hellbike_

Czy istnieja polskie książki, których autorzy sprawnością posługiwania się jezyka dorównuja postaciom takim jak Virginia Woolf, Proust lub Nabokow? Pytam, ponieważ książki pisane pierwotnie w języku dla nas obcym - nigdy nie osiągają pełnego potencjału po przetłumaczeniu. Każdy język posiada inna rytmike, przy której próbie odzworowania sukces nigdy nie jest kompletny. Na przykład, czytam obecnie DeLillo, jednego z największych współczesnych pisarzy amerykańskich - i nie dziwie się, że w polsce pozostaje mało znany - estetyka słowa jego książek, genialna w pierwowzorze, blaknie w polskim przekładzie. Dlatego szukam książek, których treść dopasowana jest do rytmiki naszego jezyka - czyli po prostu polskich autorów - bo tylko oni są w stanie w pełni wykorzystać potencjał języka polskiego. Co polecicie?

W przeciagu ostatnich miesiecy narastala we mnie potrzeba zainteresowania się poezją, ktora chcialbym w koncu zmaterializować. Wchodzenie w nowa dzedzine czesto wiaże sie z bolem bladzenia po omacku, ktora tym watkiem, chcialbym zminimalizować. Interesuja mnie tematy egzystencjalne, osobiste przezycia i rozterki, duchowość. Wszystko to, co skupione jest w okol wrazliwosci i emocji bardziej jednostki, niz grupy. Zupelnie nie interesuje mnie poezja patriotyczna, "poezja dla poezji" bawiąca sie formą - co jest glownym tematem autorow, ktorych moglbym kojarzyc ze szkoly (a przynajmniej tak mi sie wydaje). Czy moglibyscie podac nazwiska autorow, ktorych dziela mialyby szanse trafic w moj gust? Dla ulatwienia dodam, ze moja ulubiona ksiazka sa "Fale" Virgini Woolf. Z gory dziekuje za pomoc.