Poetry from DAD

@Wędrowiec.1984 Dziękuję bardzo!

@Nata_Kruk bardzo dziękuję i pozdrawiam serdecznie!

Za każdą chwilą Tęsknić potrafię; Przygodną milą, Wrytą w biografię! Małym majątkiem Jest dla krwiobiegu; Każda wyjątkiem, Jak płatek śniegu! Dla niepoznaki Zamknięta wnęka; Wciąż daje znaki, Do dziś mnie nęka! 20.10.2023

@sowa @sowa dziękuję, oczywiście powinno być "pętla". Co do samych błędów rytmicznych mógłbym prosić o wskazówki? Dziękuję @poezja.tanczy bardzo dziękuję. Także pozdrawiam serdecznie

Pięknu przyszłości Swą duszę zwracam; Krztę wrażliwości W sobie zatracam! Z czeluści siła Życia się ima; Pętla puściła, Nic mnie nie trzyma! Jest mi przeszkoda Mniej niż zarodkiem; Nastała moda – Wszystko jest środkiem! 19.10.2023

Oćma na zewnątrz, wieczorowa pora, Nad księgą płoną bladolice świece, Czyż to nie również możebne dalece, Iż nam się zjawi jakaś obca zmora? — — Zmierzchową porą obraz się zaciera, Kontury widne bledną w gęstej nocy, Ogół we własnej zatraca się mocy. Różna od znanych sfera się otwiera, Dla charakteru naszego istnienia, Jest ona nowym polem doświadczenia. Lato 2022

@Leszczym bardzo dziękuję. Matury, egzamin na studia, inne rzeczy ważne i poważne, i tak pół roku minęło. Teraz raczej też nie będę płodził takowych treści najczęściej, niemniej od czasu do czasu coś zapewne się będzie pojawiać. Pozdrawiam.

Na panoramie pulchne cumulusy, Jak białogłowe nad wybrzeżem mewy. Etery chłodne zwiastują ulewy, Przez dmę utkane deszczowe obrusy. Gdzieś wyżej słychać burzowe całusy. Ktoś dyryguje błyskawicom śpiewy, Chórowi grzmotów harmonijne ziewy, I Perunowi czarowne opusy. Nieboskłon krasi malownicza tęcza, Sportretowana tańczącymi łzami. Szafirem pała zmokła nić pajęcza, Przeszklona łuną słonka za chmurami. I niebo swoje modrości odchmurza, To jest już koniec, już przeszła ta burza.

@Kapistrat Niewiadomski dziękuję. Ilość sylab musiała się zgadzać, stąd pozwoliłem sobie na to "niefortunne" uproszczenie.

@Dared na chwilę obecną będę publikował to co już napisane mam. Co do przyszłości, jeśli starczy mi czasu, może będą pojawiać się także jakieś trzynastozgłoskowce. Nie bardzo wiem, choć się domyślam, czym jest ta rozbudowana estetyka. Mam pewne swoje wzory, swoich mistrzów i raczej jestem oporny na zmiany, zwłaszcza jeśli impulsy do nich płyną z zewnątrz. Pozdrawiam.

Ja ponad nacją, wielkim z cesarzy, Na wzgórzu winnym, w helleńskiej willi, Niby prę żywot w wiecznej idylli, Lecz mi się jeszcze cesarzowa marzy! Liść jej laurowy słoni piękno twarzy, Śniadość zrodzoną w słońcu Sycylii, Acz jeśli stanie na czele flotylli, Poddaństwem moje imperium obdarzy. Żądna miłości cesarstwo krwią splami, Mieszkańców Lacjum, wyzutych z prymu, Co broczyć będzie tam akweduktami, Do fontann, łaźni i szaletów Rzymu, Niech pomną wobec możni patrycjusze, Iż za jej żądzą wleką się katusze!

Bardzo dziękuję. Także pozdrawiam @goździk dziękuję

Gdzie chrzczona żmija pląta się łęgami, Dokądże biegnie ta bezduszna droga, Czyż to nie miejsce, które dłonią Boga, Zrodziło oczko spowite algami? Miejsce bajkowe podkute czarami, Pośrodku wody poetyczność błoga, Na brzegu zapach dymu z ożoga, Tafli zwierciadło tli się płomieniami. I łódka drewna co ma bure wiosła, Sunie nieśpiesznie lazurową sferą, Lekko jak gdyby chmurka ją wyniosła, Gdy wkoło cieszy rechot żab operą. I się nurzają wzdłuż pałki tęskności, A słonko zerka między te smukłości... 52.429033,22.554785

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję. Pozdrawiam serdecznie.

@A-typowa-b bardzo dziękuję i również pozdrawiam.

Wierzba płacząca jak chińska glicynia, Jej padające grynszpanowe włosy, Uchodzą tu za greckie distylosy, A to skądinąd podlaska świątynia. Krużganki wiedzie ku bogu Cetynia, Dramaty grają łezki rześkiej rosy, Gdy w porę jutrzni przejdą afodosy, Ów wodę czarą zbierze do naczynia. I po ugorach przez łaciate niwy, Poczłapie gnuśnie po dzbanuszek mleka, Fiołki krzewinki, cukierkowe śliwy, I kędy patok woń sieje pasieka. Za wiklą siędzie łbem o czerstwą korę, Zwróconym licem na tę sielską florę.

Gdy na tarczy księżyca martwieje poświata, Blednieją zamaszyście lunarne ażury, Mierzchną sfery sklepienia i kłębiaste chmury, Bryza nocna szeleszcząc te obłoki zmiata. Wtem arkada Neptuna nadbrzeże ugniata, Wzburzona przez zjadliwe tym brzegom wichury, Trzeźwi obdal drzemiące morskie kreatury, Ja kucam na falezie, rzekę do zaświata: Boć panien ziemskich mortus to choćby rusałka? Co w przestwór pokusi do wspólnej kąpieli, Aże w Letę runie ma samotna skałka. Pobrodzę w gulgotach do tej wieszczej bieli, Włosów w wieńcu róż, ciała jak zapałka... Ktoś wreszcie zwichrzonego objęciem uścieli! @Aleksander Łukiańczuk Ów obraz - "Humeur Nocturne" - Williama-Adolphe Bouguereau

Maksymy pospólcze iście, Gdy opodal uszów szepcą, Będą quasi stęchłe liście, Które to podeszwy depcą.

Śmiej rodzić w tabunie podległość, Oraz rzezać podług woli w gniewie! Gdyż kraina tego, kto czci uległość, Pośród tkwi wykapanych w chlewie.

Dziewczę z beretem i księgą, Motłoch przesądem oblepia, Gdyż ust nie pokryła wstęgą, I wolne od dechu ma ślepia.

Na dmie trzepotliwy rubin, I chyża lekkością konkieta, Gdy żmija zaklęta o been, Faluje jak tanem kobieta.

Ja być pustelniczy wolem, Baczyć i piastować dalie, Niźli orać gnuśnym wołem, Pod szarzyzny tej kanalie.

A winien tem fermuar, Poddańczy fantazji warg, Iż, z tyłu ochoty czar, Obnaża Ci z sukni kark.

Romantycznej nocy balia,I miłosne w niej ballady,Gdy twą szyją wodospady,A u dłoni wrząca talia.

Łąka pszeniczna w złocistej koronie,U góry której wiatrem zwojne kłosy,W warkocz uplątane jak kobiece włosy,I ciepłe i wonne chlebem dłonie.