Hanna Ciebiera

spalone przez słońce skrzydła. uwięziony w czasoprzestrzeni zastanawiasz się nad jutrem oddajesz śmierć za życie niepotrzebnie się zamartwiasz nikt nie zrozumie twego bólu staniesz się nieistniejącą chwilą strugą nieżywego światła nie zaznasz spokoju dopełnisz przepowiedni zrozumiesz życie gdy je stracisz jesteś wszechobecnym powietrzem szukającym właściciela już nie zależy ci na niczym wiesz, co miałeś wiedzieć nic nie rozumiesz

ooo... dzięki ;]

Ooo... dzięki ;]

Tak myślę, nie wiem. W zasadzie, to powinien.

Nie wyszło... :(... Ale jak już mówiłam - popracuję.

Dziękuję za pomoc. Popracuję :-D.

Czyli znów źle?

To był "niewypał"....

Hm... to znaczy, że Kogoś powiedzmy "powtórzyłam" ? Czyli wiersz się Pani nie podobał, tak?

Szukam szczęścia, nie tam gdzie trzeba. Dorosła rozkosz. Dziecinny głód. nie… to nie dla mnie pomyłka dzień przyszedł, choć nie powinien, przecież wczoraj był koniec świata...

Pająk sunie po nitce nieświadom świadomości wolny od uczuć tańczy w powietrzu przekonuje nas, że warto poddajmy się upojna zwyczajność suńmy wzdłuż murów przyjaźni jesteśmy jak postrzępione kawałki materiału zszyjmy je uczuciami poczujmy jedność

kolory światła ukazują nam piękno podzielmy się nim

czujemy siłę wirujemy wśród światła jesteśmy wolni

zieleń zachwyca harmonią i radością poczujmy jej moc

śnieżnobiały śnieg chwali życie i nas zamarzł i smutek i ból

kwiaty nadziei mają kolor nieba nie zapomną o nas

czerwone kwiaty rozsypują dla nas mak ziarenka szczęścia

zielona trawa morze spokoju mój świat radości

gorące słońce promienieje radością serca śpiewają

Nich Bóg skorzysta ze stosu w mych myślach już płonie kłamstwo za kłamstwem wyrasta ogród bólu i ciemności brak zrozumienia ludzi przez ludzi pustka wewnętrzna największe oszustwo w dziejach ludzkości zagubienie wśród świata uczuć i myśli po co się rodzić? po co żyć? po co umierać?

spalone przez słońce skrzydła. uwięziony w czasoprzestrzeni zastanawiasz się nad jutrem oddajesz śmierć za życie niepotrzebnie się zamartwiasz nikt nie zrozumie twego bólu staniesz się nieistniejącą chwilą strugą nieżywego światła nie zaznasz spokoju dopełnisz przepowiedni zrozumiesz życie gdy je stracisz jesteś wszechobecnym powietrzem szukającym właściciela już nie zależy ci na niczym wiesz, co miałeś wiedzieć nic nie rozumiesz

Wraz z przejściem śmierci - kolory wróciły. Koniec daje początek. Wszystko prostsze o to, co było. Widok na przeszłość. Nauka na przyszłych błędach. Życie. Jest. Choć boli, wciąż trwa.

Niespełnione marzenia, cieszą. Budują naszą duszę. Uczucia odchodzą na bok. Odczucia fizyczne – zamiast cieszyć – bolą. Niechęć do życia. Ucieczka do śmierci. Zakazany smutek – pomiędzy.

Bezmiar miarą wszechświata. Jednostką człowiek. Poszukuje dobrej drogi. Kieruje się dniem wczorajszym. Oczy wyobraźni zamknięte na jutro. Wielbi błąd swego przodka. Wielka pomyłka, która kosztuje go życie.

Pan mnie złamał! Ja mam 14 lat! Mam rozumieć takie naukowe wypowiedzi? No, troche ogólnie zrozumiała,, ale nie dogłębnie. Można prościej? Proszę....