Jacek_Suchowicz

nie napisałaś jaki olbrzym żółty błękitny lub brązowy rozumiem że jest bardzo dobrze gdy dzień zapuka masz go z głowy :))

Słońce od rana w żółtej czapie, do góry ciężko się wdrapuje. Gdy się przypatrzysz, zda się sapie, wełniany obłok sunie w górę. A ludzie jakby snem spętani, Choć budzi zapach mocnej kawy. Lwią paszczą straszą - swym ziewaniem. Odruch silniejszy - nie da rady! W głowie łóżeczko, ciepły kocyk. Morfeusz gotów wziąć w objęcia. Luty w rachunkach kilka groszy zostawi, chociaż mina smętna. Jest szary, bury oraz mokry. Markotność skądciś już wylazła. W tej indolencji człek samotny: nie wie co myśleć, jak ma nazwać? Tu zaniechali, tam wstrzymano i niewskazany przyszły etap. Wszelkie podwyżki - bardzo słabo. Znów polityka - już uciekam. Z okien nadzieje deszcz pozmywa, siąpiąca wilgoć niszczy radość. Błoto idee nam zakrywa, pogoda życia - kartą słabą. Długie wieczory nikną w mżawce, aura powodzie z rzeką niesie. Przycupnęliśmy już na ławce, aby się rozgrzać - lej po secie!

jak zwykle żarty sobie robisz - powstało w tzw błysku ok 5 min poprawiam - wieczorem może całość dopracuje dzięki pozdrawiam:))))

fakt troszkę dydaktyczny ale ok. codzienność może być zabawką i bawisz się bez zahamowań lecz los przekreśla życie łatwe byś się na przszłość przygotował :)

dedykuję Staremu Kredensowi Życie przygodą z kamieniami, nie tylko tych w sercu skrytych, także i w nerkach cichych drani zadadzą ból - niesamowity. Jest jeszcze tysiąc naturalnych, wieszczących przyszłość w horoskopach, podkreślą urok każdej pani przyozdobione gramem złota. Ale pomińmy te ostatnie, chociaż dodają nam uroku. Nerkowe rozbić - to nie łatwe lub operować i jest spokój. Sercowe - one najważniejsze do chwil ostatnich mogą boleć. Przyczyną chorób duszy pierwsze, są jak wbijany w serce kolec. Więc trzeba duszę pozamiatać; Dokładnie każdy kąt wyczyścić, zanosząc Jemu - trudna rada, przełamać się, a On je zniszczy. I najważniejsze - nie zapomnieć wybaczyć sobie, w szczerej skrusze, by tu na ziemi móc spokojnie zostawić ciało - w niebo uciec.

życie przygodą z kamieniami nie tylko tych w sercu skrytych także i w nerkach cichych drani zadadzą ból - niesamowity .... cd w oddzielnym temacie

to co wyróżniłem dotyczy prawie wszystkich partii jesteśmy ponoć na forum poetyckim gdzie nie ma tematów zakazanych i jest pole dla wszystkich poglądów. Możemy się z sobą spierać ale musimy tolerować. pozdrawiam

nie wiem czy dobrze odebrałem, ale myślenie poszło w tym kierunku: wciąż wracam do twoich ramion i cieszy twój uśmiech anioła wspomnieniem dziś jesteś matko miłości czułości pokoju :)

i to jest sedno

po drugiej stronie ciszy jak w lustrze po drugiej stronie gdy zajrzysz świat jakby milczy początek znikł - przepadł koniec zniknęły bóle i udręki ręce ku niebu wyciągnięte usta mówią "Boże Wielki dzięki za miłosierdzie wszelkie" :)))

oglądałem różne stronki świata poznawałem kąty surfowałem w tej przestrzeni co koniecznie chce nas zmienić tolerancja najważniejsza ktoś nam sprzeciw ona pierwsza innych j**** sądem gonić działa zawsze w jedną stronę prawo - gdy ktoś inny gada my są ponad wszelkie prawa ...

