Niemand_

Nawałnicą przyszła Błyskiem oka potwierdziła Grzmotem w serce uderzyła Piorunem z nóg zwaliła Gradem świat przysłoniła Strugą deszczu w żyły wsiąkła Burzą życiem wstrząsnęła Tęczą twarz rozpromieniła

Szukam drogi do twych rąk, co ból ukoją Szukam drogi do twego serca, co miłością otuli Szukam drogi do Ciebie, ta kręta jest i długa W niezliczonych minutach samotności, jak płomień myśl przyświeca, że mam dość sił

gdy ciemna płachta oczy spowija zatracając cel wejrzyj w serce, co iskrę rozpala pomnij na snopy światła, okalające twą twarz nie trwóż się jak liść na wietrze zawierzaj dniom pogodnym te do nas należą

zmurszała samotność odchodzi płatkami od skóry promienie słońca otulają me ciało coś Ci dać złotego włosa nić delikatny dotyk czerwień warg czekasz chwili z tchem zapartym oczami wpatrzonymi wyciągasz dłonie w nieuchwytnej chwili zatrzymani w wiecznym trwaniu zaklęci tak szczęśliwi, sobą pochłonięci i tylko zręczna ręka artysty którą miłość prowadzi wykuje w zimnym kamieniu co serce czuje

Miło jest czytać kogoś, kto delektuje się każdym tchnieniem życia.

Miło, że człowiek uparcie próbuje coś z siebie wykrzesać (mimo trudności). Skoro czujesz, że to właściwa droga to podążaj nią i nie odwracaj się za siebie. Ja będę klaskać.