[Nie zabierajcie]

Nie zabierajcie starej babie 

kapelusza z dużym rondem 

przecież można pod nim skryć 

pomarszczony świat 

zrobić gniazdo dla drozda 

nazbierać  do niego gruszek w sadzie...

nie zabierajcie starej babie 

czerwonych szpilek ze złotym obcasem 

w nich mieszkają dobre duszki 

które skryły się przed kocurem 

drzemiącym na kanapie...

nie zabierajcie starej babie 

kolorowej sukienki z żabotem 

pod nim śpią ważki 

które wiosną 

wyfruną przez otwarte okno...

nie zabierajcie mi marzeń!

 

 

 

 

 

 

[Lustro]

@[email protected] dziękuję, pozdrawiam !

[Lustro]

@Tom Tom dziękuję !

[Cisza]

@Nata_Kruk dziękuję za czytanie i ocenę ! Pozdrawiam.

[Jesienne smutki]

@Nata_Kruk dziękuję za recenzję . Pozdrawiam .

[Jesienne smutki]

@duszka dziękuję . Pięknie to ujęłaś . Pozdrawiam .

@Dag bardzo dziękuję. Miło mi , że czytasz i doceniasz. Pozdrawiam .

@Franek K serdecznie dziękuję za miłe i dobre słowo. Pozdrawiam.

[Krzyk]

@[email protected] dziękuję za komentarz . Również wszystkiego dobrego dla Ciebie pozdrawiam .

[Jesienne smutki]

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję !

[Jesienne smutki]

Jesienne smutki 

szare, brzydkie, niekochane 

owinięte kokonem zimnej mgły 

przemoczone łzami

skaleczone goryczą cierpkiej tarniny

drżące przycupnęły za sadzawką

skryły się w pustym gnieździe kosa

przytuliły do starej latarni...

odnajdę was 

wezmę na ręce 

zaniosę do domu 

posadzę przy piecu na ławie

nakarmię miłością

otulę pajęczyną usnutą z marzeń ...

jesienne smutki

jestem waszym odbiciem 

 

 

 

[Krzyk]

@Magdalena_Blu dziękuję za wnikliwą analizę i cenne uwagi . Mam nad czym myśleć i popracować. Pozdrawiam .

[Krzyk]

Przekręcam klucz 

naciskam klamkę 

otwieram drzwi 

mówię : jestem ...

nikt nie odpowiada

nie cieszy się 

nie złości 

nikogo nie ma ...

włączam czajnik 

wyjmuję szklankę z kredensu 

parzę herbatę 

piję małymi łykami ...

myję szklankę 

chowam do kredensu 

siadam 

patrzę w okno 

myślę ...

o czym ?

nie wiem ...

krzyk ciszy 

przerywa moje myślenie 

ona jest ...

a ja ...

czy jestem ?

 

 

 

 

 

 

 

[Kufer]

@Jacek_K @Jacek_K dziękuję za wszystkie uwagi ? Pozdrawiam.

[Kufer]

@joanna53 to prawda . Dziękuję i też życzę miłego wieczoru . Pozdrawiam.

@opal bardzo dziękuję za miłe słowa. Pozdrawiam.

[Kufer]

     W pokoju unosił się zapach świeżo zaparzonej herbaty . Kot Pazurek , wtulony w koc, spał na fotelu . Stara baba pomyślała, że lubi te ciche , spokojne wieczory . Podeszła do kota , pogłaskała go i wówczas jej wzrok powędrował w stronę kufra . 

Stał w kącie pokoju, stary, drewniany kufer podróżny . Miał wypukłe wieko, okucia metalowe na narożnikach , skoble do założenia kłódek i dwie antaby do przenoszenia .

Stary kufer pamiętał bardzo stare czasy . Był starszy nawet od prababki Anny . 

Anna dostała go od swojej matki na nową drogę życia . W nim mieściło się jej wiano . Była to jedwabna pościel , haftowane ręczniki , piękny strój ludowy i bursztynowe korale . 

Z Anną odbył swoją podróż z Kolbuszowej do Czerniowiec . Młoda, piękna dziewczyna , opuszczała swój rodzinny dom i wyjeżdżała do męża , którego niedawno poślubiła . 

Potem Anna przekazała go swojej córce Marii . Babka Maria z kufrem wyjechała do Danii na Bornholm . Tam wraz z mężem zamieszkali na długie lata .

Później rodzina przeniosła się na Kresy Wschodnie do Borysławia   a wraz z nią powędrował kufer . 

