Radek78

Czy ten wiersz to jest wycie do księżyca? @opal czy

Ileż to uczuć mieści się w jednej chwili. Pięknie opowiadasz, mucha nie siada:)

@opal Przyznam się szczerze, że wiersz zainspirowany był sprzątaniem lodówki:)

Zodiak z San Francisco...

Codziennie podejmuję decyzję i tak się czuje jak podejmuję, że częściowo dobrze a często źle.:) ale decyduję... a Ty?

@duszka Napisałem o pisaniu wierszy. Takie to uczucia ubrane w sfore słów. :) @Sylwester_Lasota Wiersz na spontanie. Autor powiedział co wiedział:).Pozdrawiam

@opal bo to echo takie było rymowane pośród ścian:)

Nie było mnie tam i nie ma mnie tu jestem jak słońca żar płomiennym spojrzeniem spalam przestrzenie i zwalam z nóg jestem jak mróz lodowym westchnieniem zamrażam wodę i wciągam pod lód kreuję i niszczę jak chcę a Ty?

Układać słowa jak nuty lub w tyglu je ważyć, komponować i mieszać dopóty, aż same zaczną się parzyć. Ubierać w kolory niechcący nieświadomym skojarzeniem. Rozlewać je na papierze atramentowym wspomnieniem. Miraże, witraże i inne zjawiska, słowo pulsuje, kolorami tryska. Nici, wici wiatr plecie, słowa jak wiatr bywają. Tu i tam coś poplotą, nie wiem sam czym się stają.

W lodowej komnacie bladymi skrami światło zmrożone tłucze się miedzy ścianami. W głowie zamęt wiruje błędnymi myślami, rozwiewa je, rwie na strzępy, mąci zmysłami. Ja i nadzieja zostaliśmy tu sami, sam na sam z upiorami, demonami. Nikt do drzwi już nie zapuka… Na nikogo już nie czekamy… Zamknięci w lodowej komnacie zasypiamy.