[kocham cię, innej nie mam(wersja druga)]

Ten wiersz sprawia wrażenie pamiątki, której pięknością jej autor pragnie się podzielić. Z pewnością urzekająca jest w utworze perspektywa czasu, który obrazuje potęgę uczucia. Szczególnie podoba mi się wyrażenie w ostatnim wersie:
"Koniec jest początkiem".

[Panta rhei]

Kiedy pierwszy raz spojrzałaś
Prosto w marmur jego oczu,
Ponad kryształ szary ciała,
Który żarzył się o zmroku.

Kiedy pierwszy raz westchnęłaś
W płytkiej wodzie jego piersi,
Ponad serce, które wzięłaś,
By uczynić życie lepszym.

Kiedy stałaś nad tym grobem,
Równie lśniąca jak ta płyta:
„Zostań miły z Panem Bogiem”.

Kiedy stoisz tu i pytasz,
Kędy wiedzie promień świecy
On na ciebie w górze czeka i upływa czas kaleki.

[Sonet banalny]

Życie odległe zna krainy,
Żeby tak poznać jego wiedzę,
Żeby tak pewnym dniem jedynym
Stopę postawić poza miedzę.

Życie, bo czymże jest obawa
Przed dniem jutrzejszym, jeśli żyjesz
Nie jako ciała drętwa zjawa,
Lecz jako serce które kryjesz.

Życie- nic zmylić cię nie może,
Jeśli sam w ogrom ten uwierzysz
Jeśli wraz z liściem ujrzysz korzeń.

Życie- epizod nieskończenia,
Skończoność czasu, którą zmierzysz
Nim usta pojmą sens milczenia.

[Poezja niezłomna]

A wszystko to piszesz dla cudzej potrzeby:
Sonet – kobiecie, która go znieważa,
Odę – idei, której sensem niebyt
Epos – historii, którą znać się zdarza.

A wszystko to wielbisz z nieznanej przyczyny:
Sonet – tak ufnie jakby sam coś znaczył,
Odę – wręcz bardziej niźli dom jedyny,
Epos – jak serce, które ci przebaczy.

I wszystko to poznasz nagle zniewolony
Tempem i rymem, który zdobią całość,
Czasem splatając łańcuchami ciało…

Więźniem cię czyni wieczny rym zgłębiony,
W otchłani ciemności jaskrawy jak oczy
Silny jak łańcuch, który nas jednoczy…