Pastav

Czym jest miłość, gdy zaczyna się kryzys? Co się czai, by zranić, by zabić jak tygrys? Gdy chcesz pogadać, lecz pustka w głowie. Zapytasz „co tam, co robi?” i po rozmowie. Albo przemilczysz i nie napiszesz słowa, wtedy powstanie wielka brama stalowa, którą będziecie próbować otworzyć, by szczęśliwe chwile od nowa tworzyć. No chyba, że żadne kroku nie zrobi — wtem brama się zamknie i kłopotów narobi.

Spójrz w me oczy i powiedz, czy kłamią. Uważaj, wielką pustką cię złamią. Dostrzeżesz, aby otchłań kosmiczną. Patrz, widzisz sytuację krytyczną? Niby nicość, a jednak planety. Czasem przelecą jakieś rakiety. Prosto do mych czułych miejsc zmierzają. Chyba na atak się przymierzają. Lecz chwila, moment co one robią? Czy właśnie mój piękny hazel zdobią? Powolutku coś dostrzec się daje. Kojące ciepło w oczach powstaje. Gdy spojrzysz raz jeszcze, powiedz, proszę. Jak ogromny ciężar teraz noszę?

Świat nasz w dzisiejszych czasach coraz bardziej na psy schodzi. Choć mówię to otwarcie, niewielu się ze mną zgodzi. Byle mieć portfel cięższy, ludzie najbliższych sprzedadzą. Prosto z serca bliźniemu już nic darmo nie oddadzą. Przyjaciół odrzucą, aby ktoś inny dobrze mówił, Przejmują się w kółko tym, by nieznajomy ich lubił. Powiedz mi proszę, cóż mam począć w tym okrutnym świecie, Gdy każdy wokół żyje tak, jakby był już na mecie.