Barbara Orzeszek

Jeśli spróbujesz wczuć się w sytuację róży, to może pomyślisz że to właśnie Ty jesteś tą różą i nie tylko Ty. Każdy człowiek, bo każdy starzeje się i cierpi. Zwykła egzystencja.

Wracam po długiej przerwie, jeszcze sie odrodze. Jeśli chodzi o język, celowo jest prosty. Lata studiów minęły i stopniowo staram sie wracać do formy. Piszę, bo lubię. Nie wszystkim musi się to podobać. Oprócz filmów, to właściwie jedyna moja możliwość kontaktu z językiem, więc próbuje jakoś 'utrzymać się na powierzchni'.

heh, zabawne:) wybrałaś/eś ten sam tytuł co ja kiedyś.

In a garden of life grows a single rose Despite late spring its leaves just froze. 'I'm fresh and beautiful', says the lilly, 'Don't talk to me!' 'I'm not the only one', says the rose. Then a daffodil shyly uterred: 'What have you actually muttered?' The rose was silent And the daffodil fell asleep. A small fish from the surrounding pond produced a slight sound. 'I thought you can't talk' says the rose. 'I know your colourful sisters from abroad- young and old', says the fish. 'I'm not the only one', says the rose. 'Many lost their flakes and vitality being like twigs with thorns swaying on a windy day.' 'You understand me too well', says the rose. 'I'm not the only one'.

Niezła historyja z tego powstała:)

Wiersz ma w sobie coś co zachwyca.

W krajach Europy w czasach prastarych, Długowłose kobiety robiły wywary. Czarnego kota sierści garstka Tak gdzieś wielkości naparstka, Skóry żaby ze trzy gramy, Język żmii, Gar pomyi, Liśc pokrzywy, Żar prawdziwy. Na ich twarzach spęczniałe brodawki Jak w lesie gdzieniegdzie rosnące purchawki. W kącie izby stara miotła stoi, Brak uzębienia trochę niepokoi. W gałganki jak na bacznośc powbijane igły, Że im te praktyki od razu nie zbrzydły? Jąkanie i życie w odosobnieniu skraca ich żywot w oka mgnieniu. Ludzie przesądni jak i zawistni Prędko prowadzą je do zakrystii. Wnet inkwizycja proces przeprowadzi i żadna siła temu nie zaradzi.

Wiersz robi wrażenie:)

Mija kolejna noc bezsenna, Ja jednak promienna na uczelnię zmierzam, wiedzę swą rozszerzam. Kurtkę zdejmuję na krzesło, A tu... aż mnie podniesło! Na rękawie mojej bluzki jasnej siedzi pluskwa. A niech ją coś trzaśnie!

W przygotowaniu również wersja angielska jeśli ktoś by był zainteresowany:)

Wiersz wyraża emocje psa i wskazuje jego przywiązanie do człowieka.:)

Inspired by John Donne's 'The Flea' :)

Potwór czai się za rogiem. Ja wiem... choc nie jestem Bogiem. Wtargnął nie raz już tu nieproszony Otwierając na oścież okno niewzruszony. Kto nienawidzi nas na tyle, By wpuszczac pluskwy?! Bynajmniej nie motyle! Cała ich gromada po ścianie kroczy, ale nas nic już nie zaskoczy. Co za zaszczyt mnie tu kopnął? Pluskwa przerwie gorycz mą sromotną. Samotnych nocy nie zaznam już więcej, Hymny winnam słac w podzięce.

Bardzo subtelny wiersz:)

Cóż za odwaga przemawia przez pionka:)

Pomysł ciekawy, kunsztownie dobrane rymy. Brawo!

She is a beautiful dog. Her fur shines like one of the stars in the sky. You see a blink in her eye while she's waiting for her favourite food. She waggs her tail and jumps with joy on her relatives coming back home. Her eyes are burning lke fire when she's left in isolation, she yelps sorrowfully with indignation. Although she's still a puppy and plays with a ball, Her wisdom is seen devotion and love.

I saw a face of a monster behind my window glass. Perhaps it was the creation of my ill-imagination. He looked at himself as if in a mirror. Indescribable fright aroused he in MY mind. I wondered if this figure nightmarish showed my hidden desire to perish.

