Znajdź zawartość

Liczyłam na ciepło, bo miało wyjść z tego piękne dzieło. W zamian z twoich ust otrzymałam tylko chłód i myślałam, że obejdzie się bez szkód. To był początek walki, a myślałam, że to będzie jak z bajki. Serce bije się z rozumem, a ty byłeś jedynie oszustem Albo aż, ciężko stwierdzić. Bo jednak nie chciałam ciebie na zawsze skreślić. Ale to co mam robić? Pozostało mi się tylko modlić. O spokój i harmonię, Z nadzieją że o tym bólu kiedyś zapomnę. Ciekawe jak długo będę musiała jeszcze czekać, bądź jak dużo muszę jeszcze przegrać.

Coś się kończy, coś zaczyna Ponoć gdzieś trafił swój na swego Zmierzch na wierzch wyszedł Nie ma więc Krzyża ni miecza złamanego Pora już wracać Z deszczu pod rynnę Wraz z zaklęciami jest nadzieja Spokojnie dalej sobie płynę Nikt się nade mną nie rozkleja Półksiężyc w nowiu Gwiazdy dwie Ponad chmurami Prośby wznoszą Niechlujny wiersz, by otrzeć łzę Ani mnie zorzą Ani szosą

By poznać Boga, porzuciłem ciała wszelkie uzależnienia, i tylko po uciechach życia pozostała mi się pytająca nisza, dlaczego dziecku nie chcesz sprawić Panie zadowolenia? on wieczny, wobec tego nie zabije go, lecz pokona cisza, nie satysfakcjonują go odpowiedzi ludzi, bo są wymijające, on nie chce Boże, niczym pies wracać do wymiocin swoich, czy nie wiele potrzebując, wybiera się z motyką na słońce? on na drodze duchowej potrzebuje bliskości ramion Twoich. Widzę, że nie każdemu kołaczącemu drzwi otwierają, gdy on ładnie puka, też nikt go nie zaprasza – proszę, zło spowszedniało, może Piotra u wrót nie stawiają? może brak miejsc, a ja - do Domu wracajcie tu głoszę, O! tak łatwo nie poddam się i nadal będę łomotał, i jeszcze inne duszyczki pod Twą bramę przyciągnę, byś Ty w każdego sercu rezydujący się zakłopotał, jak nie z tego, to z innego ciała, ale cel i tak osiągnę, zatem Tam już szykujcie się, bo przywiodę bataliony, to coś Panie z gliny ulepił, ja o Tobie wiedzą zburzę, bo za mną przyjdą; rodzice, dzieci, rodzeństwo i żony, a może Ojcze nasz, ja swoim pisaniem Tobie nie służę?