Morgaroth

Na zielono ponieważ zieleń to kolor trawy itd, czyli części natury, a w wierszu chodzi o kwiat, co do "gwiazdy portalu" to dziękuję, zgodzę się z tą tezą

Coś nie tak z tym wierszem? Jakiś błąd?

Ale..o co chodzi?

?

Chciałbym wytrzeć Ci łzy Spływające po Twojej twarzy Ukoić ból, zabić smutek Który tak samo mnie parzy Przytulić Cię - tak mocno Poczuć Twego serca bicie Zatrzymać tą piękną chwilę Za którą mógłbym oddać życie To kojące uczucie - ogarnęło mną Jak dotyk Twoich miękkich ust Świat lęku przed samotnością Płynący czas, nieugaszony głód W świecie, gdzie ból jest powszechny W świecie, w którym nie ma ładu Mógłbym zrobić krok na śniegu Nie pozostawiając śladu Jednak coś każe mi przestać Coś mi mówi, że nie mogę Dotknąć i zabrać czegoś Co nie jest mi przeznaczone Mówią, że gdy zanika pamięć To pojawia się głos duszy, tylko raz Dlatego nie chcę pamiętać chwil W których nie ma nas Wszystko wyniszcza moje serce W którym mieszkasz Ty Gdzie minuta trwa wieczność Kiedy wylewasz samotne łzy

Dałem takie zdjęcie bo inne się nie chciało załadować, a co wiersza, jest o niespełnionej, zranionej miłości, bardziej to są dryfujące wspomnienia, kiedyś była kobieta, dziś nie ma...najprościej

Cześć, wiersz jest właśnie na podstawie filmu, później się zdecydowałem przeczytać książkę. Dziękuję za miły komentarz Justin.

Hmm... też mi się tak wydaję :)

Zgubiłem swoją drogę Może odnajdę ją z czasem Fale unoszą mnie w nieznane Kiedyś, byłaś moim kompasem Samotnie pływam po morzu Dziś, nie jesteśmy we dwoje Ciągle czuję niepewność i się boję Że skały rozbiją butelkę i utonę Nie umiem wyrazić swoich uczuć Jestem czystą miłością w słowach Które teraz nie mają znaczenia Bo moje usta chcą Cię tylko całować Nie mogę przestać Cię kochać Setki słów w butelce toną Miłość jest bardzo krucha A więc razem dbajmy o nią Nie szukam lądu, ani latarni Szukam Ciebie, choć skały mnie ranią Ty jesteś portem, do którego zmierzam Ty jesteś moją przystanią Chcę trafić do Twych rąk Otwórz butelkę i zabierz mnie stąd Rozdarty przez fale, płynę tam Gdzie wieje wiatr i porwie mnie prąd Tysiące mil bez Ciebie, płynę Tysiące mil, płynę cały czas Bo tęsknota boli, a życie bez Ciebie Jest jak nocne Niebo bez gwiazd Nie straszna mi burza, kiedy myślę o Tobie Bo wiem, że płynę po swoje przeznaczenie Chcę dziś tulić Cię tak mocno Że nawet Bóg Cię nie zabierze Nie rozdzieli nas śmierć W naszej miłości ona nie ma miejsca Bądź moją busolą, kotwicą - jeśli zbłądzę A ja będę płynąć przez ocena do Twojego serca Chcę poznać całą Ciebie, limitem jest czas Boże, daj mi żyć, bo mam tyle do odkrycia Twoje serce, myśli, uśmiech Jesteś początkiem i końcem mojego życia

Słońce świeciło zawsze, problem tkwi w tym, że nie potrafimy tego dostrzec i docenić.

Szanuję Twoje zdanie i co do monotematyczności się zgodzę. W sumie wszystko też zależy od poglądu na narzędzie tzn. miłość, bo w sumie wiersz można zamknąć w dwóch słowach "Kocham Cie" i de facto tyle by wystarczyło...jednak moje podejście jest nieco inne, uważam, iż człowiek nie wie czym jest miłość, nie potrafi określić też jak bardzo kogoś kocha, dlatego próbuje ją utożsamiać z otoczeniem, naturą, przyrodą np. "Gdybym mógł świecić jak ten Księżyc - To świeciłbym tylko dla Ciebie", aby pokazać co odczuwa ...Wiadomo, że wszystko dotyczy uczucia, ale czyż nie jest tak, że sami, jako kolektywne jednostki, uważamy, że same słowa "Kocham Cię" w pewnych przypadkach to za mało? Również pozdrawiam.

Też mam takie stany, ale w przypadku social mediów...po prostu uciekam w samotność. Nie ma w tym nic złego, po prostu trzeba się nauczyć żyć w zgodzie z samą sobą oraz poświęcać więcej czasu sobie.

To tylko wiersz, zapis chwili. Nie posiadam do niego sentymentu, po prostu traktuję to jako swego rodzaju terapię. Należy też być elastycznym i otwartym, więc można żartować z czegoś, co kilka miesięcy temu rozrywało serce i męczyło psychikę.