Me oczy srogie i szkliste Wpatrują się w słońce złociste. Patrzą na błędnych przechodniów, których złowrogie milczenie rodzi we mnie odrętwienie. Me oczy nie wilkiem patrzą, Lecz z byka łypią Na świat spochmurniały On nie czeka świtu. Drzewa błagalnie spuszczają ramiona Jak gdyby dźwigały ogromne brzemiona. Istoto marna... Tak! To TY, drogi człeku, Zniszczyłeś tę ziemię obojętnością wieku.

Wszechpotężny strach opętał serce me, Paraliżuje je, nawiedza też we śnie. Ja wiem on nie opuści mnie, Nie kocham, nie kocham Cię! Błahostki nawet drażnią mnie I trudno mi uwierzyć że Nie myślę już o Tobie źle. Ach, czyzby? Tak! Zapomnieć chcę, Dławiących żalów pozbyć się, Skrywany gniew wypala mnie Lecz honor mam, Nie uderzę Cię...

This forgotten, as old as the hills gallery was pinpointed on the suburbs of the city. Curiosity killed the cat- my friend often used to say, but there was something intriguing in that place which tempted me to discover it. There was not a single house in the surroundings as local people moved far north years ago for fear of being touched by a curse. They believed that all calamities were caused by a young woman who picked up the courage to disobey the law. The building of the gallery stood solitary, the wind rushed in through the broken windows tearing the curtains into pieces, briefly speaking, every detail indicated it was rack and ruin. However, it concealed some mysteries and I was cut and dried to get to know the truth. Soon I found myself in a dark, long, narrow corridor and out of the blue I heard the squawk of a raven perching from a huge golden chandelier. I was scared to death, unable to move and it came to me as no surprise that many thought it was haunted. The pictures on the walls were covered with webs, there was so much dust on them that they were hardly recognizable so I took a closer look at one of those pictures. It seemed familiar at first sight but something did not suit the rest. It looked as if someone blurred its part intentionally, but why he did it, remained a mystery. There was also something behind the frame which took a close resemblance to an ordinary button. I pressed it without giving it a thought and to my surprise, the picture moved left and revealed an enormous gate behind which a cave appeared before my very eyes. Brightened by the light of candles, the way in the cave trifurcated and I saw the warning engraved on the wall: Nobody has got off safe and sound. The truth will show you the way. Beware not to go astray. You will have to go through thick and thin, remember it is the last moment to retreat. All at once, an idea and simultaneously a clue came into my mind. I tried to find the relation between the young woman, the curse and the blurred picture in the gallery. Eventually I chose the way in the middle as I noticed a crumpled sheet of paper under the speck of dust. It appeared to be a letter about the hidden royal treasure. Many daredevils zealous for wealth are now dead and gone including the woman who turned out to be the descendant of the royal family. She desired to get her heirloom at all costs and her greed was the death of her. Then I realized that the woman on the blurred picture and the woman looking for her treasure are like two peas in a pod. Yes, I had every confidence it was the same person. She blurred that picture as she was disturbed by remorse; its painter saw her leaving her new-born illegitimate child in a forest and put that on canvas in order to humiliate her. He let the cat out of the bag. She paid for it with her life and her child died of hunger and cold. After a few days I reached my destination playing ball with a group of excavators. The treasure was bequeathed to the National Museum.

Bardzo ładnie powiedziane:)

The enervated pilgrims restlessly wandered through the desert sitting on their camels loaded with skinfuls of water and some intensely durable food, mostly seeds and dactyls. The heated wind blew throwing sand in their eyes mercilessly, spurting of hot air and scorching their faces incessantly. After a dozen or so days of journey, they realized fearfully that the supply of food is almost running low and the water is no longer drinkable. A terribly shocking pandemonium broke out among those people. They were so frustrated and helpless that they sneaked the leftovers surreptitiously from one another, simultaneously being able to murder in cold blood for a drop of water. But the worst was the loss of dignity and deprivation of human nature. And suddenly a spark of hope reappeared as they saw an oasis bursting with life and energy. However, it was just a mirage. They all died of thirst and emaciation.

Może kiedyś napisze cos wiekszego. To na razie małe próbki.:)

Ja to rozumiem inaczej. Chyba nie chodzi tu o utwory w j. angielskim. To jest dozwolone, ale dane o mnie. Tak mi sie wydaje. Poza tym nic sie nikomu nie stanie jak poczyta troche po angielsku. Można trochę podszkolic język:)