Daria Rajewska - Cleo

Zapomnieć jest ciężko....coś o tym wiem powstają wtedy najlepsze wiersze...chwytamy za pióro i wylewamy uczucia z serca...bardzo ładnie je wylałeś prosząc o ciszę...

...a Pan milczy... Twoje serce zastyga w bezruchu widząc światło na końcu drogi...ale masz wybór jeszcze za życia: niebieskie czy czerwone?...życzę byś dobrze wybrała;)

Piękne podziękowanie .... piękne...do dzisiaj marzę o tym żeby ktoś mi tak ślicznie podziękował... Nie jestem zwolenniczką rymowanek chociaż mam kilka w swoich zbiorach i chętnie poczytam cudze...popracuj nad długością wersów...

K iedy serce mówi : dość! O tul je mgłą cierpliwości C ałuj gorąco, bez łez, na złość H iacyntów zapach oznaka radości A kiedy nadejdzie chwila zwątpienia J ak będziesz miał dosyć świata I dź! Wejdź w swoje marzenia! M yśl co zrobiłeś przez lata?! I nie wskórasz nic swą pustą mową L epiej zamilczeć, lecz miłość niech żyje C iszą się otulić i dalej być z sobą Z atrzymaj te słowa, a serce niech bije.

chciałabym móc nie zasypiać... otoczyć się perłowym płaszczem delikatnie zamknąć oczy i tańczyć... istnieć tylko w ramionach księżyca, wąchając kwiat paproci stąpać po wilgotnej trawie, pozamykać kwiaty na noc nasmarować im płatki tęczowym kremem, usypiając zwierzęta przekazać im kolorowe sny, uczesać drzewa, opowiadać bajki zmęczonym elfom i wracając do gwiazd przez lodowaty staw zaśpiewać najpiękniejszą pieśń dla tego który nie śpi...

...delikatnie stąpać po zimnej chmurce otworzyć złote wrota zamykając oczy widzieć Go i nie wahać się... mówić o sobie plątając się w pajęczynach zdarzeń dążyć do celu otworzyć swoje serce i wpuścić Go do środka uciekając przez tęczowy most zrzucić z siebie pelerynę grzechu przykryć delikatne ciało ciepłym kożuchem dobroci odrzucając żal nie zapominać o słowach Jego o okruchach prawdy która drzemiąc w nas budzi się w najciekawszym momencie życia zakryć twarz i wejść przez błękitną bramę królestwa Jego i nie bać się mówić że od dziś jest Ono moim domem

zamykam oczy widzę Anioła słyszę szept tak delikatny... ale głęboki dotyka moich zmysłów paraliżuje moje ciało uwalniam się od smutków zapominam... dostaję skrzydeł czuję energię, moc i siłę by móc je rozwinąć zabijam łzy i złość przestaję istnieć szarością staję się kolorami błękitem nieba zielenią traw czerwienią serca nie przestaję oddychać dzięki Tobie żyję... Aniele Mój...

wiersz...osobiście uważam że do smutku i bólu nie pasuje rym...bo czytając uśmiechałam się a wydaje mi się że chciałeś wzbudzić inne emocje...ale to jest tylko moje zdanie i moja uwaga, może tak właśnie miało być...czekam na nowe wiersze

ŚMIERĆ - zabierze zawsze nie wtedy gdy trzeba, a wtedy gdy trzeba nie nadchodzi...zdumiewające...jest jeszcze jedna śmierć o niej zapomniałaś...śmierć nadziei...gdy człowiek żyje ale w środku już go nie ma ... bo umiera nadzieja...a z nią kolory i barwy świata...wierzę że Twoja nadzieja nie umarła...że ją masz i pojawi się niebawem jakiś optymistyczny wiersz...bo życie jest przed Tobą...!!!

Wymarzona...jedyna...każdy chyba ma kogoś takiego w swoich marzeniach...jakiś ideał na który czekamy...ja czekam cały czas...nie wiem czy dam radę...a wiersz? spokojny, przyjemnie się czyta i można na chwilkę przenieść się do własnego świata...tak na chwilkę ale to pomaga...:)

W zupełności tak....na uboczu boimy się środka!!! Tam jest bezpieczniej, spokojniej...na uboczu łatwo obserwować centrum...ale ja wolę być w centrum...niech mnie oceniają Ci co są na uboczu...:)

Kasiu kochana to co opisałaś bardzo przypomina mi to co przeżyłam całkiem niedawno...co jest strasznie świeże i co daje mi pęd do tworzenia nie tylko na płótnie malując ale również pisząc...ładnie to ujęłaś...rozstanie okropnie boli nawet wtedy gdy chociaż chcesz to nie możesz dać kolejnej szansy wbrew swoim zasadom...jeśli coś jest dla kogoś ważne; czy to przyjaźń, czy miłość, będzie umiał ją docenić i robić wszystko by jej nie utracić....a jeśli nie...to traci sam...czasami nawet coś ogromnie cennego...NAS! Pozdrawiam Cie serdecznie:)

Bardzo refleksyjne...bardzo...aż mnie ciarki przeszły...często nie potrafimy stanąć przed drugim człowiekiem twarzą w twarz pokazać jacy jesteśmy..,jestesmy mistrzami własnych kreacji....zdumiewająco perfekcyjni w kamuflowaniu tego czego nie chcemy pokazać...a później?...są rozczarowania?...a przecież chodzi tylko o akceptację...ja akceptuję Twoją poezję...na pewno!

O a ten wiersz bardzo mi się podoba...!! I tu uchylam głowy...tak trzymaj!!!

…a może szczęście nie jest za daleko może to ja nie potrafię go odnaleźć lecz żadna gwiazda nie wskazuje mi drogi księżyc oświetla tylko horyzont… łzy zamieniają się w perły…a serce jest muszlą… zamkniętą przed światem …a może nie ma dla mnie szczęścia może mam go nigdy nie odnaleźć gwiazdy odwrócą się ode mnie a księżyc zniknie za chmurami nie popłyną już wtedy łzy…serce przestanie bić… zastygnie w bezruchu …a jednak coś każe wierzyć coś każe sercu bić i zostawia muszlę uchyloną by ktoś ją odnalazł by stał się władcą skamieniałych pereł i już nie odszedł… na zawsze…

Sonecik? W sumie nie nazwałabym tego wiersza tak podniośle...ma coś w sobie ale jednak mam wrażenie, że na siłę starasz się odnalewyszukać rymy....czasem jeśli nie jesteś w stanie dobrać rymu nie rymuj...po prostu pisz jak czujesz...poezja jest wolna i całkowicie Twoja....czekam na nowe wiersze:)

jeden z tych najgorszych w życiu dni gdy łzy płyną strumieniami gdy serce boli gdy nie możesz spać pytasz jak się czuję jak mogę się czuć? raniąc...zabijając...niszcząc... kogoś... coś... tylko dlatego że nie umiem zapomnieć? tylko dlatego że w sercu został żal? na mojej kurtce zostały Jego łzy... na szybie mojego samochodu ślady Jego palców... na policzku Jego zapach gdy przytulał mnie po raz ostatni... w głowie zostały wspomnienia tych najlepszych chwil dźwięk Jego głosu "Jak ja Cię kocham" i jest jeszcze świadomość że już NIGDY że już KONIEC...