Dokładnie :)

Nic się nie stało, troszkę rozrywki nie zaszkodzi :)

Dziękuję Tutaj nie chodzi o sam wiersz a miłość. Według mnie miłość to swego rodzaju stan szaleństwa, dlatego wiersz może być nasycony tym wszystkim...chciałem ukazać stan bolesnej miłości, tej takiej zranionej... Niestety nie ma

Oba wiersze dzieli duża różnica czasu odkąd powstały, a na portalu dodaje wszystkie po kolei, więc pewnie dlatego taka niespójność.

Ciężko wyrazić to, co się czuję w pewnym schemacie rytmu, w białym wierszu może byłoby łatwiej, ale rymowany ma w sobie jakąś głębię, nie są to wyrzucone luźno słowa, lecz szyk, niczym puzzle. Dziękuję za komentarz.

Dziękuję za miły komentarz...co do awataru to lubię mroczne zdjęcia, ale postaram się go zmienić na coś przyjemnego dla oka.

Odnalazłem Cię na pustej łące Gdzie kwitłaś samotnie, samotny kwiat róży Rzęsy miałaś mokre od łez, powiedziałaś, że To rosa, która została po wczorajszej burzy Pragniesz by ktoś Cię zerwał, czujesz się Samotna, niewidzialna jak wiatr ulotny Nie mogłem patrzeć na Ciebie, zerwałem Cię Bo jedynie tylko czas może być samotny Wiatr unosi Twój zapach, on wypełnia mnie Kocham Cię, mogę dać więcej niż tylko słowo Twoje kolce wbijają się w serce, Przy Nim Zanim wzejdzie Słońce, zakwitniesz na nowo Czerwona jak łza, która zaschła na policzku Niczym rosa na liściach, nie spadła na ziemię Za to gwiazdy spadają z Nieba, bo tak samo Jak ja, one też pragną być blisko Ciebie Dni już nie pochłania tęsknota, gdy jesteś Tu, już nigdy mego serca nie pochłonie pustka Smak cichych wód, z dziką namiętnością Chcę całować Twoje usta, gwiaździsta noc Wiatr już nie zapłacze, jak moje łzawiące Serce, tylko jedno słowo, tak zamiast nie Zostawić wspomnienia w tyle, będziesz przy Mnie wszędzie, gdziekolwiek tylko pójdę

Zgadzam się, dosyć frapujące zjawisko...

Dziękuję :)

Jasny płomień świecy zgasł Pozostawiając po sobie ciszę Słowa rozwiał wiatr, martwe życie To otchłań rozpaczy, w której piszę Szukam wiatru, który wskaże mi drogę Wiatru, którego nie można kupić I wsłuchuję się w jego szept Niemy szum, on każe mi zawrócić Zimny wiatr zalany łzami chmur Które przyniosły ze sobą kres Samotność skrada się za mną Jak milczący cień w blasku świec Nie mogę dogonić płynących łez Które powędrowały z Tobą do Nieba A Ty nadal poruszasz moje serce Tak jak wiatr porusza drzewa Łzy, które pozostawiłaś po sobie, są Jak gwiazdy, nawet w cieniu błyszczą Zawsze będę obok Ciebie, gdy płaczesz Dopóki Twoje łzy nie znikną I w tej powodzi błyszczących gwiazd Które jak wiatr, z czasem ucichną Czuć ciepło Twej duszy, smutek odchodzi A łzy zapomnienia kiedyś wyschną

W rzeczywistości inspirowałem się Japonią :)

Wpatruję się w morze gwiazd na Niebie Które cichy mrok rozerwał na strzępy Uczucie porwane przez przeźroczysty wiatr Nie wiadomo gdzie, nie wiadomo którędy Zniknęło, samotnie przełykając płacz Kruche serce rozdarte jak błękitne chmury W lśniącej ciszy Nieba, otulają Księżyc I otulają świat, świat szary i ponury Noc pełna łez, zatapiam się w myślach A gwiazdy odbijają się na dnie Malediwy W blasku Księżyca, przy Tobie moje serce Bije mocniej, a nasza miłość nabiera siły Patrzę głęboko w Twoje serce, one już Nie pragnie nic jak noc nie pragnie Słońca Przy Tobie chcę marzyć, spoglądając w Niebo Które tak jak nasza miłość nie ma końca Wypełniałaś moje puste serce ciepłem Które jak wszechświat, nigdy nie zniknie Księżyc szkarłatny jak moje łzy, które Pozostawiły na moim sercu bliznę Nocna ciemność Nieba broniąca Księżyca Który jak diamentowe gwiazdy lśni Nawet, jeśli odejdziesz jak morska fala Wiedz, że w mym sercu będziesz tylko Ty Łzy zaprowadziły mnie do Twego serca Gdy wpatrywałem się w gwiazdy na Niebie Gdybym mógł świecić jak ten Księżyc To świeciłbym tylko dla Ciebie Przytul mnie, bo czuję jak moje serce Drży, a usta od tej samotności marzną Teraz wiem, że nie rozdzieli nas nic Proszę Cię, zostań moją jedyną gwiazdą