czarna wdowa12

@Pan Ropuch Dziękuję za poradę dotyczące pisarstwa @samm Masz rację za mało uwagi poświęciłam, ale cóż mam nadzieję, że następne moje teksty będą lepsze i że będzie mniej błędów

Dziękuję

Zaczęłam swój kolejny żmudny dzień pracy . Jak zawsze w niedzielę było dużo ludzi. Przychodzili do naszego sklepu aby oszukiwać samych siebie, że ich życie jest piękne kupując sobie luksusowe marki kosmetyków i biżuterii. Wszystko wyglądało pięknie. Lśniąco białe podłogi, opakowanie zapakowane w błyszczący papier zawiązywane w kolorowe wstążeczki, to wszystko pozwalało im zapomnieć o trudach dnia codziennego. Pozwalało im się poczuć lepiej. A mnie skazywało na pracę w piękny jesienny weekend. Starałam się o tym zapomnieć sprawdzając fakturę, która była dołączona do modnej biżuterii. Towarzyszyła mi młodziutka Ukrainka, która metkowała towar. Wyglądała tak niewinnie. Tak jakby zagubiła się w tym świecie konsumpcji. Dzisiaj jej szafirowe oczy były szkliste, a czarne brwi ściągnięte w gniewie. Pod nosem powtarzała przekleństwa więc postanowiłam się tym zainteresować. -Co jest? Wyglądasz na zdenerwowaną-odważnie spytałam. -Nic, po prostu ta praca mnie wykańcza- odpowiedziała mi tak od niechcenia. W milczeniu zajmowałyśmy się dalej pracą. Było tak niezręcznie. Ona była zajęta myśleniem o swoim problemie, lecz widziałam, że nie ma odwagi powiedzieć o co jej chodzi. -Wiesz mi możesz powiedzieć. Będę milczała, a może uda mi się pomóc- ciągnęłam dalej. -Nie myślisz, że wolałabyś robić coś innego niż teraz? Nienawidzę tej pracy. Chcę robić coś zupełnie innego. -Jasne, że tak. Tutaj przychodzę tylko zarobić pieniądze. A robisz coś więcej poza pracą? Rysujesz, piszesz czy coś innego ?- zapytałam, bo miałam podejrzenie, że ma w sobie artystyczną duszę. -Tylko nie mów nikomu. Śpiewam. To jest dla mnie najważniejsze. Wiem, że to głupio, ale czuję, że jestem wyjątkowa i chcę osiągnąć sukces. A zamiast tego siedzę tutaj i metkuję te tandetne kolczyki. -Wiem, że to ciężkie, ponieważ to nie jest twoje miejsce, ale musisz się utrzymać. Możesz przychodzić tutaj, zarabiać pieniądze i po pracy zająć się tym, co kochasz. To jest ciężkie, bo po pracy pewnie się czujesz wykończona. Musisz być wytrwała w swoich dążeniach , a być może kiedyś los ci odpłaci. -Mogłabym zobaczyć te złot kolczyki??- zagadała do nas wysoka brunetka. -Oczywiście, już pokazuje- odpowiedziałam. Wyjęłam z gabloty kolczyki z tandetnym misiem. Pasował on dla nastolatek, lecz przez to, że był symbolem marki stał się obiektem westchnień czterdziestolatek, które za wszelką cenę chciały się odmłodzić. Niby były złote, lecz słabej jakości. Wyjęłam je z białej poduszeczki i prezentowałam je na białej tacy. Klientka była oczarowana nimi tak jakby te złote kolczyki miały rozwiązać wszelkie problemy. Ludzie wierzą, że niektóre przedmioty są jak artefakty, które zmienią nasze życie. W pewnym sensie można powiedzieć, że tak jest, bo przez luksusowe przedmioty dostajemy przepustkę do wyższej klasy społecznej. Lecz w środku pozostajemy wciąż tacy sami. -Ile one kosztują??