[stara kobieta]

wstydliwie mierzy starość
zmarszczki okrutnie odbijają prawdę
siwizna dodaje doświadczenia
ale niekoniecznie rozumu
zwiodczenia i opuchglizna
codzienna litania bólu
trudno posądzić kobietę o mądrość
bo zazdrość i arogancja
psują całokształt
samotność pochyla kruchość
młodość nie zawsze bywa owocna
bez męża wysiaduje częściej gorycz
próchnieje w plotach
a życie sumą niezadowoleń
tak bez godności wysiaduje się
życie

[Jesienne pająki]

Wydaje mi się, że połączyłeś dwa wiersze, niezbyt udanie. Uważam,że lepiej by było dla dobra wiersza usunąć wersy od: O wojnie /Aleksandra z Persami... Zrób z tego wiersza dwa utwory i po problemie.

[coś ładnego]

Ładny wiersz, tak pieknie a za razem tak prozaicznie.

[Limeryk wrześniowy]

Ładnie brzmi, ale nie wiem, o co ci chodzi.

[kocham]

Podoba mi się ten wiersz, wnioskuję, że lubisz leniuchować, kto tego nie lubi.

[Nowe Tristram]

Wiersz jest bogaty w ciekawe metafory, ale nie bardzo wiem, o czym piszesz. Czy chodzi ci o jakąś grę komputerową?

[parapetówa]

przepraszam ale jestem dysortografem

[parapetówa]

wchodzę do domu
strzepuję brud z butów
oglądam się dookoła
mam lekki stres
czuję kłucie po lewej
powitania jakieś słabe, zawstydzone
a mnie zżera ciekawość
jak mieszkają, jak im się powodzi
cisza jak w grobowej desce
zimno w stopy
nie grzeją za wiele, czysto
ale ona ma mnóstwo butów
pozwolił mi wziąść swoje kapcie
miło i tak się filuternie przy tym uśmiechną
pierwszy papieros w gościach
wciągam mocno i szybko
nie wiem co powiedzieć
trochę chłodny wieczór
ogródek mają mały
pokoje jak kiszki
zaprosili nas by się pochwalić
ślizgie ręce, oni są śliscy
dyryguje nim ona
a on czuje się jak zbity pies
ma łysą głowę, nie pasuje mu to
serwują alkohol nareszcie
jaki mocny bimber, dziwnie pachnie
trójca na wyścigi pije
reszta udaje wstrzemięźliwych
gadka szmatka
a ja znowu do toalety
potykam się o pary kolan
ulga
muszę umyć ręce
o czym tak gadają trajkoty
psia mać oblałam muszlę
ile oni mają tego papieru
chyba czas wracać do domu

[aż zawyję__________]

podoba mi się metafora 'perspektywiczne bicie serca' i epitet 'przeciąg dotyku'

[deprywacja sensoryczna]

zamknij się w czterech ścianach

zgaś światło

zatkaj uszy

zamknij oczy

połóż się i nie ruszaj

wyłącz się na świat

przestań odbierać

jakiekolwiek wrażenia

uczyń to najdłużej jak się da

co czujesz, pustkę?

pustkę którą nie możesz przełknąć

drażniącą ciszę bo nie musisz nic odbierać

suchy i drętwy język

który oduczył się od pieszczenia słów

niewolę nic nie robienia

samotność mrowiącą skórę

świadoma śmierć zmysłów i bodźców

na chwilę tylko

bo można się nią zadławić

w większych dawkach

w porównaniu z nią

śmierć jest o niebo lepsza

o ironio

[rozczłonkowanie]

Rankiem wypełzłam z obezwładniajacej kołdry
szukałam po pokoju drugiej ręki
wypadła mi w trakcie ubiernia przez okno
włożyłam język na swoje miejsce
bo było już za ciasno na protesty
brew przykleiłam czymś pod ręką
chyba już jestem gotowa
zaczekaj
tylko jeszcze sprawdzę…

[stacja]

dzięki, poprawiłam

[stacja]

wysuszone dziąsła językiem

zlizuję osad

gdzieś wibruje echo banałów

w toczonych sztywno znajomościach

pinezki zdążyły wkuć się w powieki

a broda ku dołowi leci

pożółkły dym żłobi koryta w odmieńcu powietrzu

niektóre kroki doczłapały się podróży

ja zaś ulegam hipnozie doktora zegara

poczekalnia w guścikach

powietrzne bańki przetaczają się

po wygłodniałych

ktoś rzucił mnie zdechłym śledziem

że aż omdlałam

nasłuchuję, czuwam

migawki przyjazdów i odjazdów

a to tablica rozkładu

[wielki podryw]

Śliczna, gdzie umykasz

wyszoruję dla ciebie każdą drogę,

usunę wszystkich rywali

tylko zauważ moją niepozorną konstrukcję mizerności

mrugam do ciebie w kostiumnie z cienia i winy

przenikam najdrobniejsze detale twego boskiego ciała

żongluję w pozornym humorze

choć serce mi głośno bije

przeklęty klaun w moim głosie

nie chce mnie słuchać

odsłania skrawki mej niepewności

w przypływie desperacji drapię w podłogę

dech odbiera mi składną mowę

zamień niezdarność moją w piękny śpiew

tylko w ślepocie i głupocie będziesz mi wierna

nie znęcaj się nad żałosnym piskiem

to tylko osto zahamował samochód za rogiem

bierz mnie okaż łaskę

zlituj się bo mi los nie sprzyja

a może szara myszka za tobą

chętniejsza będzie

zestrujmy razem nasze instrumenty

aż kicz będzie tryskać z fonntanny

[spacer z psem]

na smyczy prowadziła kołtun wyrywających się

zrytmizowanej rutynie powłóczystych kroków

pieśń własności

odświeżone kończyny skakały w pooranej glebie

toastom użyźnienia nie było końca

a nostalgia za wolnością

wielokrotniła uderzenia piersi

entuzjazmem rozszerzała gest

rozpryskiwała się po żyznej ślinie

[podskórne wrażenia]

zszorowałam z zębów rozbitków próchni

ostatni znoszony lump wypłukał się

w wydychanym powietrzu

płytka warstwa

tuliła się do ciepłych naparów

odgrzewanych w tkankach wirusów

odpitych przetłuszczeniach źrenicy

jaskrawość przechyliła się

w mglistości zorzy

wbiła się w kit szkliwa

dopiero rama wrażliwości witrażu

utkała rzeźbioną płynność

konstruując przetrwalniki

[Rój pracy]

zdrętwiałam z chłodu kulejąc z rutyny

moje sztywne kostki wybijały rytm

krtań na dobre utknęła na styku zamka polara

marzę o wbiciu się w ciepłą pościel

korytem potu docieram do bram

gdzie papilarny dotyk rozkuwa zamek

w rzędzie szafek odnajduję mój znany uścisk

próżnię wypełniam resztkami siebie

uniżenie składam głowę ku majestatowi wpływów

drżą moje myśli pod wpływem wibrujących zdań

odbija się muskularne dźwięki

w tłumie zagapionych uszów

ktoś zciera płytki kurz

walczę z oddechem

mijając pejzaże

dzika wędrówka

zdziera wózek

metalicznym uściskiem

spinam poślady górą i dołem

aż korzuch z oczu

pcha popołudnie

w nurt nadzieji

rzuca w ramina

koło ratunkowe promieni