teresa943

dziś to wszystko już schowam pod poduszkę niech czeka do jutra Na takiej poduszce można bajecznie śnić :) Serdecznie pozdrawiam :)

Tak. Lubię prostotę i naturalność, dlatego takie a nie inne są moje wiersze. Serdeczności :)

Piękne i pokorne wyznanie - "to nic, że członki w niemocy czyniłem wiosnę zmysłami" (...) "jeszcze tyle wiosen poczekam na lato" - cierpliwość bez pretensji. Podoba mi się przesłanie (postawa człowieka wobec Pana). Mądry wiersz. Pozdrawiam Janku :)

szczera spontaniczna modlitwa...taka prosto z serca Cieplutkie pozdrówki Alunko:)

Alunko! Jestem wzruszona! Z całego serca dzięękujęę! Kocham Was jako moich wiernych Czytelników i czuję się zobowiązana do jeszcze większych starań. Pozdrawiam Was wszystkich :))))) A dla Ciebie buźka :) Krysia

A ja sobie całość zabieram do ula i już! Po prostu zachwyca :) Cieplutko pozdrawiam Beatko :):)

Dziękuję Rachel :) Serdecznie pozdrawiam.

Wzajemnie Janku :):)

Czytałam Ewel i wiesz, zgadzam się z Jankiem. Naprawdę trzeba tu coś zmienić...powoli przemyśl, to przecież warsztat, więc roboczo :)) Życzę powodzenia. Pozdrówki. Krysia

bo wszystko zakończone przylądkiem dobrej nadziei ładnie i wieloznacznie serdecznie pozdrawiam :)

Dopowiem od siebie: "stworzył człowiek Boga" na swój obraz i podobieństwo jak w krzywym zwierciadle Stwórcę skarykaturował Tak. Skrzywiony obraz Boga (pisałam swego czasu na ten temat pracę). Stworzenie ośmiela się wykorzystywać Stwórcę do swoich celów. Pan spogląda z góry Na łąki, lasy i pola I myśli jak niewdzięczną Jest tu stwórcy rola. Bardzo dobry wiersz. Godny zatrzymania i przemyślenia. Serdecznie pozdrawiam Janku :) Krysia

Jestem kobietą i wiem, co mówię. Nie zgadzam się z Tobą. Dziś też jeszcze trafiają się Penelopy :):):). Homer pisał duszą...kto duszą pisze, ten więcej widzi niż ten, kto patrzy tylko oczami, uwierz :), czuje szóstym zmysłem rzeczywistość... Nie bój się o księdza, nie skrzywdzę palmą, bo jeszcze "wysiaduję" grypę;) Gratulacje dla córeczki i dla taty, choć nieco współczuję, bo będziesz musiał się nagimnastykować przy tylu szkrabach :) Udanego przyjęcia i radości!

Miło, że Ci się podoba. Dziękuję. Serdecznie pozdrawiam :)

O, miło Cię widzieć. Do jajka jeszcze trochę, ale dziękuję. I wzajemnie WESOŁYCH! Serdecznie pozdrawiam :)

Janku! Co dwie głowy to nie jedna. Masz rację. Wydaje mi się, że tak jak sugerujesz będzie lepiej. Dziękuję. Równie pięknie pozdrawiam :) Krysia

Otóż to, Ewel, wyłowiłaś bardzo istotne. Dziękuję. Serdecznie pozdrawiam :) Także WESOŁYCH! Krysia

Alunko! Nie przepraszaj! To ja Ci dziękuję za odbiór :)) Macham palemką!

Dziękuję Krzysztofie za pozytywkę odczuć:) Serdecznie pozdrawiam. Krystyna

uśmiechnął się ostatni raz i spoczął na dnie abisalu. Wracam po dryfowaniu (z wierszem). Ma on głębię podwodną (abisal), można znaleźć kilka przesłań i to pozytywnych, choć pozornie wydaje się, że to już koniec; taki spoczynek z uśmiechem, choćby i w ostatnim porcie, niesie nadzieję... Warto zmagać się z żywiołem, nawet dryfować, robić wszystko, co możliwe, by dotrzeć do Itaki (a warto, bo tam czeka Penelopa!!!), a jeśli się nie uda, będzie poczucie ulgi, że wykonaliśmy, cośmy powinnii...spokojnie spoczniemy "na dnie abisalu". Pewnie puściłam wodze fantazji, ale skoro wiersz pobudził, to znaczy, że trafił do czytelnika. Serdeczności i miłej niedzieli. Macham palmą:)

Mario! Radość, że zechciałaś jeszcze raz pochylić się na wierszem. Bardzo dziękuję za pozytywną opinię. Serdecznie pozdrawiam :))

Panie Michale. Jestem szczęśliwa, że znalazł Pan czas, aby pochylić się nad wierszem. Bardzo rzeczowy komentarz na pewno mi się przyda na przyszłość. Cieszę się, że była okazja do zadumy. Dziękuję także za pozytywną ocenę. Serdecznie pozdrawiam.

Arku, dobrze rozeznajesz przypadki. Dziękuję :) Serdecznie pozdrawiam. Krysia

Bestio! Wzruszasz mnie. Rozumiem, że te zadry są w sensie pozytywnym? Nie chcę, żebyś cierpiał. A więcej? Nie wiem, co Wena na to. To od niej zależy. Dziękuję za miłe pełne otuchy słowa; one są bodźcem do większych starań. Serdecznie pozdrawiam :))))

odkąd tego wieczoru przełamana przaśność i czerwień kielicha nabrały innego wymiaru gaj oliwny zrosił się krwawym potem go pojmali jak złoczyńcę nahajem wyżłobili znamiona w koronie z cierniami ukochał do końca aż po górę na drzewie świat objął rozkrzyżowanymi ramionami łotrowi darował winy gwoździe nieprzyjaciołom spełnił powinność i odszedł spowity płótnami za głazem pod strażą po szabacie z mar powstał o świstaniu płacząca poznała że to Rabbi i uwierzyła

a ja sobie to skubnęłam żebyś się wreszcie nie bał otworzyć ramion to nic że pierwsze wiosny mamy już za sobą kobiecy wiersz, lekki prostotą, tchnie naturalnością uczuć podoba mi się :) Serdecznie pozdrawiam