Piotr Paschke

Spogląda poprzez łóżko jak na chwast jeszcze dzisiaj wtuli się w poparzony dzień na skraju swoich zmarszczek jedną z wielu codziennych zachcianek przypudruje pierwszy szczebel z rozklekotanej drabiny seksu Zachwaszczone szczęście pełne tonących drabin do nieba spisane rozsądkiem niczym intercyza Spogląda wprost w mój odmieniony przez przypadki fałszywy uśmiech niezgrabnie przeszukuje ten lód moje blade dno jej własnej duszy A chwast rośnie powoli niczym fałszywa bryłka złota niczym złota rybka

Znakomity tekst! A pointa jeszcze lepsza!

Dzięki Gordon za pozytywną ocenę. Była z tym tekstem praca małym tępym pługiem po dużych skibach. Serdecznie pozdrawiam! PP

Moje Stonehange, wydeptany krąg w podłodze małego pokoju, gdzie światło przenika w stopy ; wiodę je tam, donikąd . Wyuczę je bezbolesności, wychodzenia w niepamięć ; poznają wszystkie moje pęknięcia, spiłują wszechświat płuc, choć boją się nawet głośniej odetchnąć - wydech czai się w półmroku. Stopy wycharczą odległość, oczekiwanie na resztę ciała. I we mnie ciaśniej od perfekcyjnie zagranej twardości okręgu. Kamień - zatrzymana w kręgu pamięć, pamięć - wszystkie przegrane po drodze oddechy, oddechy - szansa na wzajemność powracających tu ciał. Kiedy się na chwilę zatrzymam nie zapytam martwego niemowy o właściwą drogę.

Drogi Gordon! Był kiedyś taki typ myślenia jak wyobraźnia poetycka! Tobie pozostał w głowie tylko bełkot!

Supergramatyczność Powiem coś, a zaraz padnie pytanie; trudniejsze od pytań są domysły. Skończmy już z tą super gramatycznością, żadne głoski nie wchodzą w rachubę; jedynie siła ma siłę przebicia, zwłaszcza, kiedy myślę jak bić potrafi.. Smak pytań jest już egzotyczny, tylko piwo smakuje jak dawniej, jak dawniej palenie powoduje raka, a raki są różne, bywają też rzeczne; mam w sobie jednego z nich, błądzi w tył, jak zarost po bez męskiej wyspie, odruchowo ssie żywiciela, drga niczym hektar owłosionej dłoni, osłonięty wstydem o ułamek sekundy za późno. Ma jednak coś wspólnego z początkiem życia; zaiste, prawdą jest natomiast jedno męskie jądro dające mu początek i określony czas. Zostaw tu, na wyspie, skarb z kawałka siebie, dotknij skóry kobiety, jak się dotyka samego środka wulkanu, zwierzęcia zaszczutego przez sforę, kończyny o martwym krwioobiegu. Noc wygładza ciało, by przy porównaniu śniadania z kolacją męska racja ponownie nie chorowała na artretyzm.

Świetny tekst! Powalająca pointa!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

MegalotermiaNiczym krawiec serca, krajczy lekkich koni,co imają się znaków na końcu swej drogi,podkową zbyt ciężką dla takiej pogonioddaję Ci ciało w ciężki zastaw proguby już przestać pytać, jak się kraje pióro,jak ponieść podkowę wysoko nad głową,by się opowiedzieć pegazom jak szczuromjak dni w próg wrastają, zgięte nowomową.Dziś muszę ukroić, gdzieś, z kawałka siebie,dla siebie samego kilka łat z pamięci ;bososkrzydły pegaz – szczur, zastygły w niebie,pod piórem przestrzeni nieustannie nęci.Naprzeciw czekania i serce nie stanie.Pegazom, jak szczurom, samotne konanie.

Bardzo dobry tekst. Pozdrawiam...

Gdy poeta odszedł zbyt nagle, po cichu,zostają zakładki ksiąg niedoczytanych,pomysły, pośpiesznie spisane na strychu,rozedrgane myśli, parę słów nieznanych.Poeta odchodzi. Obcy usuwająwłosy, co przywarły na starych poduszkach.Zagnieżdżone słońce, które innych budzi,pieści żarem ciche ślady po opuszkach.Kiedy go tu nie ma bezmyślne personypalą w jego piecu notatki i listy,sny o jednym wierszu, pisanym przez lata,co miał być, po latach, dziś na ustach wszystkich.Usuwa się jego stare pamiętniki,wyrzuca jedyny krawat i koszulę,zapałki, noszone w portfelu zapiskii zdjęcie kobiety, połamane czule.Odchodzi poeta, a ze starej szafyostatni raz na spacer idą jego buty,stary, spruty sweter rękawy przecieraa fotel i biurko idą spać na skróty.Umiera poeta. Nikt już nie podlewaw całym domu jednej, lichutkiej paprotki,darte są dyplomy, jakieś zaświadczenia,niknie legowisko ulubionej kotki.Nie jemu znów biją te dzwony w niedzielę.Zetlałe wycinki znów odrobią dniówki.Spieszący donikąd nowi właścicielena drzwiach odrapanych zmienią wizytówki.Za tydzień zdziwiony zamilknie telefon,zaniknie na ścianie pan zegar z kukułkąi inną się treścią zapełnią szuflady,nową warstwę farby zauważy biurko.Znów promyków światła będzie tu za mało,niemych myśli wyjdzie zatarta podnietabo nic się dla świata naprawdę nie stało.Świat się nie zawalił. Tylko zmarł poeta.

Wciąż szukasz schronienia w takiej odległości - jakie to szczęście być ufnym w tylko takie drżenie rąk. Bezbarwne Ty w tworzeniu własnego ja niecierpliwie rozmyte przez czas. Odległość - - wielka bruzda osuwająca się na kolana. Schronienia nie będzie. Ręce drżą by mimo wszystko nastała Twoja pora dotyku Dopiero wówczas nauczą pokory..