Polman

@bronmus45

Przede wszystkim życzenia zdrowia od Polmana.

 

Też pamiętam cos z tych słów:

confiteor deo...

Wczoraj pomyślałem o takiej terapii powszechnej.

Zdarzyło się i to zupełnym przypadkiem , że zobaczyłem pierwszy raz  film Agnieszki Holland Obywatel Jones  i wysłuchałem bredni Trumpa .

Taką terapię powinien przejść każdy  w naszym kraju.

 

A może jeszcze to jako suplement:

 

O grafenie i innych jeszcze przestrogach

 

Znasz li ty złodzieja,

co do polityki idąc,

rękę swą obcina,

tak nie kradnie więcej…

 

Znasz li ty złodzieja,

co mając tą okazję

nie włoży twoich pieniędzy,

do jego portfela…

 

Znasz li ty złodzieja,

co do mszy nie służy,

dłoni swych nie składa,

Bogu pokłon składa…

 

Znasz li ty złodzieja,

co w swym fachu biegły,

na innych nie krzyczy:

Macie tu złodzieja!

 

Znasz li ty złodzieja,

co nie krzyczy wszędy:

Oto cel mej służby -

byt ma być ci lepszym!

 

Znasz li ty złodzieja,

co tak kasą gardzi,

kumpla nie posadzi,

na stołku w urzędzie…

 

Znasz li ty złodzieja,

co tego nie kuma,

dzisiaj rzucisz ochłap,

jutro głosy trzymasz…

 

Znasz li ty złodzieja,

co nie jest ekspertem -

pierwszy rzuć weń gównem,

nie będzie już świętym…

 

Znasz li ty złodzieja,

co złodziejską myślą,

nie zniszczy na grafen

polskiego pomysłu…

 

Znasz li ty złodzieja,

co z mózgu wody nie czyni,

aby twarz złodziejską

ludzką maską przykryć…

 

Patrz więc już uważnie,

kogo znów wybierasz,

byś znowu nie wyszedł

na ch… , frajera.

@Łukasz Jasiński jestem tu po długiej przerwie, więc forma jest mizerna. Organ nieużywany obumiera ;-) pozdrawiam

 

Kiedyś tu byłem ;-)

Przez otwarte niebios wrota

Trąby hymnem chwalą Boga

Niech przeminie tu zgryzota 

Wam zesłany dziś Syn Boga

 

U drzwi stań do domu twego

Przyjmij Zbawcę zrodzonego

A wnet przepadną lęk trwoga

Wraz miłując bliźniego i Boga

 

 

ILIA

dzisiaj mi łatwiej

wiem

gdybym

stanął nagi i bosy

biczowany chłodem ulicy

skatowany ręką okrutną

na ulicy niemego miasta

gdybym

nie znał drogi

którą pójść dalej

wtedy

mogę napotkać

siedemnastoletniego Ilie

on zobaczy

mnie

nagim i bosym

że

odebrano mi dom

że

nie wiem dokąd iść

wtedy

ogrzeje mnie swoją kurtką

ze stóp swoich zdejmie buty

bosy

poprowadzi  mnie na bezpieczny ląd

 

wśród nakazów Twoich

ten

miłuj bliźniego twego

 

Boże

miłością Twoją

osłoń Ilię i jego bliskiego

niech ona ich ochroni

od wszelkiego złego

 

 

Odpowiedź:

 

 

To była próba mojej parafrazy tego wiersza.

 

@Łukasz Jasiński Twoje:

Gdzieś ten wiersz już czytałem..

pozwala mi na odrobinkę nadziei, że udana ;-)

 

 

Ale spartaczyłem tą łamigłówkę ;-(

Prawdziwe imię wspomnianego pisarza nie brzmi Bartosz!

 

Poprawiona łamigłówka:

 

Na pewno już gdzieś ktoś ten wiersz czytał, ale myślę, częściej go słuchał.

Mój wiersz jest podobny swoją strukturą do niego.

Śpiewany przez polską piosenkarkę, o nazwisku takim jak pseudonim literacki sławnego polskiego pisarza.

Prawdziwe imię tego pisarza jest takie jak imię najlepszego polskiego komediopisarza w historii.

 

Czy już ktoś z Was wie jaki wiersz miałem na myśli?

Jaki wiersz był wzorem dla mojego?

 

@Łukasz Jasiński

5 godzin temu, Łukasz Jasiński napisał(a):

@Polman

 

Gdzieś ten wiersz już czytałem..

 

Łukasz Jasiński 

 

Mam dla Pana taka łamigłówkę ;-)

Na pewno już gdzieś Pan ten wiersz czytał, ale myślę, częściej Pan go słuchał.