Były to lata świetności i dostatku rodziny i kufra. Przewożono w nim misnieńską porcelanę , futra, adamaszkową pościel . W specjalnej skrytce przewożono złotą biżuterię , szlachetne kamienie i pieniądze . 

Potem przyszedł czas wojennej tułaczki i poniewierki . Kufer chronił i przechowywał to co było dla rodziny najważniejsze - ziarna zbóż , z których pieczono chleb. 

Po wojnie rodzina zamieszkała pod Wrocławiem a kufer trafił na strych .

Zaczęły się dla niego gorsze czasy . Już nie służył do podróży i przeprowadzek . Zastąpiły go nowoczesne walizy i nesesery . A w nim zaczęto przechowywać rzeczy niepotrzebne , zbędne i stare . 

To wówczas zaprzyjaźniła się z nim stara baba , wtedy mała dziewczynka .

Wyprawa na strych do kufra była dla niej wielką przygodą i jeszcze większym wyzwaniem . Najpierw zakradała się po wielkich , drewnianych schodach. Potem podnosiła ciężkie wieko kufra i wyjmowała ukryte skarby : stare kapelusze , sukienki z żabotami, buty . Wchodziła do kufra i wyobrażała sobie , że płynie statkiem po morzu albo, że jest księżniczką i jedzie w pięknej karocy na bal. 

Chowała w nim również swoje skarby : kolorowe szkiełka, kamyki znalezione w ogródku , muszelki przywiezione znad morza . 

Czasami sama chowała się w tym kufrze ,gdy coś przeskrobała . Wszystko po to aby uniknąć kary, czyli klapsa od mamy . 

Z czasem z małej dziewczynki wyrosła na dorastającą panienkę i wtedy zamknęła w kufrze swój dziecięcy świat, chowając w nim lalki . 

Kiedy przyszła pora pierwszych nieśmiałych uczuć , zauroczeń , miłości, zaczęła pisać pamiętnik . 

I ten pamiętnik z najskrytszymi tajemnicami i młodzieńczymi rozterkami , też skrywała w kufrze . 

W końcu nadszedł czas rozstania z rodzinnym domem . Ku ogromnemu zdziwieniu wszystkich poprosiła o to  , by mogła zabrać ze sobą drewniany kufer . 

I tak kufer trafił do jej nowego domu i jest z nią do dzisiaj .

Stara baba , tak jak kiedyś mała dziewczynka, podniosła wieko kufra do góry . Przyjrzała się jego zawartości . Dotknęła bukietu z zasuszonych kwiatów , wzięła do ręki kilka kamyków, szkiełek, pożółkły pamiętnik . Westchnęła i pomyślała :

- Komu przekażę mój zaczarowany świat - świat moich wspomnień , opowieści ? 

 

[Aktoreczka]

@Nata_Kruk piękny wiersz!

[Lustro]

@Annie dziękuję. Pozdrawiam.

[Lustro]

To lustro nie jest wymysłem, fikcją czy fantazją . Ono istnieje naprawdę. 

[Sobota rano]

@[email protected] to ja mam problem bo w barku nie gustuję. 

Dziękuję za czytanie . 

@Waldemar_Talar_Talar zegar zawsze da się naprawić , tylko po co?

Pozdrawiam . 

@duszka dziękuję za wypowiedź . Miło czytać dobre słowa . Pozdrawiam .

@joanna53 dziękuję . Pozdrawiam.

@Dag również pozdrawiam i dziękuję za czytanie i recenzję .

@Radosław dla mnie , osoby która jeszcze parę miesięcy temu nie wiedziała, że cokolwiek w życiu napisze , takie słowa są bardzo ważne . Dziękuję i pozdrawiam. 

[Przypowieść o bacy, turyście i przeciekającym dachu]

Myślę, że baca lubi swoje życie z dziurą w dachu . Nieśmiało zwrócę uwagę na fakt, że bacy do talerza nie kapało ino turyście . Wiedział gdzie usiąść .

[Dzień z życia menela]

Smutny, bardzo smutny wiersz. Ludzka bieda , nieszczęście, nieporadność życiowa to bardzo trudne tematy. Ci ludzie, bez względu gdzie śpią , co piją i w co się ubierają,  są przede wszystkim ludźmi . Jeżeli mogę - pomagam. Jednak staram się nie narzucać. 

Jest mi smutno ...

