Znajdź zawartość

nasz paskowany latawiec wirował nad krzywym podwórkiem atakował pestkami z wiśni pozycje wroga ocean pływał w kałuży ; pochłaniał nowe ofiary przerażonych dżdżownic i żołnierzyków z kiepskiego plastyku kupowanych w kiosku gdzie siedziała wąsata wydra przebrana za kreta nad naszym stołem w pokoju wygraliśmy dwie wojny z Niemcami radio trzeszczało szumem supernowej z ziemniaka na agrafce a ruski oficer pozdrawiał wciąż satelity na placu zabaw sporo było tych poranków jak na ciebie i mnie i kredowe motyle buszujący w zbożu na skraju miasta dostał od nas złotówkę na pół litra Żytniej ; ostry świat był ciągle daleko ubrany w poduszki ze złymi tygrysami i pięć przystanków na gapę jeszcze nie było podszewki domu, ptaków i różowego nieba przez trawnik przebiegł pies z nogą listonosza a może dozorcy nie lubiliśmy obydwu wtedy powiedziałaś że będziesz mnie kochać zawsze i pojechałaś do Kołobrzegu a ja uwierzyłem latawiec nie chciał lecieć ; nie było wiatru tego dnia

pamiętam jak wisiałem na strunie od fortepianu pod stopami słały się świeże skórki pomarańczy stali, kiwając głowami i drwili zejdź, zejdź na ziemię po której nigdy nie potrafiłeś stąpać ona śliniła się z uśmiechem bo uwielbiała patrzeć na śmierć on pożerał mnie wzrokiem bezrozumnego zwierzęcia bo nigdy wcześniej nie widział nagiej duszy gapili się, jedząc świeże pomarańcze częstowałem ich również ostatnim oddechem spożywali to wszystko bardzo dumnie na koniec każdy z nich pozdrowił mnie obfitym splunięciem zostałem sam, nie ulżyło nikt nie powiedział że samotność jest lepsza czy tak kończy życie każdy przybysz z tamtej strony istnienia? przecież ja też byłem człowiekiem szkoda mi...nie jego, nie jej, nie ich, ale nas ponieważ ja także jestem człowiekiem