-zapytała mnie. -900zł- odpowiedziałam ze spokojem. To dużo, ale wezmę je. Są takie śliczne. Nie miała dla niej znaczenia cena, ponieważ dzięki nim będzie się czuła znacznie lepiej. Wiedziała, że dzięki nim będzie wśród koleżanek uchodziła za kobietę sukcesu, mimo że nic nie zmienią w jej życiu. Skasowałam je, a Anusia zapakowała w śliczne różowe pudełeczko. Wreszcie mogłyśmy dokończyć rozmowę. -Wiesz teraz pracujesz w tym sklepie, jesteś zmęczona i sfrustrowana, bo czujesz, że to nie jest miejsce dla ciebie. Ale jeśli będziesz wytrwalsze i cierpliwie dążyć do celu to być może zobaczę cię na scenie.- ciągnęłam dalej to. Jej twarz się rozpromieniła -Ja z jednej strony czuję, że powinnam śpiewać, ale z drugiej strony boję, że mi się nie uda. -Nic nie stracisz jeśli nie spróbujesz. Gdy będziesz ciągle pracowała w tym sklepie, a swoją pasję będziesz rozwijała po pracy to nic na tym nie stracisz. A przecież to twoje największe marzenie. Udało mi się poprawić jej humor. Zaczęła wierzyć w to, że być może jej się uda. Traktowała pracę jako epizod jako nic nieznaczący epizod w swoim życiu. Potem o niej myślałam gdy wracałam do domu. Zastanawiałam się czy nie zrobiłam jej krzywdy. Mogłam jej doradzić, żeby przestała marzyć i zeszła na ziemie. A tak stworzyłam jej świat iluzji. Złudzenia są ciekawsze niż rzeczywistość. W momencie kiedy się pojawiają dają nam energię do działania, lecz gdy odchodzą o wiele więcej nam jej zabierają. Wtedy w naszym życiu rozczarowanie przejmuje nad nami kontrolę. Szłam aleją wyzwolenia i spokojnie paliłam papierosa. Ładny i słoneczny dzień zamienił się w pochmurną noc. Zaczęło powoli kropić, a ja nie miałam parasola. Na ulicach były pustki, ponieważ porządni ludzie o tej godzinie w niedzielę szykują się do następnego niewolniczego tygodnia pracy. Zazwyczaj zabiera to im całkowicie energię życiową i czas. W zamian za to mogą otaczać się pięknymi przedmiotami, zjeść coś i upić się w weekend aby nie myśleć jak ich życie jest beznadziejne. W pewnym momencie życia zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy bardziej samotni niż kiedykolwiek przypuszczaliśmy, że tak będzie. Mamy partnerów, których nie kochamy, przyjaciół, którym nie ufamy i pogrzebane swoje marzenia. Najlepsze jest, że to wszystko dzieje się tak nagle. Nikt nas do tego nie jest w stanie przygotować. Wróciłam do swojego malutkiego pokoiku. Patrzyłam melancholijnym wzrokiem na plac wolności. Był totalnie pusty. Zastanawiałam się, czy moje starania przyniosą jakikolwiek efekt. Próbowałam w swojej głowie skleić jakieś zdania aby ruszyć do przodu. Lecz czułam się psychicznie wyczerpana. Widząc daremny efekt moich działań położyłam się ciepłym łóżku i się zastanawiałam, czy moje życie dalej będzie tak wyglądało. Na jedzeniu, spaniu, pracy i seksie. Te ostatnie kiedyś nazwałabym kochaniem się, lecz teraz przypomina to zwierzęcą kopulację. Całe życie będzie polegało na zaspokojeniu tych podstawowych potrzeb, a później będzie za późno na spełnieniu jakikolwiek marzeń. Myślę, że siódmego dnia Pan stworzył supermarkety, żeby dać złudę jakiegokolwiek szczęścia i spełnienia. Z tą myślą usnęłam.