Wiersz nie ten, ale podobny w jego strukturze.

Śpiewany przez polską piosenkarkę, o nazwisku takim jak pseudonim literacki sławnego

polskiego pisarza.

Prawdziwe imię tego pisarza jest takie jak imię aktualnego mistrza świata na żużlu.

Jaki wiersz mam na myśli? ;-)

@Łukasz Jasiński @Łukasz Jasiński

 

Serdecznie dziękuję Tobie  za takie poważne potraktowanie mojego tekstu.

Twoja interpretacja jest bardzo ciekawa.

Nie jestem mocny w teorii budowy wiersza.

Dlatego nazwę fragmenty tworzące Twoją interpretację frazą.

W Twoim tekście jest płynne przejecie pomiędzy kolejnymi frazami. Daje to dla mnie ciekawy i pozytywny efekt.

 

I jeszcze taka refleksja około Świąteczna:

 

nikt nam czasu nie zawróci

by naprawić co zniszczymy

bezlitosnym los nam wtedy

to udręką czym wzgardzimy

 

darów nie dał nikt wiecznymi

by ich nie pilnować z troską

co dziś słabym to wspieramy

co nam dane z łaską boską

 

kiedy błyski z twoich oczu

nie rozświetlą mi dziś mroku

daj mi dłonie weź me słowa

tak przeminie pustka zmroku

 

znów staniemy za sterami

naszych łodzi klasy "wolni"

gdy złożymy nasze dłonie

Bóg nam ześle blask latarni

 

nikt nam czasu nie zawróci

by naprawić co zniszczymy

bezlitosnym los nam wtedy

to udręką czym wzgardzimy

 

Ku dobrym proroctwom ;-)

@Łukasz Jasiński

Dziękuję za podarowane Powiedziałeś.

Pozdrawiam ;-)

@Marek.zak1 I

I tak Marku jesteś patronem fragmentu lepszego świata ;-)

Nie zdajemy sobie często sprawy, ze to czy nasz świat jest lepszy dla nas czy gorszy, zależy bardzo  często od drobnych rzeczy.

Przykładowo: "pozmywam dziś naczynia", albo "pochwalę ciebie, gdy coś ci się uda" to drobne sprawy, ale mają ten smak, który znamy z lepszego świata.

Było to późną wiosną 1972 roku.

Michał ukończył z bardzo dobrymi wynikami szkołę podstawową.

Tą decyzję podjął już dużo wcześniej.

Będzie starał się o dalszą naukę w szkole o kierunku chemicznym w Lublinie.

Nadszedł dzień egzaminu wstępnego.

Wstał w tym dniu wcześnie i z rana pełen emocji pojechał z matką do Lublina autobusem PKS,

Autobus zawiózł ich na dworzec autobusowy w pobliżu Zamku Lubelskiego.

Tam przeszli przez ruchliwą ulicę Tysiąclecia i poszli w kierunku starego miasta.

Doszli do ulicy Kowalskiej i nią pod górkę szli w kierunku Lubartowskiej, którą minęli.

Dalej szli prawą stroną ulicy Świętoduskiej, znów pod górkę.

W połowie tej ulicy zatrzymali się.

Byli właśnie naprzeciw kościoła pw. Św. Józefa Oblubieńca NMP.

To kościół przyklasztorny karmelitów bosych.

Matka zapytała:

– Michał, wejdziemy do kościoła pomodlić się?

– Dobrze – odpowiedział Michał.

Weszli do środka.

Uklękli zaraz na jego początku na schodkach, które prowadziły do jego wnętrza.

Michał z ich lewego skraju, matka po jego prawej stronie.

Na ścianie po prawej stronie Michał zobaczył figurę Chrystusa stojącego na tle krzyża.

Widział ją po raz pierwszy.

Był w tym kościele po raz pierwszy.

Modlił się z matką.

Do kościoła weszło dwoje dziewcząt, dziewcząt w wieku Michała, około piętnastoletnich.

Uklękły na wolnej części schodów, na prawo od matki Michała.

Były w radosnym nastroju.

Z trudem tłumiły śmiech, zasłaniając swoje usta dłońmi.

Były tak rozbawione, że podczas tłumionego śmiechu opierały się o siebie swoimi głowami.

Michał klęcząc tuż obok obserwował ich zachowanie.

Na wyciągnięcie ręki widniała figura Chrystusa na tle krzyża.

Nagle, na stopach Chrystusa, w miejscu ran po wbitych gwoździach pojawił się snop ognia.

Posypały się iskry i dał się słyszeć głośny trzask wyładowania.

