Jacek Zawada

Jasne... Dzięki :)

Ot, mała impresja. Co o niej sądzicie? Pozdrawiam Jacek

Psy szczekają pogodnie i podług zwyczaju. Chociaż świata nie widać, on tam jeszcze jest!

Hardy mróz Nie przypuszczał że jego dzieła Skończą w rynsztoku

żółte światło lampki nie rozumie bezsenności milczy uporczywie

Zaprawdę, iście japońskie :) Pozdrawiam Jacek

Schodzenie po schodach zbyt poetyckie nie jest, ale doznane przeze mnie wrażenie było intrygujące :) Co mają wspólnego schody i księżyc (tudzież: Księżyc)? No niewiele, a obie te rzeczy należą do naszego świata... Pozdrawiam wszystkich Jacek

Schodzę po schodach Pół jasnego księżyca Nie zrozumiałem

Jak na mój gust, nieco przekombinowane... Lecz przecież nie wszystkim musi się wszystkim podobać :) Pozdrawiam Jacek

Piękne a jakże pogodne skojarzenie! Małe cudo :) Pozdrawiam Jacek

Poniedziałkowy ranek albo przyprawia mnie o lekką depresję, albo nastraja lirycznie. Chciał Pan powiedzieć, że to haiku jest niemęskie? ;) Pozdrawiam Jacek

Jasny róż nieba Biały szron zdobi drzewa Trzeba zapomnieć

Trochę ciał niebieskich? Prawda - bo piękne. Lecz nie o tym tych parę wersów. Czasami w naszym życiu zdarza się przełom, ale my tego nie dostrzegamy i dzień za dniem mija po staremu. Dopiero po jakimś czasie dociera do nas prawdziwy obraz rzeczy i... zapada zmrok :) Dzięki wielkie za opinie! Pozdrawiam Jacek

Ależ czemu jesteś do niczego? Mnie się też wierszyk podoba :) Dzięki! Jacek

Witam wszystkich! Proszę o opinie i komentarze Jacek

Chociaż słońce dawno schowało się za horyzontem niebo wciąż pozostaje jasne jakby nie rozumiało co się wydarzyło Potem cichy blask księżyca zaopiekuje się tymi którzy zbłądzili pijani szczęściem i jeszcze nie pojęli co się wydarzyło

Wiem, że krótkie, ale i tak proszę o komentarze. Jacek

Dziękuję, Pani Natalio! Trafne spostrzeżenia, poprwaki naniesione. Pozdrawiam

Po namyśle - rzeczywiście pretensjonalne. Biję się w pierś. Dzieki.

Dzięki, Panie Michale, za opinię. Zdaję sobie sprawę, że ostatni wers jest kompletnie nie w nastroju, burzy wszystko, ale - na przekór rozsądkowi - niech zostanie. Mnie się tam taki cichy, banalny wierszyk podoba. Pozdrawiam

Moim zdaniem, miłość w takim ujęciu się trochę oklepała, a ta błękitna róża jakoś nie pasuje... W trzeciej zwrotce powinno być raczej "dodało nadziei". Jakoś nie brzmi powalająco zestawienie "prysznic nadziei" i nie pasuje mi zmywanie żalu z ciała... z serca bardziej. Pozdrawiam, Jacek.

otulę się kocem w kratę i wezmę kubek herbaty bez cukru jak zawsze przecież wiesz chciałbym zamienić jeszcze parę słów po staremu tylko my się już prawie nie znamy

już mi ziemia nie śpiewa i chmury milczą obco jakbyśmy się nigdy nie znali

Zachłysnąć się wodą żywą i mroźną Ze studni głębokiej Narodzić się z wiatru świeżego co hula po łąkach I słonym morzu Z wonnych drzew słonecznych Popłynąć z pluskiem srebrno-zielonego strumyka Aby być znowu wyraźnym i czystym Jak pełnia księżyca w chłodną fioletową noc Z całym cichym teatrem świerszczy mgły I blasku