Jaal

Miłość, nienarodzona jeszcze. Mały kemping nad jeziorem, lato, środek dnia On śpi, jego wszechświat w matczynym łonie Jest cichy i bezpieczny. Zbieram w dłonie szept, by nie zbudzić go ze snu. Miłość, lat trzy i pół. Chata w górach, środek lata, poranek. Zbyszek śpi, jego świata pod kocem w misie Nic nie mąci. Świt rozdarty kakofonią dźwięków na strzępy ( to tylko magnetofon gospodarza, nie magia) Pokazuje wielkie czerwone oko słońca. Światło otwiera dziecięce powieki, W progu stoi uśmiechnięty tata, Chodź- mówi, zapolujemy na niedźwiedzia. Wychodząc w czerwień świtu Niezapominają dostrzec piękna i surowości gór - Niedźwiedź nie pada martwy. Wiwat Kubuś Puchatek! Miłość, lat trzydzieści pięć. Blokowisko w centrum Polski, zima, zmierzch. Krystyna i Zbyszek odpoczywają po zwykłym dniu, Ona w kuchni z rozpuszczonymi w wodospad włosami, Jego oczy obserwują jej niegasnącą radość A kiedy powiedział - chodź poszukajmy spadającej gwiazdy, Nie dostrzegł zdziwienia. Idą w mroźną otchłań, otuleni płaszczem uczuć, Zimno zatyka im oddechy, skrzypiący śnieg budzi wspomnienia. - Nie widzą spadającej gwiazdy. Wiwat nie żyją gwiazdy! Miłość, lat pięćdziesiąt cztery. Szpital Wojewódzki, wiosna, popołudnie. Zbyszek umiera...jego wszechświat pod białym prześcieradłem Jest cichy i bezpieczny. Zbyszkowi marzy się świt rozdarty kakofonią dźwięków na strzępy (magnetofonu nie ma, tym razem to na pewno magia) I góry, drogę wskazuje mu niedźwiedź z gwiazd. - Wielka Niedźwiedzica - pilnuje jego snu

Ciekawe na moim podwórku zamieszkała miłość w małej facjacie z oknem wychodzącym na melancholię mistyczne schody lekko uginają się pod stóp jej milczącym dotykiem kiedyś ciemne od codzienności ze wszędobylskim stęchłym zapachem naftaliny życie nabrało barwy heliotropu idzie wielkimi krokami po kwiecistych balkonach i nawet nie ma zamiaru oglądać się w przeszłość wzrokiem dojrzałego mężczyzny

Dziękuję za wskazanie. Znalazłem chyba lepsze słowo, i bliskie temu co chciałem przedstawić w tym wersie.

radość w bijącym sercu krew nabiera ciepła szukam jak modliszka ofiary z uczucia jak włóczęga żebrzę o dobre słowo niczym mimoza potrzebuję prozaicznej delikatności której pełne są twoje ręce podróżuję zimna noc zmęczone oczy spod powiek wypływają utracone marzenia tylko bagaż taki lekki tak mało w nim doświadczeń

asher- wszak nic się nie stało. Popracuję sobie jeszcze nad tamtym w ciszy szumiącego monitora.

Gdzie to życie? Beztroskie jak dzieciństwo. Ulotne jak smak czekolady, Jak matczyna kołysanka. Gdzie to życie? Szalone młodzieńczością. Ekscytujące jak pierwsza randka, Jak żar pocałunku. Gdzie to życie? Zaskakujące jak pogoda. Burzliwe jak letnie niebo, Jak oceanu toń. Gdzie to życie? Spokojne jak lot ptaka. Barwne jak biel i czerń. Jak pył motylich skrzydeł. Gdzie to...? Pytać można w nieskończoność, Błądząc w słońcu myśli, Czy korytarzach nocy. A rozwiązanie? Oczywiste! – Chciałoby się rzec. Jest w smaku upływającego czasu, Gorzkim – jak obraz wspomnień, Słonym – jak oczu deszcz, Kwaśnym niczym niespełnione marzenia, I rzadko słodkim, słodkim... Jak tylko beztroska bywa miłość.