przepraszam, ale mnie dźgnęłaś swoim wierszem, chociaż nie mój rewir czy rzucasz mi rękawice pisania wierszy wolnych "próbowałam, ale będzie bez wiersza wolnego z mojej strony" :))) pozdrawiam Jacek

Serdeczne dzięki :)))) Waldku dzięki :)))) Pozdrawiam

Kto dziś twierdzi że Duda się dobrze ma jest bez szans - przed nim drużyna A

dzięki - jest korekta Pozdrawiam

dedykuję Natalii Kruk Cóż z tego, że się zmierzcha. Ciepłem kominek przyciąga, nieme futryny szarością zgasiły ogień pożądań. Zegar dźwięki przywołał, melodii z dzieciństwa znanej, w półmroku ugrzęzły słowa, wchłonęły milczące ściany. Płomień rozedrgał przestrzeń w dotyku kochanych dłoni. Zaś usta spijają resztki przeszłości w kolorze soli. A filiżanki stygną - samotne w zapachu kawy. Świadome - że wszystko mija czas grzebie okruchy marzeń. Cóż z tego, że się zmierzcha, gdy wokół tyle się dzieje. Wsiąknie w poduszkę łezka, nadzieje wrócą, gdy dnieje.

i cóz z tego że zmierzcha kominek ciepłem przyciąga w oddali futryny szare gaszą ognisko pożądań ...aleś zainspirowała jutro jak czas pozwoli dokończę :)))))

Owsiki od dzisiaj już w cenie, lecz jeszcze nie na wagę złota. Spróbujmy owsika docenić, bo przed nim koszmarna robota. On zawsze potrafi się znaleźć, tam wlezie, gdzie taka potrzeba. Z nim sprawy już pozałatwiane i zaparć po drodze już nie ma. Zna swoją rolę dokładnie i miejsce stałego pobytu. Gdy trzeba pomoże przytaknie poprawi czynności (od) bytu. Spróbujmy owsika docenić, wspomóżmy choć dobrym go słowem, bo w chwile partnerskie odmienia. Jest nawet łożyskiem kulkowym. Tekst wyłącznie o owsikach - uprasza się o nie zamieszczanie komentarzy politycznych, bo administrator przeniesie do innego działu

Fajna piosenka - i tekst dopisany nic dodać nic ująć bezmózgowie bezhołowie zamiast w grobie chodzi sobie przysłoniło ludziom gały mózg ścisnęło nie do wiary obrzydziło świat wspaniały by dorobek zniszczyć cały ... pozdrawiam

na planszy zwykle są dwa króle i jeden z nich zginąć musi gra wciąż się toczy pionki górą walka o kasę wszystkich ruszy

jak dla mnie nie jest to niczym nowym życzenia śle mi bez mojej zgody operator sieci komórkowej jeszcze plik wtyka promocji jakiś w taryfach opcją chce ubogacić a ile ja na tym mogę stracić już się skończyła epoka dawno gdy telewizor słucha dokładnie co chcesz oglądać on jeszcze zgadnie :) ps: mówię np do telewizora "wehikuł czasu film" i już mam nawet kilka ikon do filmów o tym tytule z różnych lat

@Nata_Kruk I nawet wiem dlaczego. ale ja jak zwykle mam problem. Czy cały wiersz to jedna wielka metafora czy metafory jako środek wyrazu pełnią rolę służebną i winny być tam gdzie one są potrzebne - temay na inną dyskusję Pozdrawiam

peelka chyba była ruda złociste smugi zawijał wiatr a tańcząc kręcił i rozrzucał zapach goździków upaja trwa :)

"na początku było światło" lecz nikt światła nie doceniał porzucono je zbyt łatwo zawładnęła ciemność ziemią odrzucono precz zasady upust dając wszelkim żądzom rozpieprzono bez urazy przeliczono na pieniądze już epoka drży w posadach anomalie pogodowe zapomniane światło wraca w czynach myślach dobrym słowie :)