Znajdź zawartość

Jestem w ciemnym, zimnym pokoju. Czas spać, wyłącznie na ukojenie myśli czekam. Nadeszła chwila ciszy i spokoju. Ze łzami w oczach na podłogę klękam. Czas Bogu ofiarować się w opiekę. Dziwne... mam siłę by nadal go wołać. Wyciągam do niego zakrwawioną rękę. Czy dane mi będzie go w niebie oglądać? Koniec myśli! Przyłóż swą głowę do poduszki! To przecież nie pistolet strażnika, lecz metalowego łóżka koniuszki przeznaczone dla małego robotnika. Zasypiam i widzę - moją siostrę, brata... Mama nas woła na gotowy posiłek. Wtem zauważam na drzwiach postać kata. Na nic był mój trud i wysiłek. Nagle się przebudzam, patrzę na moje ciało... chude, sine, udręczone. Jeszcze tydzień, góra dwa mi zostało. Chwila i zobaczę znajome twarze różami obleczone. Koniec trosk i narzekań! Czas rozgrzeszenia duszy i miłości! Nie będzie już strażnika nękań, lecz wędrówka w stronę wolności. -------------------------------------------- PS Są to przemyślenia bardziej oczami dziecka niż dorosłego człowieka, bo wiesz ten powstał koło 2017 roku, kiedy chodziłam jeszcze do szkoły podstawowej. Postanowiłam jednak mimo wszystko go opublikować, bo uważam, że ma potencjał.

Pewnie nie jeden człowiek zatrzymał się przy kwitnącym krzaku dzikiej róży - trudno nie zauważyć kropli rosy na skraju płatka - wprawdzie człowiek bardzo się śpieszy, ale staje i patrzy, patrzy, jak promień Słońca przemienia kroplę wody w ogień, a tak się śpieszył, - po warzywa i kilogram schabu, gdy nagle dusza ważniejszą być się okazała. Dusza pragnie piękna i Światła, i chociaż kryje w sobie wielkie możliwości, jej wołanie jest ciche i delikatne. Obozowy fotograf sfotografował kilka polnych bratków, zdjęcie to powielał setki razy, - wysyłano te bratki z Auschwitz w świat! Cóż to takiego stało się z człowiekiem, że tak trudno zatrzymać się obok niego? Czyżby był mniej ciekawy od krzaka dzikiej róży? Janusz Józef Adamczyk, Świdnik, 8. kwietnia 2018 r.