[Mój świat]

Mój świat jest mały ...

malutki 

jak bursztynowa drobina

ukryta między ziarenkami piasku 

jak okruch chleba 

który spadł na ziemię 

i nikt się po niego nie schylił ...

skryłam w nim sprawy 

moje i nie moje 

ważne i nieważne 

słowa wypowiedziane i niewypowiedziane 

gorycz rozstania i żar powrotu 

wierność i zdradę 

ciszę i krzyk 

bezkres i kres

anioły i demony 

życie i śmierć ...

skryłam w nim siebie 

 

 

 

[Cisza]

Przepraszam wszystkich, że nie odpowiedziałam na wpisy, recenzję i opinie  ale troszkę pogubiłam się w odpowiedziach . Takie  pisanie nie jest moją najmocniejszą stroną. Chciałabym podziękować za wszystkie odpowiedzi . Bardzo cieszę się, że przeczytaliście mój wierszyk i tak ciepło pisaliście o nim . Moja przyjaźń z ciszą została wymuszona przez życie . Najpierw było mi z nią bardzo źle . Jednak po jakimś czasie zaczęłam się do niej przyzwyczajać, oswajać się z nią a nawet przyjaźnić . Pozdrawiam serdecznie wszystkich czytających " Ciszę ".

[Cisza]

@duszka @iwonaroma @iwonaroma @iwonaroma @Dag @iwonaroma

[Lustro]

      Stara baba spojrzała w lustro . Poprawiła kok upięty z siwych włosów . Spojrzała ponownie i zaczęła zastanawiać się od kiedy pamięta to lustro .

Myśli przeniosły ją do rodzinnego domu . To właśnie tam zaczęły się historia i życie lustra . Było częścią szafy , którą jej mama wniosła w posagu .

- Czy ktoś jeszcze pamięta co to jest posag ? - pomyślała . 

Szafa - sosnowa, jasna - miała dwoje drzwi . Na jednych drzwiach było duże lustro . Prawie tak duże jak drzwi szafy . Dla niej , małej dziewczynki, było ogromne . Stawała przed nim  i wystawiała język albo robiła wiatraczek  na nosie . Lustro cierpliwie znosiło tę zniewagę . 

Kiedy jej mamy nie było w domu , wyciągała z szafy piękną, kolorową sukienkę i buty na koturnie . Ubierała je i oglądała swoje odbicie w  lustrze, naśladując miny i gesty mamy . Marzyła przy okazji , by jak najszybciej być dorosłą .

Potem nastał czas dorastania a wraz z nim podkradanie szminki starszej siostrze . Pierwsze próby malowania ust i oglądanie efektów tego zabiegu lustro znosiło ze spokojem.

Największą popularnością cieszyło się w niedzielę rano . Cała rodzina szła do kościoła i każdy chciał przed wyjściem zobaczyć swoje odbicie . 

Najpierw mama poprawiała kapelusz, potem tato krawat . Brat przeważnie robił głupie miny a siostra układała fałdy w spódnicy i kokardy we włosach . 

Ona do lustra dopuszczana była ostatnia . Pewnie dlatego, że była najmłodsza w rodzinie . 

To lustro, jako pierwsze , ujrzało jej twarz po obcięciu długich warkoczy. W tym lustrze oglądała się przed wyjściem do szkoły , na pierwsze potańcówki , zabawy , randki . 

Któregoś dnia stanęła przed lustrem w białym welonie i sukni ślubnej . 

Milczące , jak zawsze lustro, odbiciem wyrażało swój zachwyt .

Były też trudne , tragiczne chwile w życiu rodziny . Wówczas lustro zasłaniane było czarnym suknem . 

Przyszedł czas, że szafa przestała pasować do nowego wystroju pokoju i została wraz z lustrem wyniesiona na strych . Zdarzało się później , że domownicy z przyzwyczajenia szli w miejsce , w którym kiedyś stała szafa z lustrem .

Którejś jesieni zabrała lustro do swojego domu . Pomyślała, że jest stara, mieszka w starym domu, lustro też jest stare , więc doskonale do siebie pasują . 

I tak lustro stanęło w jej przedpokoju.

Spoglądając teraz w lustro , myślała o tych wszystkich twarzach , które odbijały się w nim przez te minione lata. Uśmiechnęła się do nich . Kot Pazurek ocierał się o jej nogi . Pogłaskała go .

- Pora na filiżankę gorącej herbaty - powiedziała do lustra i do kota.

 

[Cisza]

@Franek K dziękuję!