Znajdź zawartość

Nie mam już siły do ciebie! Patrzysz znów na mnie złowrogo, mrużysz zielone oczyska. Kogo chcesz zabić, no kogo?! Uciekasz myślą przede mną, słowem jak mieczem wojujesz. A jednak sam na sam ze mną, niezmiennie dobrze się czujesz. By znowu leżąc w pościeli karcić mnie, rugać i szydzić. Jak można tak bardzo kochać, by potem znów nienawidzić? Żadnym ci wrogiem nie jestem, czemu mnie kąsasz jak żmija? Mówisz, że świat cię nie kocha, czyja to wina, no czyja?! Odejdź i zostaw mnie samą, jeśli potrafisz — na zawsze. Bez ciebie znów będę damą i życie będzie łaskawsze. Ale ty odejść nie możesz litujesz się, potem wkurzasz. Miłością gorzką, bezpańską raz trujesz a raz odurzasz. Dzisiaj wyrzucę lustra, Może przestaniesz się gapić. Znowu się zacznę uśmiechać, potem pójdziemy się napić...

Czym się różnisz od reżimu Łukaszenki? Polityku? Pograniczniku? Narodowcu? Kim jesteś? Gdy każesz pod lufą czekać na śmierć innym. Nie pomożesz? Jeść nie dasz? Wodę na oczach wylejesz? Chciałoby się rzec. Obcy Twój wróg! Obcy Twój wróg!! Niech ginie! niech umiera! Z chorób, z głodu, bez wody. Zapomniałeś już kim jesteś? Pamiętasz swoją historię? Czy pamiętasz jedynie to, co jest wygodne? Obcy Twój wróg! Obcy Twój wróg!! Dziś ja, czuję się obco we własnej macierzy, gdy wypychacie ludzi i stawiacie słupy. Bo albo jesteście tacy jak on, albo po prostu głupi. Krzysiek Grabara https//grabara.art