Szarość, codzienny, zwyczajny dzień.
Ponowna katastrofa - podobno naturalna.
Upadek wielkiej metropolii, wybuch wulkanu
Żądzy i pragnień. Momentalnie zamknięty rozdział.
Rozpoczęty nowy wśród jęku - gdzie Ty jesteś?
Życie me zawierzone Tobie i skazane na pastwę
Losu - czyżby tylko zwykłego bożka?
Gdzie mój Anioł Stróż, który miał mnie ochraniać.
Upadek tak wielki jak Niosącego Światło;
Twe ukochane dziecko zasiadło na tronie
Królestwa Ciemności - Ciemności Duszy.
Sromotna klęska naśladowcy Sługi.
Jaki jest sens Powstania - zaraz się stoczę
Jak Syzyf ze swoim życiowym bagażem.
Ale czuję - kładziesz swoją rękę na moim ramieniu.
Cierpisz ze mną, gdy przykrywa mnie warstwa lawy.
Nie rozumiem, nie widzę sensu. Czemu przybyłeś
Do zdradliwego dziecka? Nie nauczyłeś się na swoich błędach.
Wracaj skąd przyszedłeś, do swoich luksusów.
Uciekaj stąd, nie chcę Ciebie w moich problemach.
To moja decyzja, jestem tu dzięki sobie.
Jestem dorosła, nie będziesz mnie oceniał.
Słyszę Twój krzyk cierpienia, swojego już nie czuję.
Jedynie Twój palec wskazujący na przebłysk Światła.