@Gabrys ten tekst miał pokazać jak często jesteśmy parodoksalni.

-Co tam niesiesz Zosiu- spytała emerytowana nauczycielka dziewczynkę. -Nasza kotka się okociła i teraz musimy pozbyć się kociąt. Chodzę po wsi i pytam ludzi, czy nie chcą. Jeśli ich nikt nie weźmie to moja mama powiedziała, że je utopi w rzece.- odpowiedziała jej zmartwionym głosem. -Wiem,że to smutne, ale ludzie często nie mają wyboru. Gdybyśmy czasami nie pozbywali się zwierząt mielibyśmy spory problem- odpowiedziała jej starsza pani. -Ale proszę spojrzeć jakie one są słodkie- mówiąc to Zosia odkryła kocyk, który przykrywał karton. Było tam sześć jeszcze niewidomych kociąt. Staruszka pomyślała, że właściwie to mogłaby wziąć jednego kotka aby rozwiązać problem mysz rozgaszczających się u niej na wiosnę. W całym miocie był tylko jeden kociak, który miał rudą sierść. Przypadł jej najbardziej do gustu. -Pokaż mi tego- wzięła do rąk zwierzaczka i spojrzała pod ogon. To była kotka. Niekorzystnie, będzie problem z niechcianymi miotami, lecz ona się tak słodko wtulała w ramię staruszki. -Dobra, wezmę go- powiedziała nauczycielka, która nie miała serca oddać słodkiego zwierzaczka. Staruszka wróciła z nowym domownikiem do swojego cieplutkiego mieszkanka. Dorzuciła do pieca trochę węgla i rozsiadła się w swoim mięciutkim fotelu. Położyła kicię na swoich kolanach. --Jesteś rudy i właściwie miałeś nie żyć, dlatego będziesz się nazywał fenix- powiedziała to kobieta głaszcząc mięciutkie futerko. Zwierzątko było naprawdę słodkie i całkowicie bezbronne. Miauczało cichutko i szukało noskiem zapachu swojej matki. Gdy w końcu zrozumiała, że jej działania są bezcelowe zaczęła ugniatać i ssać sweterek kobiety. Dom przez nią zamieszkiwany był podzielony na dwa mieszkanie połączone wspólnym gankiem. Drugą część domu zajmowała córka, lecz rzadko ją odwiedzała. Staruszka często się czuła samotna, dlatego dawała lekcje na pianinie. Chociaż przez chwilę się lepiej się w towarzystwie uczniów i przy okazji dorobiła do emerytury. Była świadoma, że najlepsze czasy już za nią. Tęskniła za swoją młodością. Niestety to już wszystko przeminęło. Kobieta spojrzała nostalgicznie za okno. Nadchodził już zimowy zmierzch. Ciemne kłębiaste chmury przysłaniały ostatnie promyki słońca. Latarnie uliczne zaczęły rzucać białą poświatę na brunatną ziemię. Zobaczyła jak sąsiad wychodzi z czarnym workiem na śmieci i idzie w kierunki rzeki. -To jest okrutne, ale jesteśmy ludźmi więc mamy prawo wybierać, które zwierzęta mają prawo żyć. Jeśli nie jesteśmy w stanie ich wychować to musimy się ich pozbyć-pomyślała staruszka. Wstała z fotela, żeby podać kotce butelkę z mlekiem. Zwierzę zaczęło pić z ufnością. Ten widok rozczulił staruszkę.-Dobrze, że cię uratowałam. Będziesz moją kochaną córeczką.-powiedziała do kotka. Fenix przestał pić, ziewnął parę razy i usnął na kolanach kobiety. Staruszka włączyła telewizję. Leciały akurat wiadomości. Widziała pochód kobiet ubranych na czarno z transparentem 'moja macica moja sprawa'. -Zycie ludzkie jest święte. Nie można decydować, kto umrze, a kto przeżyje.-pomyślała. Za jej czasów kobiety mogły usunąć ciążę, ale tego nie robiły. Rodzina była dla nich najważniejsza. Nauczyciela mogła zacząć dawać koncerty, lecz zaszła w ciążę. Musiała wyprowadzić się na wieś do swojego męża i przerwać swoją karierę. Kochała swoją córkę, ale do dzisiaj się zastanawiała, czy było warto. Teraz kiedy była w podeszłych latach i powoli zaczęła odczuwać zimny oddech śmierci cała sprawa ją nudziła. Przez chwilę spojrzała na fotografię już zmarłego męża. Nie tęskniła za nim. Dobrze się dogadywali, ale najmocniejszą rzeczą, która ich łączyła było dziecko. Teraz gdy już pochowała praktycznie o nim nie myśli. Za to lubi patrzeć na młodych mężczyzn i wyobrażać sobie, że jest teraz młodsza i że to oni obdarowują ją czułością. Zaczęła już mrużyć oczy ze zmęczenia, ale postanowiła wstać odłożyć kotka i pograć na pianinie. Delikatna dźwięki poprawiały jej humor, a tempo muzyki ją rozbudzało. Fenix się przebudził i zaczął delikatnie mruczeć. -Och widzę, że ci się podobało.- powiedziała to kobieta przerywając grę na pianinie- Zobaczysz ty i ja teraz będziemy razem. W końcu kogoś mam.

