M_arianna_

-a tu; szczurów -brrr.

to tak; buty różowe kołysze się martwo jeden i ten sam maj pa.

Pan poeta, no to tak: rozgwieżdżona półszlifem nic się nie stało i Bałtyk z dużej litery -tyle ode mnie, a jeśli wiatr, to w żagle.

zanim zdołałam wyobrazić sobie tę drogę popchnęła mnie ku niej intuicja stąpałam niepewnie za wskazówką aż doczytałam... ostatnie zdanie w książce Josepha Murphego którą mi poleciłeś

"pomniki przyrody w naszej duszy" - wers, który do mnie trafił

miejsce; Pierwszy cud natury jest u źródeł Wisły, tam małe źródełka dwa z ziemi wytrysły i łącząc się na dół spłynęły potokiem, by w Wiśle początek dać Wiśle szerokiej.

Gdy był uczniem, to wtedy kochał się w przyrodzie i jeden z jej stu cudów chciał poznawać co dzień, ale nie miał pary, i zgubił namiary, pomóżmy mu odnależć wskazówki na drodze.

Gorąco, więc chyba gdzieś na Karaibach, choćby nawet Karaiby odwiedził na niby.

To najwyższy czas coś zrobić; Franię zwolnić, muchę złapać przetrenować, pranie zebrać, poukładać i niczego nie żałować.

A tak tylko przytoczyłam, co się słyszy wiele razy, nie ma co tu brać do serca i ,broń Boże, bez urazy.

I w kwiaciarniach piękne kwiaty oczy barwą zachwycają, cóż, gdy mnie niebieskie róże najbardziej się podobają.

Zbieram kwiatki do bukietu i owoce do koszyka, różne książki i wierszyki, czasem słucham też muzyki.

Skoro byli pasjonaci miał dla foki kto zapłacić, teraz tak się kombinuje, z kasy nikt nie rezygnuje.

A czy to jest sprawiedliwe, aby tak nagradzać fokę? Jaką minę ma pingwinek, czemu patrzy koso okiem?

W takim razie nie wiem teraz; brak tematu, czy jest temat? Czy kłusownik z Kostaryki podsumował już wyniki?

Chodzi o to, że ten sznurek dawno kupił pewien Jurek, a że ma ów człowiek klasę, później poszedł po kiełbasę. Ugotował pyszny żurek i zaprosił gości Jurek, goście jedli żurek, pili... a kucharza pochwalili.

Czytelnicy łezki leją, a koziołki już się śmieją, bo wiadomo, że najczęściej ten, kto głupi, to ma szczęście.

zawirował świat szalony taniec żywiołu my na drodze do domu ścigani przez nawałnicę wiatr niemiłosiernie tarmosi nasze włosy i ubrania do oczu osłoniętych okularami wdzierają się pojedyńcze ziarenka pyłów oblepiają skórę dookoła unoszą się zasłony z pyłu i piasku źdźbeł i kamyków skręcając się w trąbki między budynkami my w epicentrum błyskawice tną niebo grzmi coraz bliżej nad głowami i już spadają wielkie krople deszczu my na progu

Zdolny autor, pojętny, tylko odrobinkę ostatnie zdanie: - proponuję, umieśćcie ich utwory w WIKI - ...mhm...,tak, żeby było np w trzech długich wersach po dwanaście sylab, a w dwóch krótkich np siedem sylab. Zapraszam na drugą stronę, tam jest "Czas relaksu".

To mnie zbiło z pantałyku; nie oczyszczę więc Bałtyku.

Już nie siedzi, tylko leży, a może ją żaba zjadła, bo jak pranie polizała, to do wody nagle wpadła. Ale co się stało z praniem, gdy zamknęli panią Franię; choć niewinna Frania była, bo to mucha płyn wypiła?

A właśnie, że podziałało, chociaż to trzy kropki, a dla muchy nie pomogło, pomimo tej szopki.

Gdy przyjemna atmosfera, to smakuje i makrela, bo to ponoć ryba zdrowa, do sałatki wyborowa.

I ja też hoduję róże, bo nadają się do tego, żeby wiły się na płocie zamiast drutu kolczastego.

Moja propozycja: a Siwy kozioł, stary cap ze śmieszną bródką, a golił się dokładnie brzytwą swą malutką, b żona kozła głupia była b brzytwę byle czym stępiła, a kozioł swoją wielką stratę zapił wódką. dotyczy budowy utworu; trzeci i czwarty wers b i b są krótsze od pozostałych, ozn: a, a, a