Zmywa z twarzy łzy jesienna nawałnica Trzymam się pazurami małej kropli deszczu W której Bóg umiescił iskierkę nadziei Zachmurzone niebo widząc moją radość błękitnieje Otwieram usta nowego horyzontu słodkim ciastem naszych westchnień Aromat cynamonu porannym brzękiem budzika Budzą się wspomnienia Filiżanka czarnej kawy pieszczotą Powoli smakuję życie

asher-- dlatego znalazł się tu. Uważam, że ma klimat tylko brakuje mu szlifu. Ale sam wiesz, że tutaj ciężko o dobrą radę. Niech powisi może sam na coś wpadnę, a może ktoś inny podrzuci mi jakąś "czarną owcę".

Ciekawe na moim podwórku zamieszkała miłość w małej facjacie z oknem wychodzącym na melancholię mistyczne schody lekko uginają się pod stóp jej milczącym dotykiem kiedyś ciemne od codzienności ze wszędobylskim stęchłym zapachem naftaliny życie nabrało barwy heliotropu idzie wielkimi krokami po kwiecistych balkonach i nawet nie ma zamiaru oglądać się w przeszłość wzrokiem dojrzałego mężczyzny

Gorący język liżący Słodkie, czerwone usta, Wysłannik z kielichem Przedwiekowej magmy. Gdzie czerwone maki. Rozrzucone wiatrem skry. Gdzie z dziobem okrętu, Z gorejącymi piórami, feniks Odradzający sczerniałą duszę Pod hydrantem z rubinów. I kur spogląda z płomieni Osmolonym obliczem dziecka A na ognistych wyspach oceanu Rodzą się chimery.

Dziękuję za głos - zawsze uwazałem , że pierwsza myśl najlepsza. Poszedłem troszkę drogą wskazówek. Z pewnymi się zgodziłem zupełnie, z innymi troszkę się biłem. Ciekawy jestem czy teraz uznasz go za troszke lepszy???

radość w bijącym sercu krew nabiera ciepła szukam jak modliszka ofiary z uczucia jak kloszard żebrzę o dobre słowo niczym mimoza potrzebuję prozaicznej delikatności której pełne są twoje ręce podróżuję zimna noc zmęczone oczy spod powiek wypływają utracone marzenia tylko bagaż taki lekki tak mało w nim doświadczeń

Zachodzi słońce Kasztanowce w alei Kładą się cieniem Posłuchaj Leszka!!!!! Najważniejsze jest to , że piszesz dla siebie. Opinia innych jest tylko dokladką do dania głównego.

Zawsze można spróbować, w końcu próbowalem tego trunku też ;-). Temat dobry jak każdy inny--prawda??

Piję resztkę piwa W wilgotnej szklance widzę mróz. Na stoliku obok powyginane zwłoki niedopałków. Cisza, schowana w wiekowych kamieniach. Echem odbija się każde wspomnienie Tego, co może się już nie powtórzyć. Gdzieś między słowami zagubieni, Oparci plecami o granat nocy, Tylko muzyka z barowych głośników, Tłumi drżenie rąk, podniecenie . Jesteśmy prawie jednym We wszechświecie - samotni, Zamyśleni spoglądamy W oczy gwiazd Dziwiąc się, że tak mrugają. Czarna źrenica groty Łapie ostatnie światło ulicznej Latarni. Wtulamy się jeszcze bardziej W ciepło oddechu, Nie wiedząc czy przykryje nas Koc budzącego się ranka.