 Michał widział reakcję dziewcząt.

Na ich twarzach widać już było tylko przerażenie. 

W ułamku sekundy zerwały się z klęczek i wybiegły z kościoła.

Michał nie spotkał ich więcej. Nie wie kim były.

 

 

1972

 

Są chwile, które układają nasze myśli,

są chwile, które wybierają nam drogi,

do mnie przyszła ona tak niespodziana,

wtedy byłem na nią jeszcze za młody.

 

Nie miałem potrzebnej dla niej mądrości,

nie mogłem pomóc jej doświadczeniem,

zabrakło mi wreszcie tej prostej odwagi,

gdy stawała się niemym wspomnieniem.

 

Wiódł mnie los różnymi życia drogami

bym mężniał, tak jak kiedyś naród wybrany,

tak czterdzieści lat minęło po tamtej chwili,

nim tu wróciłem, by uklęknąć przed Panem.

 

Przez lata dane mi było wreszcie zrozumieć,

że na szczególny sposób byłem wybranym,

jeśli to, czego tu wtedy byłem świadkiem,

znakiem było od Niego nam przekazanym.

 

I tamta chwila stała mi się wtedy brzemieniem,

brzmiącym w we mnie w cichym zapytaniu:

„powiedziałeś o tym?”, zawsze kiedy niemym

mijałem szukającego zgubionej drogi ku niebu.

 

Jeśli jesteś tym wędrowcem pytającym o drogę,

może pomocą będą Ci przeczytane moje słowa

a ja mógł będę utrudzony zrzucić moje brzemię

słowem „powiedziałem” darowanym przez Ciebie.

 

 

 

T

Ujrzałem wózek pełen rzeczy                          

Lecz nie było mu włodarza...

Człowieka - co tu był nędzarzem                    

Co przeżył – taki los szczęściarza

 

Dziś z zadumą  patrzę na ten dziwny obraz                          

Przez szybę czterokołowego dobrobytu

Gdy nawigację ustawiłem z  wiarą

Życia w spokoju a i z odrobiną szyku

 

Lecz myśl ta cicho wraca do mnie                    

Myśl tak natrętna co przeraża                       

Że  kiedyś znów u wózka dyszla             

Ujrzymy nową twarz nędzarza

          

Piszę dziś słowa tej litanii                                

By myśl tą wstrętną w dal odprawić  

Litanii dla lepszego świata    

Chcąc odrobinę świat poprawić                 

 

Jeśli dla słów troski z tej litanii                 

Dni nasze darują okruchy czasu

Tak w nas taka potrzeba powróci

Naszej troski o świata koleje losu

 

Litania dla lepszego świata

 

nie będę marnował żywności, dla lepszego świata

wyłączę zbędną żarówkę, dla lepszego świata

nie wyrzucę śmieci w lesie, dla lepszego świata

nie wyrzucę baterii do kosza, dla lepszego świata

zamienię choć kilka słów ze samotnym sąsiadem, dla lepszego świata

będę dla wszystkich dziś życzliwy, dla lepszego świata

pozmywam dziś naczynia, dla lepszego świata

pochwalę ciebie, gdy coś ci się uda, dla lepszego świata

będę stał po stronie prawdy, dla lepszego świata

będę się starał lepiej zrozumieć świat, dla lepszego świata

będę odpowiedzialnie uczestniczył w życiu społecznym, dla lepszego świata

nie przejdę obojętny obok skrzywdzonego, dla lepszego świata

będę wspierał ludzi w potrzebie, dla lepszego świata

nie będę przyczyną cierpienia zwierząt, dla lepszego świata

nie pojadę dziś samochodem, pójdę pieszo lub pojadę rowerem, dla lepszego świata

nie będę palił śmieci w piecu, dla lepszego świata

...                                                , dla lepszego świata

 

 

 

@iwonaroma pięknie dziękuję.

Pozdrawiam ;-)

 

 

Złote a proste ;-)

 

15 minut temu, Marek.zak1 napisał(a):

Tak, wolna wola jest priorytetem, bo gdyby On raz zmienił decyzję człowieka, prowadzącą do zła, wtedy już wszyscy by od Niego tego oczekiwali, więc wolnej woli by już de facto nie było. Kiedyś w temacie napisałem miniaturę z tym przesłaniem. Pozdrawiam.

 

Całkowita zgoda z Tobą.

Taka jest istota spraw.

Pozdrawiam.

To, co Michała spotykało, to, czego doświadczył w życiu, pozwoliło mu na zrozumienie znaczenia słów „mieć wolną wolę”. Na zrozumienie słów „wolna wola” i uznanie ich za fundament, kamień węgielny naszego bytu, za zasadniczy element Jego filozofii w relacjach z nami.

