Maria_M

Tak, to prawda, bo świat jest piękny, tylko problem tkwi w ludziach.

Jakby nie było, śmierć wszystkich traktuje jednakowo, ale życie jest mimo wszystko ważniejsze. Tak. Jakość życia. Wymowny, trafny tekst.

@[email protected] Mgła ostatnio króluje, szczególnie nocami i nad ranem. A cóż to za chałat z tej przeceny:))) pozdrawiam @Allicja Cieszę się, że Ci się spodobało. Pozdrawiam:) @Bogdan Brzozka Nie wiem czy sugestywny, ale na pewno realistyczny. Dziękuję i pozdrawiam:) @Niewygodna Dziękuję za uwagę. Pozdrawiam:)

Rzeka dzisiaj polom tylko mgły rozdaje, miesza je z chmurami, liśćmi przeczesuje, ozdabia tiulami kasztanowe gaje, z lekkiej mgiełki szyje dla świata koszulę. Wychodzę na spacer a wokoło ona, otula mnie zewsząd przezroczystym szalem, zjawa to, rusałka, panna nawiedzona? Rozrzuca po miedzach z jarzębin korale. Wiatr się w niej zakochał, przytula, rozwiewa, pieści podmuchami wietrznych pocałunków, unosi na rękach, by przychylić nieba, nazajutrz do ziemi zniża bez frasunku. Twoją melancholię, zadumę, nostalgię moja mgło jesienna znam, czuję, rozumiem, ukryję przed wiatrem, co cię topi w bagnie, tylko rozweselić, pocieszyć nie umiem.

@Franek K Masz rację, każdy mój wiersz przechodzi kilka korekt zanim znajdzie się w papierowej wersji tomiku. Domie zostało zmienione na domu, a wiersz znalazł się w tomie pt. Podszepty księżyca, wydanie 2020 rok. Tytuł wiersza też zmieniłam na Litania do Euterpe.

@Radosław dziękuję za przypomnienie mi tego wiersza:)

@miauczenie owies dziękuję i pozdrawiam:)

@opal A ja jestem fanką rymów. Dziękuję i pozdrawiam:)

@Radosław Dziękuję za uwagę. Pozdrawiam:)

@Waldemar_Talar_Talar Witam Cię Waldemarze po długiej przerwie, miło Cię tu znowu spotkać. Pozdrawiam:) @Franek K Dziękuję i cieszę się z Twojego odbioru:)

@Kot Dziękuję serdecznie. To oczywista oczywistość, ale też niedawno na to wpadłam:)) @a...a Dziękuję za uwagę i komentarz w formie miniaturki:)

o każdej porze dnia wiatr rodzi się w drzewach jak kobieta brzemienna w bólach narodzin omdlewa przeplata radość z cierpieniem tęsknotę z oczekiwaniem krzykiem mistrza Edwarda nowe istnienie daje drobnolistnym osikom klonom rozsianym po lesie rozmarzonym akacjom z deszczem nadzieję niesie wiarę na czas spokojny który roznieca urodzaj otula korony dębów lub burzę przynosi o wschodzie wiatr rodzi się w drzewach niepojętym kochaniem jak kobieta w ekstazie pocałunki rozdaje wszystkie emocje kołysze tworząc akordy bezpieczne albo uderza w klawisze Mozartem wypełnia przestrzeń a później głośnym wołaniem unosi się w górę w błękit dotyka nieboskłonu by go rozerwać na strzępy spadając żegna słońce rozkoszą wpada w ocean w objęciach czułych gorących oczekuje spełnienia bo wiatr rodzi się w drzewach a kobieta w kochaniu miłość z siebie wylewa

@MIROSŁAW C. ja też:))

@Franek K pomyślę :) @iwonaroma Miło Cię znowu spotkać Iwonko:) dziękuję i pozdrawiam?

@Franek K Świetny pomysł, tylko nie wiem czy tak można? Czy ktoś mi nie zarzuci. Jak myślisz?

@Franek K Jak sprawdziłeś, to już wiesz. Żeby nadać turpizmowi jeszcze głębszego znaczenia. Dziękuję i Pozdrawiam:))

@jan_komułzykant A co, było tu jakieś zebranie beze mnie? Co ustaliliście? Witaj, miło Cię spotkać i oczywiście dziękuję:)) @MIROSŁAW C. Pozdrawiam Mirosława C :) @Sylwester_Lasota Dobrze, że mnie jeszcze pamiętasz:) Rzadko tu teraz bywam, ale bardzo mi miło Ciebie spotkać Sylwestrze. To taka próba w trupistycznym stylu. Dziękuję i zasyłam pozdrowienia:) @beta_b Dziękuję Beta:)) pozdrawiam.

@Gosława Dziękuję. Pozdrawiam:) @[email protected] Ostatnio pogniewała się na dobre, ciągłe deszcze, deszcze i deszcze, ale miejmy nadzieję, że nic nie trwa wiecznie ? Pozdrawiam:)

Przełom czerwca i lipca, świat cuchnie dżdżystą wilgocią, chmury brzemienne żywiołem, wloką się ku zachodowi, na roztrzęsionych mokradłach diabliska stopy moczą, spośród trylionów kropel nie sposób słońca wyłowić. Stoję w środku cyklonu, dzień za dniem gnuśnie przepływa, poskręcanymi wirami szeleszczą meandry rzeczne, woda pieni się, chłoszcze, kipi, bryzga jak ślina w paszczy trzeszczącej jaszczury, jej myśli są niebezpieczne. Wiatr językami lawy wypuszcza zimne strumienie, a one jak ręce trupa jadem częstują drzewa, gąbczaste aerenchymy trucizną wnikają w zieleń, wśród rozbryzganej przestrzeni licho żałośnie śpiewa. Miało być lato słoneczne, upalne, urodzaj słodki, kosze pachnących czereśni, wiśni, malin, truskawek niosły posłanki Demeter, ale zbłądziły idiotki, zamiast dorodnych owoców, przyniosły zbutwiałe, łzawe. Cmentarne plastiki gniją na wysypiskach śmieci, wszystko co się zużyło, śmiercią wnika w przestworza, złożony z pierwiastków ziemi, także z czasem uleci i tylko woda z nieba, jak zawsze, popłynie do morza.

@jan_komułzykant Witaj stary znajomku:)) miło Cię tu spotkać. W marcu ukazał się mój drugi tomik poezji pt. Podszepty księżyca. Myślę, że zdecydowanie lepszy od pierwszego. Człowiek uczy się na błędach i tak już pozostanie:)) Pozdrawiam serdecznie. @Gaźnik Bardzo dziękuję. Chyba znamy się też z Facebooka:) Pozdrawiam serdecznie. @Marcin Krzysica Witaj Marcin. Dziękuję za odwiedziny :))

:)))))

@Iwa-Iwa mój poprzedni nick to MaksMara, ale doskonale Cię pamiętam:))

Po przeczytaniu Twojego wiersza pomyślałam: jak to dobrze, że nigdy jeszcze nie zgubiłam ciekawości, a rzeczywiście można ją zgubić. Nigdy nie brałam takiej ewentualności pod uwagę. Dziękuję za ten wiersz:))

Witaj Marlett. dźwięczne :) @CafeLatte @milczenie owiec dziękuję:)

@valeria Pozdrawiam serdecznie:))