@Klara przepraszam, że cię uraziłam. Po prostu wykasowałam drugą część, ponieważ uznałam, że jest zbyt dużo błędów. To nie jest przejaw braku pokory tylko przejaw wstydu. Głupio mi było, że oddałam tekst z wieloma błędami

Pamiętam swój najgorszy koszmar z dzieciństwa. Tuż przed świętami czekałam na powrót mojego taty. Obiecał mi, że jak wróci to zabierze nas do nowo zakupionego domu, więc niecierpliwie na niego czekałam. Lecz gdy przyszedł ten pamiętny dzień gorzko tego pożałowałam. Dni były podporządkowane obowiązkom szkolnym, a wieczory były cierpliwym oczekiwaniem na rodzinne święta (ja, moja mama i mój ukochany tata). Pamiętam jak wracałam o zmierzchu do domu przez starówkę. Niebo miało szaro-ciemny kolor. Nie było wyraźnej granicy między dniem a nocą. Jednym zwiastunem nadchodzącej ciemności były zapalające się białe latarnie. Ten kolor wydawał mi się taki zimny i nieprzyjemny. Ludzie staranie ukrywali swoje twarze w czarnych kapturach. Na zewnątrz świat nie był wcale interesujący. Dlatego w ten pamiętny dzień starałam się szybko przemknąć do domu. Chciałam poczuć rodzinną atmosferę. Niestety to co zastałam w domu niesamowicie mnie zaskoczyło. W całym naszym mieszkaniu było czuć olejek z drzewa sandałowego, który kojarzył mi się ze starymi i niechcianymi przez nikogo meblami. Wszędzie było sterylnie czysto. Pamiętam, że poszłam rozpakować swój tornister i nagle usłyszałam głośny ryk z pokoju mojej mamy. Byłam przerażona, ale postanowiłam być odważna i zobaczyć, co się dzieje. Uchyliłam ostrożnie drzwi i ujrzałam moją mamę w czerwonej sukience wtuloną w brunatną wykładzinę. Z zapartym tchem weszłam do pokoju i wtedy ujrzałam rozbite zdjęcie naszej rodziny. Z niepewnością spytałam się, co się stało z tatą. Ona nawet na mnie nie spojrzała, tylko zacisnęła mocno pięści i powiedziała ,,tatuś już pojechał do nowego domu i my też tam zaraz pojedziemy." Nie wiedziałam, co zrobić. Ona chwiejnie się podniosła i opadła na fotel. Swoją twarz schowała w cieple swoich dłoni. Po chwili warknęła ,, nie słyszałaś, co powiedziałam? Masz półgodzinny". Jej głos był łamliwy, ale mimo wszystko stanowczy. Dlatego postanowiłam być posłuszna i poszłam do swojego pokoju spełnić jej żądania. Nagle gdy próbowałam zapiąć swój plecak usłyszałam jak sunie powoli do łazienki. Postanowiłam tam zajrzeć. Gdy ją zobaczyłam nie mogłam uwierzyć, że tak wygląda moja mama. Miała potargane włosy, cała twarz zaczerwieniła się, a oczy były opuchnięte. Lecz najgorsze było spojrzenie bo miało w sobie tyle pustki. Widząc to spytałam jej, czy wszystko w porządku. Ona słysząc mój głos odkręciła kran i obmyła twarz wodą. Jej twarz dalej wyglądała przerażająco, ale chociaż odpowiedziała łagodnym głosem ,, tak, po prostu mamusia jest zdenerwowana ponieważ mamy mało czasu". Próbowała mnie uspokoić tuląc mnie i szepcząc ,,nie martw się kochanie, wszystko będzie w porządku". Pod koniec zdania słyszałam jak jej głos się załamywał. Czułam na swojej główce jej drżące dłonie. Niepokoiło mnie to, ale nie chciałam dorzucać mojej mamie problemów. Nie wierzyłam jej, ale udawałam, że wszystko gra. Teraz już wiem, że ona już wiedziała o złym wilku. Ja nie byłam tego świadoma, że moje życie zamieni się w koszmar.

Dziękuję za uwagi.

Przypomnij sobie mój jedyny, jak bez sił w twoje ramiona opadłam. W ciemną otchłań zapomnienia przepadłam. Trzymałeś wiernie swoją poległą boginię. Włosy z twarzy jej odgarniałeś, by żółcią nie zostały zbrukane. Dotykałeś ciała obrzmiałego w bezwstyd. Oto ja-twa najpiękniejsza królowa, Leżałam w swym królestwie- gnoju i potu. Musnąłeś delikatnie me czoło I nagle odsunęła się kotara mego zapomnienia. Ujrzałam twoją twarz- dobrą i delikatną, A potem lustro rzuciło mi wymowne spojrzenie i ujrzałam truchło wyniszczone.

Dziękuję

Piję ciemną herbatę, Gorycz rozpływa się na moim podniebieniu. Nie nazwałabym tego rozkoszą. Cierpieniem dla mojego ciała ??? Możliwe, tak jak pamięć po twoich pieszczotach. Pożegnaliśmy się ze sobą mój drogi, teraz został długi i intensywny posmak twoich pocałunków.