– Każdy z nas otrzymał dar wolnej woli. Może czynić to, co jest jego wolą. My jako osoba, my jako cały organizm. Jesteśmy jednak złożeni z pojedynczych komórek. Czy ta otrzymana wolna wola jest dana również każdej komórce tworzącej nasze ciało?

Choroba nowotworowa jest następstwem zakłócenia przebiegu procesów kontrolnych nad dojrzewaniem i powstawaniem nowych komórek, nad obumieraniem starych lub uszkodzonych.

Oddziaływanie na procesy zarządzające losami pojedynczej komórki ma wpływ na los całego organizmu. Nie ma wolności danej nam jako osobie bez „wolnej woli” przyznanej każdej pojedynczej komórce naszego organizmu.

– On przyznając „wolną wolę” każdej pojedynczej komórce naszego organizmu, nie może być jednocześnie sprawcą zakłócania procesów kontrolnych, co prowadzi do choroby. Wtedy byłby sprawcą przestępstwa z art. 148 kodeksu karnego. Choroba nowotworowa ma przyczynę w naturalnych procesach zachodzących w organizmach żywych jako następstwo wadliwego funkcjonowania systemu genetycznego, podlega określonemu prawdopodobieństwu statystycznemu.

– Czy akt przyznania nam wolnej woli można uznać za niesprawiedliwy?

– Jest on natomiast najpoważniejszym wyzwaniem postawionym przed nami.

– A czy On jest dla nas łaskawy?

– Mówią o Nim różni ludzie. Mądrzy, głupi, skromni, chorobliwie ambitni, chcący zabłysnąć swą wrodzoną inteligencją, robiący doktoraty lub habilitacje, idący drogą kariery kościelnej. Mówią często o jego łaskawości w sposób jak gdyby przed chwilą wrócili z odbytej z Nim kolacji biznesowej temu poświęconej. A potem my, ich słuchacze, szukamy Jego łaskawości na półkach ze zdrową żywnością najbliższego supermarketu. I nie widząc jej tam wołamy:

– On jest bezlitosnym egoistą!

Michał posłannictwo Jego Syna odbiera jako najwyższy stopień uczciwości Jego Ojca w stosunku do człowieka. Od Ojca człowiek otrzymał wolną wolę. On posłał tu swego Syna. On nie odebrał wolnej woli człowiekowi krzyżującemu Jego Syna.

– Czy możliwy jest akt większej uczciwości w stosunku do człowieka?

– Dlaczego taki akt uczciwości nam ofiarował?

Nie powstrzymał ręki człowieka wbijającego gwoździe w dłonie Jego Syna, wiedząc, że kiedyś także nie powstrzyma ręki esesmana wrzucającego cyklon B przez właz komory gazowej w Oświęcimiu.

Bo raz danej wolnej woli człowiekowi On nigdy nie odbiera. Nawet, gdy ten człowiek zadaje śmierć Jego Synowi lub swojemu bliźniemu. Przez posłannictwo Swego Syna pokazał prawdę, że sami jesteśmy odpowiedzialni za nasz los. On może wskazać nam jedynie przesłanie „Miłujcie bliźniego swego” jako klucz do naszego losu.

Jego przesłanie kierowane jest także do człowieka ukrzyżowanego. Przez człowieka wolnej woli albo przez zdarzenie statystyczne. Gdy nie ma już żadnej nadziei, pozostaje Jego przesłanie trzeciego dnia. I Jego obecność obok nas podczas tej najtrudniejszych z dróg.

– Przesłanie trzeciego dnia jest największą z możliwych danych nam łask, wymagało śmierci na krzyżu Jego Syna.

21 minut temu, Ewelina napisał(a):

@Polman nie pamiętałam tego wiersza Szymborskiej. Dziękuję że mi go przypomniałeś. Jest absolutnie zachwycający!

@Jacek_Suchowicz rozumiem jak ważny jest nauczyciel, bo albo swoją siłą autorytetu zniechęci albo zainspiruje...Oby częściej inspirował.

Ta sytuacja była idealna by wspomnieć o prostocie języka, którym operuje autor.

Jacku ja nie  pisałem co jest lesze, jestem za mały , abym zabierał głoś.

Ja tylko zwróciłem uwagę na prostotę tekstu, że nie są potrzebne fajerwerki , aby powstał wartościowy tekst.

I to widzę u Eweliny i patrząc na oceny wielu też cos widzi w jej tekstach.

Ja tylko nazwałem to co w  tekstach Eweliny mi się podoba. 

