Blamac

Ciepłe serca dwa, Pluskaną melodię nuci im staw. A na zmianę z sosną, buk, Strzeże echa czułych słów. Ciepłe serca dwa, Splecione dłonie spowija wiatr. Na górze niebu nie spieszy się świtać, Bo pod nim przecież miłość rozkwita.

Za dnia, Kiedy na dobre już zbudzi się świat I z chmurami o prymat walczące słońce, Tuż pod moje okno rzuca ciepły snop, To wiem, Tak, wiem, Chociaż trudno sobie to wyobrazić czasem, Że gdzieś pod tym słońcem, tymi chmurami, Jesteś ty I także czekasz Na następne spotkanie A kiedy rządzi mrok I nie słychać nic prócz szumu, Kiedy gwiazdy „śpij!” migoczą, Sny wkradają się do domów, Kiedy rzęsy z powiekami ociężałe w dół szybują, Wtedy tęskniąc, śnić zaczynam Świat, W którym tutaj jesteś, Obok…

Nigdy nie pragnąłem nieskazitelnej karty, choć TAK- miło by było kilka rzeczy wymazać. I w uniesieniu opatrznym nie zaznałbym nirwany, choć TAK- miło by było beztrosko latać. Okrężne starania i biegi w nieznane, z raną po ostrzu na plecach otwartą- miękkości mchu im braknie, łóżka wygody- drzemiącą w korytach wodą, co naprzód sunie, aż z ziemi czmychnie w nieznane, na zawsze.