Znajdź zawartość

Będzie to mój pierwszy wiersz, a właściwie wręcz pierwszy post na tym forum. Mogłem wybrać coś dłuższego, o o wiele bardziej znaczącej treści czy żywszych uczuciach, być może bardziej uniwersalnego, ale mam pewien sentyment do tego wiersza, bardzo go lubię. Jest krótki, prosty, a ujmuje precyzyjnie co czułem, gdy go pisałem. Istna perełka we własnej kolekcji. Powstał jako wyraz osobistej frustracji. Z liceum pamiętam, jak polonistka szczerze wyrażała swoje odarte z typowej wyniosłości opinie o naszych polskich wieszczach, ale zawsze nachylała się nad zjawiskiem tzw. trzynastozgłoskowca, no bo "taaak, Mickiewicz mógł latać za dziewkami i lubować się w alkoholach, ale że trzynastozgłoskowcem pisał, to trzeba mu oddać!". Sam nie przepadałem nigdy za poezją Adasia, choć zawsze w pewien sposób szanowałem jego kunszt i wkład w literaturę. Niedawno kupiłem sobie jednak w antykwariacie tomik jego poezji, chcąc dać sobie jeszcze raz szansę z poetą. Jako że od niedawna studiuję filologię arabską, którą w pewnym sensie wybrałem dzięki poezji arabskiej, przewinąłem od razu do jego przekładów trzech kasyd staroarabskich ("Almotenabbi", "Szanfary" i "Farys"). Wiedząc co nie co o prozodii z ciekawości zbadałem metrum wszystkich trzech wierszy i naprawdę, chyba nie muszę mówić, co odkryłem... Wszystkie trzy pisane czystym trzynastozgłoskowcem, i być może nie jest to naprawdę coś wartego takiej uwagi, zniechęcenia, jest cała treść i bogactwo przekładu do odkrycia, ale trąciło tę właśnie strunę w mojej świadomości, wrzuciło znów w szkolną ławkę i powtórzyło słowa polonistki i to właśnie uczucie, może i głupie i proste, ale dosadne, ta frustracja wynikająca z wywyższenia czegoś, czego wysokości nie mogę zrozumieć następnego dnia odbiła się weną. Kończąc więc tak długi, może nie koniecznie konieczny, ale naświetlający, myślę, wystarczająco kontekst temat przedstawiam moją króciutką fraszkę o mojej trudnej relacji z polonistką: Polonistka chwaliła wiersze Mickiewicza "By pisarza docenić, trza sylaby zliczać!" Możem trochę ignorant, albom jest pechowiec Lecz już refluks mam widząc trzynastozgłoskowiec…

Wszyscy jesteśmy równi czyli tacy sami, przynajmniej na papierze… Hitler prawy piszczel złamał, rękę mu podaj. Nie lubisz Kacpra, czemuż go nie uszanować? W sercu nim pogardzaj, lecz niech mija go szkoda. Mężczyzn biczuje się przy obiedzie za afekt, kobiety zabija legalnie w Bagdadzie. Chinskie dzieci bawią się przy taśmach, aj marni… Sędziowie przekształcili w korony opaski, policja morduje niewiasty w sukniach białych. Wszyscy jesteśmy równi czyli tacy sami, przynajmniej na papierze…

szary błękit przed świtem ściąga nocy drelich gwiazdy giną jak ćwieki w już niemodnych spodniach muślin niebios jaśnieje jako skarbiec od dnia perląc mrozem półmgliście domek niedaleki łzawy kryształ prześwieca chłodem w małych oknach progi zeszklił już w domku srogi wyciąg biedy deski łamią na drzazgi muldy gołoledzi a mnie na wskroś przenika żalu struga mokra

Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową Poemat z jedną strofą szesnastowersową (14.12.17)