Tomasz Nowok

dawno pożółkłe kadry nie patrzą prosto w oczy malując kontur zdarzeń wyblakłą z żalu sepią interpretują znaki na szarym skraju nocy widząc w abstrakcji treści nie dają wiary zdjęciom pod kurzem starych płócien blizny głębokich spękań znaczą minione lata jak ślady kroków czasu bezmyślnie topionego w odpływających rzekach do których nikt nie wchodzi by znaleźć sens obrazów zgubiony zlepek rojeń ukrywa czyste dźwięki zdemaskowane snami udają światło zwątpień lecz zaniedbana wizja już nie planuje zemsty a żal duszący treści stracił pokrycie w złocie pewność widziana w lustrze ma hermetyczne rysy i zimny dotyk nudy przeciwnej jak negatyw gdy to co ocalało rozkłada na czynniki a potem rzuca w kąty jak niepotrzebne szmaty powroty odbijają tynk zachowanych fresków pozostawiając tylko fragmenty bez wymowy wielka daleka podróż jest ciągłym trwaniem w miejscu bo trasę jej wyznacza głuchy i ślepy snobizm

nikt nie wie ile wierszy wciąż można jeszcze stworzyć uchwycić skrytą pasję w zdobionych sensem słowach przez chwilę poczuć przestrzeń w miejscu życiowej prozy wyraźnie słysząc rymy w rozkołysanych dzwonach są jakby świtem myśli falami różnych doznań nie zasiedlają lądów o niegościnnych brzegach szukając czystej wody żeby w niej odbić obraz karmią idee treścią jak okruchami chleba spisane tracą magię niczym przywiędłe kwiaty zakute w szklany wazon wciąż wierne swojej misji gotowe oddać wszystko sprzedają suchy zapis skrytych głęboko przeczuć i niewyraźnych wizji