Who Knows

Pociąg osobowy, Zielona Góra - Poznań. Gwizdek dyżurnego nie pozostawił złudzeń. Siódma dziewiętnaście - odjazd. Czasem mam ochotę jechać jeszcze dalej. Jechać - tak po prostu.

Bardzo dziękuję za komentarze. Doceniam je bardzo. Rzeczywiście trochę tam rytmika kuleje w pierwszej strofie. Dokonam odpowiednich "zabiegów". Pozdrawiam!

Idę więc... Mijam wiaty rdzą przeszyte. Raz pod górę idę, znowu w górę, wreszcie w dół i znowu szczytem. Idę, kwitną drzewa. Chyba wiosna? Tak - już wiosna. Chmury wiszą przemoknięte - pierwsza burza - słychać, groźna. Idę - skręcam za wiaduktem i obieram kurs na zachód. Urzekło mnie tam słońce, kładąc cicho się na dachu. Idę, robię postęp każdym krokiem. Miasto gaśnie, grają świerszcze. Jeszcze tylko znajdę klucze. I pod domem jestem - wreszcie!