niepoetka

Ja jestem tą ciszą, w kątach pustych, w nie odpowiedziach, w nocach samotnych, która za każdym razem bardziej kłuje. Kryje się między spojrzeniem dwojga bliskich, W sercu zachwytach, W tańcu śmiechu i płaczu. Jestem ciszą, ale także prawdą. Pozostawiam po sobie chaos, czasem plamy krwawe w śniegu białym, a czasem wzbudzam wiosnę nową. Buduję bądź burze. Rozdzielam i łącze. Jestem zawsze obok, może w ukryciu, a być może dostrzec mnie nie potrafisz. W ciszy prawdy sztorm, przed nią nigdy się uchronisz.

Pani myślała o mnie, nawet słów kilka powiedziała, że być mną by chciała. Być mną? To znaczy tylko wtedy gdy rzęsa się nie skleja, gdy policzki niewinny róż oblewa, a z filiżanki nigdy się nic nie wylewa. Bo pani pragnie gdy zieleń oczu radośnie tańczy, gdy włos zgrywa się z wiatru powiewem, i gdy serce gra radości melodię. Być mną? Ale cóż to tak naprawdę znaczy? To słońce mgłą osnute, Prosta droga, lecz na niej widnieją manowce same, to przepełniona filiżanka, I wszystko co spada i w proch się kruszy. Być mną to wszystko, czego Pani pragnąć nie chce. Być mną. Ale cóż to tak naprawdę znaczy?

Nie myśl o dniu wczorajszym ani o jutrze, nie myśl o łzach nocnych, one już były. Nie rozmyślaj nad kawą czarną o nożach które w sercu utkwiły, o ranach zadanych duszy, one już padły. Nie zatracaj siebie w dniu wczorajszym, spójrz stygnie Ci dzisiejsza herbata, a kurz osiada na pasmach jasnych. Nie oddawaj się jutrzejszemu porankowi, popatrz na słońce dzisiejsze, zaraz się schowa, usłysz dźwięk dnia tego, bo umilknie za chwilę. Nie wróż przyszłości z przeszłości, ona już była, a ta druga jeszcze nie nadeszła. Zapamiętaj mój drogi, że czas jutrzejszy jest prezentem z losem nowym, a wczoraj to już historia na wyblakłych kartkach.

Nie myśl, że milczę gdy w ciszy siedzę, gdy me gardło słów nie wypuszcza. Mam głos w sobie, który nigdy nie milknie, czasem zdarzy się mu krzyczeć, czasem czule szepnie do mnie, a czasem zbyt ciężki się staje. Nie myśl, że walk krwawych nie prowadzę bo ran mych dostrzec nie umiesz, a oczy me przecie błyszczą ciągle. Jednak noc zdziera maski wszystkie, groza myśli wypełnia, każda niechciana historia powraca bez zgody, a każde słowo ostre, staje się mantrą. To tylko ja i noc walk krwawych, to tylko oczy pełne wody, to tylko krzyk zbyt głośny. To tylko mrok, w którym wszystko się kryje, i wszystko wychodzi na wierzch. Lecz gdy słońce powstanie, teatr ponownie zostanie otwarty, a ty nie będziesz widział nic prócz oczu błyszczących.

Jeden samotny domek, chce jeden samotny domek na wzgórzu, wśród drzew spokojnego szumu, gdzie krzyku hałas to rzadkość. Jeden samotny domek na wzgórzu, w którym nawet mroźny poranek będzie miłym powitaniem, gdzie zakwitnie kwiat wiśni podczas pory zimowej, a szron będzie rzadką ozdobą szklanych okien. Chce mieć jeden samotny domek na wzgórzu, o którym nikt marzyć nie pragnie, tam burza nie będzie grozą, nie wznieci niepewności fali. Jeden samotny domek na wzgórzu, wśród spokojnego szumu, ciepłem wypełniony, tylko o tyle niebo proszę.