyprane ze znaczeń, pełne wypaczeń, martwych prawd skrzydła marzeń zerwane, źle skserowane, nie polecą już tragizm sytuacji rozmyty gdzieś na piasku plaż umysł mój zakryty "killed itself with a knife" tarcza zegara patrzy, śmieje, szczerzy kły. nieznośny dźwięk tykania tik - tak tik - tak lampa śpiewa echem ciszy, różnobarwne moduluje arie a pod stołem siedzi coś na czarno, potakuje znów ten stan, ten brak, tych słów, na wspak zrób to, zrób, po cichu, zrób, by nikt nie słyszał, zrób skutecznie, ostatecznie, zrób więc zasłaniam obraz miasta i powoli tak jak zwykle napiszę długi list do krainy nigdy - nigdy i powoli tak jak dziś krwią napiszę adres, dom, ulicę i odlecę pod sufitem omijając krzyż

nie obrazisz się jeśli porwę do ulubionych...:D mnie się podobało bardzo bardzo... pa pa J.P. "ściany sekretnych zaklęć krzyczą drwiąc z morfiny"

w takim razie dzięki za konstruktywną krytykę... mnie po prostu zawsze denerwuje pewne tabu dotyczące używania "pewnych" słów przypisywanych tylko poetom, czyżby były jakieś ograniczenia... a co do przedmówcy no ok przyjąłem krytykę... dzięki J.P. a tak na marginesie to widać ten został przez was zauważony co już mnie cieszy w pewien sposób... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 07-12-2003 10:28.[/sub]

nie jeszcze coś dopiszę... Szanowny Panie Oyey ja się absolutnie za poetę nie uważam, nie zasługuję na to aby mówić o sobie Poeta, na razie próbuję, trochę pokory by się sądzę przydało Panie Oyey, nie bądźmy tacy dumni... Czy Pan się uważa za alfę i omegę w sprawach literatury? Proszę mi tylko powiedzieć? Jeżeli coś mi nie wychodzi to ok, wiem przyjmuję do wiadomości i pracuję nad tym, ale naprawdę nie lubię kiedy ktoś jawnie przyjmuje pozycję wartościowego wszechwiedzącego guru. Może się mylę, może niech mnie Pan wyprowadzi z błędnego przekonania... Na razie przyjąłem krytykę i myślę nad nią... J.P.

tym gorzej dla jednych, inaczej dla drugich... nie wnikam w to co mówicie. wasza subiektywna ocena... dla mnie martwe kwiaty w butonierce to przejaw sztuczności i obłudy coś co nie ma duszy i jest już nieżywe ma cieszyć? bawić? nie sądzę...

bo taki mial byc... pozdrawiam J.P.

... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 07-12-2003 14:25.[/sub]

eee nie musi Ci się podobać. Apco się podoba, dzięki. I to chyba tyle moich komentarzy. Pozdrawiam J.P.

sorry moje niedopatrzenie z tym gdzieś, obiecuję że się poprawię.

... [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 07-12-2003 14:26.[/sub]

sam chciałem i sam dostałem ale wybrałas złą nitkę do odszyfrowania wiersza, nie tędy droga ... pozdrawiam J.P.

hmmm i nikt nic nie powie....?

pragnień marzeń żądz myśli pytań słów kłębią się miliony w labiryncie narządów wewnętrznych rzeczy tak abstrakcyjne szukają realnego wyjścia w rytm mozolnego bicia serca krew napływa do mózgu porcja galaretowatej śmiesznej substancji czy To myśli czy To czuje stworzeni z materii układów jelit nerek śledziony tworzymy czasem piękne czasem okropne ale prawdziwie sztuczne uczucia tak obce jak my sami [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 08-12-2003 17:31.[/sub]

Dziękuję serdeczne Pannie Natalii :-) i wszystkim za tak pozytywne oceny. Pozdrawiam J.P. [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 22-10-2003 19:15.[/sub]

Jednak zapytam: dlaczego Pani Natali się podoba. Szczerze już zaczynałem wątpic czy ktokolwiek powie cokolwiek. Dzięki za komentarze. Pozdrawiam J.P.

Dlaczego musi być tak że światem wciąż i wciąż włada wiatr śpiewem słowika na wspak wymawiam twoje imię W oddali znak na wznak jak urna wskazuje drogę komuś - nikomu w szarej chwili kapie deszcz kap - chlap a w toni znikam z wizjofonii po co różdżka niby kwiat czarująca mgły i chłody wciąż wyzwala po tej chwili od podłogi wspina się leków kilka z odrobiną zła i mroku Ja nie ja w kącie siedzę przed oczyma moje oczy w cichym śnie na wznak przez strach od nowa sen i pereł sznur z oczodołów spływa Cichy pomruk wiatru sączy się przez okiennice księżyc pieśń od nowa gra na skrzypcach zapomnienia niedaleko już do świtu pająk chowa się do domu Jeszcze dzień i noc minie i jak poemat w chwili zginie [sub]Tekst był edytowany przez Jerzy_Płonka dnia 08-12-2003 17:30.[/sub]

Pełen niedopowiedzeń, niewiadomych znaków zapytania, korytarzy bez wyjścia ... hmmm tak jak lubię najbardziej. A jak któryś z przedmówców zauważył "ból wieczorno-poranny." po nieprzespanej nocy (choć interpretacje mogą się różnić) mnie obcy nie jest. Z moją bezsennością przerabiam to codziennie. pozdrawiam J.P.