PeGie

Kroczy człowiek — ślepo przez życie, nie on stawia kroki. Nie dlatego, że starcza mu być, oglądać widoki. Kierują nim tak jak każdym z nas, emocji potoki.

Niczym sieć pajęcza w zapomnianym lesie ciągnie się wszędzie pomroka, ta absolutna. Gdy wielkie kłody pod nogi stacza, okrutna śmieje się — myśli, że zwycięstwo odniesie. Lecz po każdej nocy zawsze wstaje nowy dzień, złocistych promieni blask rozświetli znów ten cień.