aNnIa K.

Przypomina mi wiersze Szymborskiej, czy Poświatowskiej... Jeszcze chyba żaden wiersz na tym forum mi się tak nie podobał. Pozdrawiam gorąco i życzę więcej pięknych wierszy:)

Piękne...

To znaczy, nie urażane jest dla dobra ogółu, ale napomnienie... Choć nie jestem nikim ważnym, żeby kogokolwiek tu napominać, ale jednak, jak widać, trzeba...

To jest tylko forum, ludki, tu wiersze się pisze, po to, żeby się uczyć tegoż pisania , żeby przyjmować konstruktywną krytykę... A nie żeby obrażać się nawzajem i zarażać innych nienawiścią... A Pan, Panie poeto 2 też może zostać wyrzucony za łamanie regulaminu, czyli obrażanie innych totalnie bez ogródek. Pozdrawiam wszystkich serdecznie i proszę o wybaczenie, jeśli kogoś uraziłam, to dla dobra ogółu:):)

Nie no, uprasza się o zawarcie pokoju!;)

Smutne, a nawet wzruszające troszkę... I ciekawe zakończenie, takie w innym stylu;))

Rymki zle brzmią...:( Tak ciężko się to czyta przez te końcówki... Ja osobiście nawet się nie przymierzam do rymowania, w związku z czym piszę tylko wiersze białe;) Ale popracuj, czemu miałabyś nie zostać Mistrzynią Rymów?;)) Pozdrowionka:):)

Bardzo ładne...:) Pozdrawiam:))

Super:) Jest w nim coś fajnego:)

graj mi graj stań pod oknem kiedy bedzie ciemno przyjdz porusz dłonią struny gitary niech dzwięczą w cieple wieczoru graj aż usłyszę melodię miłości czekaj aż otworzę okno i rozedrgane nuty wpłyną do mego domu zamknę je w pokoju oświetlonym światłem świecy zamknę razem z nimi twoje serce

Moim zdaniem to "nizli" tu nie pasuje...Ale ogólnie wiersz ma fajny klimat:) Pozdrawiam;)

Czemu gdy się budzimy Wszystko jest jak było Dlaczego otwierając oczy Nie jesteśmy gdzie indziej W innym czasie w innym świecie Ale wszystko jest tak samo Nosimy imię takie jak wczoraj Stałe niezmienne Data w kalendarzu przesuwa się Tylko jedną noc do przodu Kiedy się budzimy jesteśmy Półświadomi chwilę Potem wszystko nagle wraca Myśli Pytania zwątpienia problemy Radości Dlaczego kiedy się budzimy Nie żyjemy w innym świecie W niepamięci dla tamtego Poprzedniego

Ależ nie mówię o poparciu osoby, ale o poparciu wiersza;) W każdym razie dziękuję;)

DzIęKuJeMy Za żYcZoNkA;) I nAwZaJeM:))

Może kiedyś;) Dziękuję za poparcie i również pozdrawiam:)

Idąc samotnie przez park, mijam wysmukłe, ciemne drzewa. Osnuta przez mrok i chłód wieczoru, deptam po suchych, martwych liściach. Idę. Wokół cisza najgłębsza, nigdy nie mącona. Czasem tylko zagłuszana, bezszelestnie rozbrzmiewa z nastaniem nocy. Idę. Puste ławki szepczą do mnie z nienawiścią, zmęczone całodzienną pracą- nie lubią ostatnich, spóznionych przechodniów. Dobrze. Nie będą dzwigać mego ciężaru. Idę, dalej, w głąb ciemności. W myślach powraca przeszłość, przyszłość kształtuje się w niejasnych barwach. Słyszę szum wody, wchodzę na most- skrzypi ze złością: „dość pracy na dziś”. Ale jestem pewnie ostatnim przechodniem tej nocy. Po mnie nikt już nie przerazi się cichym, złowieszczym szeptem zasypiającego parku.

ty spokojne wody mój ocean w którym mogę zanurzyć się płynąć do brzegu bezpiecznie

Ta "niepokorna treść" kiepsko wybrzmiewa, a prócz tego wiersz ciekawy;) Pozdrawiam:))

Może i się nie znam, mówcie co chcecie, ale mi się ten wiersz podoba, podoba mi się ten mroczny klimat;) Pozdrawiam serdecznie:)

Cóż, dziękuję za komentarz i również życzę pomyślnego 2008 roku:)

Cichutko… Spokojnie… Tutaj na pewno nikt Cię nie znajdzie. Możesz zostać na noc. Ba, może nawet do jutra? A co powiesz na przeprowadzkę na tydzień? Nie? Ach, rozumiem… No tak, praca. Nie martw się. Tutaj możesz mieszkać spokojnie i robić wszystko tak, jak do tej pory. Tutaj będzie Ci wygodnie, zrobiłam dla Ciebie miejsce. Nikt się o Tobie nie dowie, nikomu nie powiem; tylko zamieszkaj, proszę w mojej głowie.

Ogólnie ładne, ale popracuj nad rymami, troszkę zle brzmią. Pozdrawiam:)

Bardzo ładny wierszyk:) Mnie osobiście podoba się "ulepszyć tobą wszystko":)

Będę tęsknić. Będę tęsknić, kiedyś w dorosłym życiu. Kiedy przypomnę sobie zapach, kolor, atmosferę miejsc przez czas w pamięci zamazanych. Pewnego dnia wrócę i gorzko zapłaczę nad wspomnieniami… Jedynymi, które mi pozostały. I nic już rękoma w powietrzu nie uchwycę, i Twego głosu nie odtworzę w uszach, i śmiechu z niczego nie będę rozumieć. Tylko zapłaczę nad wspomnieniami, przygniecionymi codziennością.

Mmm, ładny wierszyk...Nastrojowy:) Podoba mi się zakończenie.