Znajdź zawartość

Są prawdy piękne, czekane, są prawdy niechciane, prawdy zdradzieckie, jak rany sztyletem zadane i prawdy, jak z beczki inkwizycji pompowane, jak potok lawy wrzącej ugorem się ścielące. Czym są prawdy, że na postumentach je stawiamy, że w imię ich cierpimy, niszczymy, zabijamy ? Czy złotym cielcem bałwochwalców dusz harcowników, czy pokarmem niesytych serc Wszechrzeczy zalotników ?

W mojej Arkadii jest spokoju i zadumy park. Anioł mieczem ognistym strzeże parku tego bram. Magnolie i platany splecione tam z gwiazdami i ze słońca promieni złotymi warkoczami. Słowik i skowronek miłości ogłaszają czas, Zefir z nut fiołkowych koncert w alejach gra, żaby i nenufary w sadzawce już wiodą bal, księżyc prowadzi ich w srebrnych kręgach w takt na dwa pas, koliber i motyl chłodem muskają moją twarz -mądra myśl wyśniła kiedyś taki bajkowy park. -To jest mój Świat , tu prawdy mogą być tylko piękne, prawdy bez dobra barbarzyńskim są okrucieństwem. Anioł ogniem wyznaczy im trakt za Arkadii mur, bo one są jak gzy, jak węża syk, jak stu małp chór, one jak bliskiego tornada przeraźliwy ryk - a może to umierającego sumienia jest krzyk ?