Znajdź zawartość

Nic nie zostało w zgliszczach martwego morza Już nie widzę jak mieni się rozświetla zorza Została pustka a w niej cierpienie rozmyte Bo ono jest jak naczynie niespójne rozbite Świat jest tylko snem czy sen światem? I szukam w nim ciebie ty jesteś kwiatem Jesteś moim promienistym obłokiem Gdzie znajduje schronienie pogodzony z wyrokiem Wieszcza wyroczni o losie własnym i braku Rozpływam się w tym bezlitosnym wraku Pragnę choć namiastki ciebie Widzę wszystek twoich utrapień na czarnym niebie Wydajesz się być mną a ja tobą Jesteś dla mnie jak powietrzem mową Może to złudzenie iluzja już niegdyś stworzona w moich myślach spokój ciemność wykorzeniona W tym uczuciu jest coś innego I głos delikatny muska twarz moja - maskę trupa zimnego Pragnę choć namiastki ciebie o światłości! Jesteś w moim świecie pogromca ciemności Pragnę choć namiastki twego istnienia I myśli kryjących się pod powierzchnią cienia Gdybym tylko mógł dotknąć twojej duszy Wiem że jest jak moja i z lekka się kruszy

Uwierzyłem, że słowa są prawdą albo kłamstwem i że nie ma na świecie słów bezdomnych. Uwierzyłem, że więzy łączą a nie dzielą i że każdy ma swoją gwiazdę na niebie. Uwierzyłem, że przeszłość minęła na dobre i że mieszkamy w dniu dzisiejszym. Uwierzyłem, bo mówili mądrzejsi ode mnie, którzy dostrzegali rzeczy odległe zanim zdążyłem się im przyjrzeć. Uwierzyłem w dobro na świecie i przestałem wierzyć w siebie. I tylko w nocy mi szepce Mój stary kot Mruki pocieszenia. Patrzy na mnie swoim mdłym okiem Ogonem poświadcza fakty ostateczne Że nie ma racji innych niż własne I że nie można wierzyć Prawdom niepojętym. Ale co on tam wie, dla niego prawdą jest pełna miska, ciepły kąt i zła mucha.

Pokolenie - O nieśmiałym wejściu w dorosły świat młodego człowieka Zostawili mnie samego z pokoleniem Przemijają wychowania szkliste cienie Zostawili mnie samego, odpowiedzialny za niego Czarny łabędź leci, wystrzępione plemię Mroczne dusze pochłonęły ciepłe serca To euforia a to znów stara udręka Odstawili jurną skuchę, wąż nam wpełza za pazuchę Zaraz skończy się niespotykana werwa Mówisz "Zrobię", oni mówią "W końcu zrób to" Tylko Ty możesz uratować ludzkość Całe życie oszukane, kiedy budzisz się nad ranem I skruszony już bez łez odrzucasz duszność // Witam, chętnie zapoznam się z Waszą konstruktywną krytyką :) Dopiero zaczynam jakąkolwiek przygodę z pisaniem choć już kiedyś próbowałem się do tego zebrać. Witam wszystkich i pozdrawiam Janyc