Wydaje mi się , że się znamy panie A.;-) dlatego pozwolę sobie na mały komentarz, dla mnie troszkę brakuje logiki wersja: Liść w kroplach rosy Ślimak pozostawił ślad Wrześniowy ranek --wydaje się bardziej logiczną. Z przyjacielskim hej ------Jaal(Jacek.M)

Oczywiście to haiku trzeba traktować jako pewną formę małej prowokacji, żartu. Osobno chciałbym podziękować wszystkim, którzy czytali i komentowali to, co pisałem co chciałem Wam zaprezentować. Najważniejsze są odczucia nie sztywne zasady, mój wewnętrzny buntownik odezwał się i wziął góre nad pokorną naturą romantyka, dlatego w takiej formie chciałbym się pożegnać z tą stroną. Życzył bym wszytkim, by nie stali za dzwiami, by weszli do pokoju haiku i zaczeli pisać to, co im w sercu gra. Niech chwile jakie mieliście przed oczami zostaną zamienione w 17 sylab, sylab symbolizujących ducha wojowników. Moja prośba- na początku nie zrażajcie się trudnościami i krytyką, początki są zawsze trudne. Najważniejsze w tym wszystkim by duch poezji nie uciekł z Waszych serc, byście go czuli i dawali poznać go innym. Bo piszecie to ,co czujecie, ale również piszecie dla innych i nie ważne jest jak oceniają Was krytycze głosy tylko czy lektura tego co napisaliście zostanie uznana za zmarnowany (czy też nie...)czas. Jeśli znajdzie się chociaż jedna osoba , która się uśmiechnie, która powie przeżyłam coś podobnego to będzie już czyjś malutki sukces. Mam nadzieję , że wielu z Was będzie miało ochotę dołączyć tu swój głos-może nie tylko ja chciałbym poznać, co tak naprawdę przyciąga Was do tego rodzaju poezji- niech tak się stanie, milczenie jest tylko przyzwoleniem na to by duch , który jest w Was dalej nie pokazywał się innym, tym którym warto go pokazać. Z przyjacielskim pozdrowieniem dla wszystkich internautów.

Poranne słońce Zalało cały pokój A miłość duszę

Ale nie będę pytał --nawet jesli to przypadek--prawo ciążenie też Newton odkrył przez przypadek, akurat odpoczywał pod jabłonią .

Sznur -przenośnią??? Hmmm idąc takim tokiem rozumowania równie dobrze przenośnią może być klucz dzikich........ Reymont też pisał o sznurze dzikich gęsi a chyba poetą trudno nazwać noblistę. Czyli co, lepiej byłoby napisać klucz??? ( http://www.bociany.pl/bocian/ciekawostki.shtml) (http://www.zb.eco.pl/zb/146/zwierze.htm) Ale przecież za bardzo sprzeczać się nie będę-- zawsze jakis zamiennik się znajdzie pomyślę intensywnie nad nim.Co do trzeciego wersa rozumiem powód chwiania się.

Jednak nie liczę na wysoką ocenę - przecież chodzi tylko o to by być w zgodzie z zasadami a miejsce na poezję????

Spowijają--górnolotne???Hmm a dla mnie to odrobinka poezji w haiku a nie tylko sucha natura.Mogę zrozumieć dbałość o czystość formy. Ja ją tylko lekko naginam .

Zapchajdziura poszła "spać".

Mnie i tak się podoba w takiej formie jak jest. Krytyka konstruktywna zawsze mile widziana-haiku z małymi zmianami zostawiam

Większość swoich ofiar puszczyki łapią w lesie, ale polują też na polach i w pobliżu zabudowań. Ich dieta jest bardzo urozmaicona. Stanowią ją drobne ssaki - głównie gryzonie, a także ptaki i płazy. Zjadają również bezkręgowce - np. dżdżownice i większe owady.Ponieważ podróżowałem wraz z wytrawnym leśnikiem na którego opini można polegać kości czaszki jakie znalazłem pod dębem w wypluwce (są to niestrawione części pokarmu -sierść, pióra, kości, chitynowe pancerzyki owadów, które ptaki zwracają w formie zbitych, kulistych lub wałeczkowatych grudek) wskazywały w 99% , żę są to kości myszy polnych , których populacja na łąkach otaczających lasy nadleśnictwa Zagnańsk jest dość liczna,są one mniejsze od szczurzych, każdy może porównać wielkość obu gryzoni w najbliższym sklepie zoologicznym.Zęby w tej miniaturowej czaszce (siekacze) wskazywały dodatkowo iż chodzi o te popularne gryzonie. Nie wiem czy się obroniłem ale znawcom tematu wierzę. Z pozdrowieniami.