Posem

Czasem wiatr zagra na miłość piekło i dzień roztańczone słońce wyrzuci parę odsunie się kawałek za noc przepuści wczorajszy dzień z nocy dzień powstanie jak butelka wody do gardła wpadnie.

Czasem patrzę w niebo i widze twój gniew który tonie w mojej herbacie i parzy mi usta próbowałem wydostać się z bagna lecz bałem się konsekwencji które oblały mnie potem i poorały skórę dziś wiem, że noc jest niespokojna dyszy to nie zmienia mnie ide więc popatrzeć.

Czasem tonę w olbrzymim morzu gdzie nie widzę światła i szukam oczami ciebie pochmurną jak w czasie deszczu próbuję zrozumieć twój krok który wciąż zgniata mi sumienie i każdą łzę która winę drąży w moim ciele.

Czasem życie to materia z czasów przeszłych gdzie woda to róża a słońce to niebo wszystko to się miesza i rozlewa po kościach twardych jak beton lato bywa chłodne gdy zdziera suknie i skórę swoją miesza z ziemią by powstało drzewo.

Czasem wiatr wstaje wcześnie i wita zmęczoną ludzkość chłodząc ich twarz nie zbiera skarbów ziemi posiniaczonej od żelaznych wpływów prosi o kolejny los i zgarbione plecy patrzą na wczesny zmierzch połączony ze słońcem i wiarą za śmierć.

Czasem zasypiam koło ciebie i patrzę w ciemność która tańczy pokazuje mi siebie od dobrej strony wiem o tym bo wiele razy witałem się z nią o północy przy herbacie jej dźwięk kołysze mnie i zjeżdżam powoli do snu, z którego nie mogę wydobyć szczęścia.