Blatt13

@duszka Cieszę się,że wiersz zachęcił cię do refleksji. Masz rację.Nasze zycie jest ciągłym poszukiwaniem.Wierzę jednak w istnienie celu. Czasami błędnie go rozumiemy. Budowę wersu czwartego uzasadniam: Proch jest zmielony nie tylko ze względu na swoje fizyczne właściwości.

Może jest przypadkiem? Zwiewnym kawałkiem naciągniętej skóry Nic nie znaczącym Prochem zmielonym przez brudną ziemię i jak świeca gaśnie w pustym mgnieniu Może jest pielgrzymem? Zmusza nas do stawiania niemych kroków po twardych cierniach W dłoni kładzie balsamiczny kwiat mówiąc;wędrówka prowadzi do celu,choć sama nim nie jest

@M.A.R.G.O.T dziękuje

@duszka dziękuje:) @>Marianna< Wydaję mi się,że jest to komplement dlatego Pani dziękuje.

To krzywe urywki nie mówiące niczego co jest pewne Ślepe mury stojące przed niezdefiniowaną prawdą,które starają się być marmurowymi schodami Szkice nigdy nie dokończone o niewyraźnych konturach Z drugiej strony Mamy przeświadczenie albo ułudę,że rozrzucone puzzle są częścią nieznanej nam całości

@huzarc Zgadzam się z tobą.Wiele osób niestety nie zadaje tych pytań. @grzegorz-kot67@o2.plTak.Czasami ciężko jest być pewnym słuszności i celowości danego kierunku.

Gdzie wy gnacie? Na tych nędznych torach W szklanych bańkach Macie przywiązane łańcuchy Oczy zatopione w brokacie codzienności Skrzydła zdjęte Porzucone na wieszaku obok plastikowej teczki

@fregamo przepraszam za nieporozumienie.

@fregamo rozumiem.jednak chyba miales na mysli,ze zamkniecie jest slabe w odniesieniu do rozumienia tekstu w kontekscie wczesniejszego tytułu.

@fregamo masz rację,że tytuł jest mało adekwatny do treści.Postaram się go zmienic.

Kiedy błagasz o zakończenie Ono nie nadchodzi Jesteś przebity na wylot a Wciąż padasz ofiarą strzałów Nadal ubierane są tobie Zamazane okulary Czołgasz się Na nic W tej zastygniętej beznadziei Wznoś lepszymi cegłami

Lampy zaczynają świecić Zbyt późno Dlaczego dopiero przed zmrokiem? Są tylko przeczuciami Zresztą i tak wszyscy Chodzimy po omacku

Gdy w klepsydrze dnia Ostatnie ziarno pokona swój szlak Niebo zaczną pokrywać Zanikające witraże Istnieją jako wyobrażenia Mogą być Słowem na noc Śladem szminki Wizją nienamacalną Czułym dotykiem

@Sylwester_Lasota zdaje sobie sprawę z tego,że zakończenie jest słabsze od reszty wiersza jednak ma to swój cel.

@Gosława dziękuje:)

Świat jest bezdźwięczną nutą w Boskiej symfonii Pustką i jej wypełnieniem Poczekalnią zaświatów Ścieżką wydeptaną Szaleńczym chaosem Zmienną stałością Obrazem głębokim Marną chwilą Zniszczonym Edenem Lustrzanym odbiciem nas samych czy

@Andrzej_Wojnowski Nie miałem tego na myśli.Wiersz jest o czymś zupełnie innym. Jednak rozumiem,że interpretacja jest rzeczą indywidualną.

Iskry Niszczą doszczętnie Wypalają Nie pozostawiając Ci którzy wypłyneli Nie ujrzeli już ponownie lądu Utknęli w tej gęstej mgle Wśród odchodzących latarni A konie biegnące po Niekończących się równinach Zdewastowały ich wnętrza Cisza Dalej?

@MIROSŁAW C. dziękuje za komentarz.niezwykłe jest to jak każdy zupełnie inaczej interpretuje wiersze.

@grzegorz-kot67@o2.pl Wydaje mi sie,że zrozumiał Pan ten wiersz w sposób inny od mojego.Może to moja wina,bo nie jest w tekście to jasno określone.

Serce zgniłe Zostawione zostało gdzieś w oddali Leży samotnie bez wiązek sensu Już tylko się tli Dymem,który był niemalże mistyczny Nagle Chmury zstąpiły I wylały wiele plam Ogromnymi wodospadami obmyły Zaginione racje istnienia Czy może jest to tylko iluzja?

Zanurzają się w rozświetlonych wodach Wspólnie Coraz głębiej Są już tak daleko Nic innego nie widać Tylko jasne promienie i oceany białych lilli

@Wolnego Według mnie był to jej mąż

@Wolnego Dziękuje.Lecz ja nie jestem osoba w wierszu.Ostatnio widziałem jak starsza Pani wygląda przez okno I to mnie zainspirowało.

@CafeLatte Dziękuje:)