Ściany krwawią,
krwią naszą,
z naszych żył i arterii,
tych co chowają się przed "bogiem".
Jego płacz patrzy na mnie,
tych co przypominają o Krysztale.
Ręce Jego coraz bliżej,
świecą czystością brudną od niej.
Nogi Jego szurają po szkle,
z butelki co lato tu leżało całe.
Jego penis niby greckiej z marmuru,
z czasów sprzed błysku telefonu.
Jego pierś, dwa równe punkty,
niby gwiazdy na niebie bez burzy.
Jego nos, co pomaga mu dychać,
rzecz normalna, trza "boga" jak człeka traktować.
Jego krew niczym z kranu,
co zepsuty, marnujący wodę potrzebną życiu.
Idzie, kroczy dalej w kąty moje.
Co krwawi, nie zginie.
~ Oskar Gruszkiewicz