Pozdrawiam ;-)

 

 

 

W dniu 1.01.2024 o 19:30, Jacek_Suchowicz napisał(a):

 

 

 

 

W dniu 1.01.2024 o 16:41, Ewelina napisał(a):

 

złoty liść... a jakże mizerny -

w oczach istot umysłem zawładniętych 

żuk wędrujący i lis 

jaskółka pod niebem

w trawie konik polny 

 

natura różnorodnością kipi 

przedziwne formy tworzy 

a ludzie... jakby bliżej zera - 

w kręgu pogardy

pozornej prostoty

 

złoty liść przetrwa 

i ziemskie istoty

my przepadniemy 

jak puch jak nic 

potęgi natury nieświadomi 

 

 

druga strofa zatrzymuje:

gdy po nas już tylko pierwiastki

rozpoczną obieg w przyrodzie

rozpłyną się waśnie oklaski

a drzewa będą wciąż rodzić

 

zaś kwiaty przepięknie zakwitną

pszczoły  przystąpią do pracy

dobroci nie zdołasz przeliczyć

a złego już nie zobaczysz

:)

 

Czerwoną czcionką jest tekst od Pana Jacka.

 

A teraz Mistrzyni Wisława Szymborska:

 

 

Wisława Szymborska
MILCZENIE ROŚLIN


Jednostronna znajomość między mną a wami
rozwija się nie najgorzej.

Wiem co listek, co płatek, kłos, szyszka, łodyga,
i co się z wami dzieje w kwietniu, a co w grudniu.

Chociaż moja ciekawość jest bez wzajemności,
nad niektórymi schylam się specjalnie,
a ku niektórym z was zadzieram głowę.

Macie u mnie imiona:
klon, łopian, przylaszczka,
wrzos, jałowiec, jemioła, niezapominajka,
a ja u was żadnego.

Podróż nasza jest wspólna.
W czasie wspólnych podróży rozmawia się przecież,
wymienia się uwagi choćby o pogodzie,
albo o stacjach mijanych w rozpędzie.

Nie brakłoby tematów, bo łączy nas wiele.
Ta sama gwiazda trzyma nas w zasięgu.
Rzucamy cienie na tych samych prawach.
Próbujemy coś wiedzieć, każde na swój sposób,
a to, czego nie wiemy, to też podobieństwo.

Objaśnię jak potrafię, tylko zapytajcie:
co to takiego oglądać oczami,
po co serce mi bije
i czemu moje ciało nie zakorzenione.

Ale jak odpowiadać na niestawiane pytania,
jeśli w dodatku jest się kimś
tak bardzo dla was nikim.

Porośla, zagajniki, łąki i szuwary –
wszystko, co do was mówię, to monolog,
i nie wy go słuchacie.

Rozmowa z wami konieczna jest i niemożliwa.
Pilna w życiu pospiesznym
i odłożona na nigdy.

@Polman

 

@Ewelina

 Dziś po raz pierwszy czytałem Twoje teksty.

I jestem pod ogromnym wrażeniem!

Są piękne !  ;-)

Pozdrawiam ;-)

Polman

 

@wojtku@duszka@Ewelina 

 

Serdecznie dziękuje za bardzo miłe słowa i życzenia.

Też Wam życzę łask losu w 2024 .

Czajnik już gwiżdże, zapraszam na kawę ;-)

Miłego dnia ;-)

 

dziś porannym zwyczajem

postawiłem na stole

dwie filiżanki czarnej kawy,

dla losu mojego i dla mnie

 

dziś gdy już stary jestem,

przed nowym dniem stojąc,

moje na życie równanie

ciągle ma to rozwiązanie:

 

milszym jest mi zapach

porannej czarnej kawy,

niż dźwięk ostrzonego miecza

na wojenne wyprawy

 

chociaż nie mam polisy,

na to co dzień przyniesie,

nasze poranne spotkanie

wiarę w jego łaski niesie

 

dnia każdego wędrówka

gdzieś cel swój osiągam,

a gdy droga jest trudna,

słowa te proste pamiętam:

 

miłuj bliźniego swego,

szanuj matkę i ojca swego,

nie kradnij,

nie mów świadectwa fałszywego …

 

I gotowe ;-)

@duszka Coś tworzy tą siłę krzywdy, to 1:5.

Tym czymś jest na pewno i to o czym Ty piszesz:

"wybaczanie - w odróżnieniu do zranienia - nie jest jednorazowe, że wymaga powtarzania go za kazdym razem, gdy pojawi sie myśl o krzywdzie i kontakt z osobą, która skrzywdziła..."

 

Pozdrawiam ;-)

@Rafael Marius ;-)