Leszczym

@[email protected] Grzesiu, napisałem żartobliwy wiersz. Nic więcej, nic mniej. Mam nadzieję, że wolno pisać takie rzeczy, bo przecież chyba jednak wolno. Z drugiej strony - jakby się tak zastanowić - opisana w wierszu para wcale nie jest aż tak głupia jakby się na pozór wydawało. Ale to tylko moje nieobiektywne i autorskie są odczucia:)

@[email protected] coś pewnie w tym jest niestety...

@wiktoria_s suuuuupeeeeeer :))

@aniat. leciusieńki tekst, a to jest zacna zaleta. Brawo:)

@joanna53 bardzo fajnie napisany wiersz. Z dużym podobaniem:)

@OloBolo przedni humor, a mówię to ja Acedion :))

@[email protected] Extra, a ja mam wrażenie, że to lekko lżejsze Twoje wydanie, co mi się bardzo, przebardzo podoba:)))

@costampisze coś tam napisałaś ;))

@Natalka16 no ja myślę, że wówczas brzmi rozsądniej ;))

@Natalka16 no tak, właśnie, coś w ten deseń :))

@Natalka16 generalnie myślę, że tutaj rozchodzi się bardziej o trafną strzałę amora niż celną:) Taka refleksja mnie naszła. @Rolek Dzięki, cieszę się, również pozdrawiam :))

@Marek.zak1 Hej, jasne, że tak. Na szczęście takich komplementów nie słyszę za dużo:)) A co do strzały to właśnie chciałbym żeby trafna była, a nie celna :))

Z mą sympatią idzie się porozumieć potrafimy spać, umiemy rozmawiać ciekawie własne pryzmaty postrzegamy ja pomogę, ona może oraz próżnujemy Kłótnia wyostrza nasze dumne oblicza wymagamy, spostrzeżenia późnej pory piszemy krwiste scenariusze przyjaźni postrzeliła nas trafna strzała amora W ciężki poranek ona najpiękniejsza połączyła nas alchemia ciał serc i dusz błąkam się po opłotkach z kwiatami ba, zdarzy się, że usłyszę komplement Bez niej tygodnie są niczym zatracenie sam jak palec szans nie widzę żadnych praprawda mieni się dając po oczach budowanie relacji może poskutkować: istotnością nieskorą do przewidzenia.

@Dag i zupełnie tak samo jak kobiety :))

@jan_komułzykant dzięki za komentarz:) Fakt, byłem zdecydowany, kto wie, może właśnie o zdecydowanie się tutaj rozchodzi?

@Pi_ szczerze pisząc ten tekst nie miałem dokładnie na myśli dramatu tego dziennikarza, ale całą tą sytuacją jestem wnerwiony aż do bólu. Rozpowiedzą tu i tam jakieś głupoty, poobserwują i porobią pułapki, a człowiek jak był tylko człowiekiem tak jest tylko człowiekiem. Sytuacji tego dziennikarza tak zwyczajnie po ludzku wstydzę się. Powiedzieć dramat to tak jak nic nie powiedzieć!!!

@Pi_ o to dobra jest informacja:) Pozytywna :)

Powiedziałem coś, po czym czym prędzej (jak nie ja) uczyniłem całkiem inaczej. A napisałem zupełnie inaczej. No co – w końcu jestem mężczyzną. Ponoć mężczyźnie również coś tutaj jeszcze wolno.

Olśni czasem człowieka, oj olśni. Posiedzi, pomyśli i jakaś prawda mu przychodzi do głowy, a prawdy mają do siebie, że pomagają nam tutaj żyć. Pewnego popołudnia sprzed kilku tygodni i mnie myśl naszła i zrozumiałem jaka jest prawda w sprawie plotek. Plotek nie należy dementować, bo z plotkami człowiek się mierzy, a nawet - najlepiej umiejętnie – je podsyca, co by było jeszcze ciekawiej. Wszyscy wiemy, że o ciekawość się nam rozchodzi. W ten prosty sposób łatwiej mi się żyje, bo radośniej i swobodniej. Polecam!!!

Na ulicy Zapracowanej przed szanownym Ministerstwem absolutnie ogarnięta osoba o wymownie uroczym imieniu spod rzetelnej i bodajże dopracowanej pewności siebie nie omieszkała mnie nie zapytać wychodząc naprzeciw: Co zrobiłeś? W te pędy zaskoczony odparłem, że nic szczególnego. Wspomniałem, że o krzywdach nie chcę już pamiętać. Ot bujałem się tu i tam w poszukiwaniu szczęścia oraz czegoś jeszcze czego jeszcze nie umiem określić. Dodałem, że jak dotąd powyższego nie znalazłem. Mam wrażenie, że byłem uczciwy i starałem się. Dziewczyna zerknęła na mnie spod oka i wyjaśniła że chodzi jej o dokonania, ważne czyny z przeszłości, budowanie Polski i tym podobne ważne poczynania. Zdębiałem. Po głębszym zastanowieniu odparłem, że też nic, po czym dotkliwie obrażony poszedłem na stronę. Reakcji dziewczyny nawet nie chciałem spostrzec. To i nie zauważyłem. Wzruszyłem ramionami, otrząsnąłem się, zamyśliłem poszedłem na piwo i szluga podsklepowym zwyczajem. Ciepły wietrzyk muskał moje rozgrzane policzki, a słonko soczyście ogrzewało samotniejące myśli. Znów - iście po konsumencku - było mi przyjemnie. Doprawdy uwielbiam drobne przyjemności.

@Pan Ropuch Super, po prostu super. Ta forma daje olbrzymie pole do popisu :))

@GrumpyElf staram się czynić mniej więcej podobnie i nawet czasem mi wychodzi. Fajny tekst, peelki nie da się nie lubić :)

@Waldemar_Talar_Talar znam samotność. Być może nie podzielam wszystkich Twoich spostrzeżeń na jej temat, ale Twój wiersz mi się podoba :))

@Antoine W i owszem, zresztą nie wiem czy słusznie, potraktowałem Twój wiersz lekko żartobliwie:))

@Marek.zak1 Słuchaj w sumie sensowna odpowiedź. Mniej czytać, po prostu mniej czytać:)) I nie myśleć, a już jakiekolwiek plany są surowo zabronione :))