Ataris

Nie tyle Ziemia co jej opiekun, który zawodzi. Z wielką potęgą przychodzi wielka odpowiedzialność - mówimy my i inni sami często to lekceważąc. Świat idealny nie istnieje, świat lepszy - owszem.

Klatka na brzegu rozpaczy rzucona, na złotej krawędzi kiwa się ten świat. Myśl w popłochu myśli nie pokona, do jutra zaczeka zdradzony dziś brat. Na kole zębatym wyryte znamiona, ich ząb gryzie w oczy, naoczny to ślad. Ustami niemowy ustawa stłamszona, współczesnej zamieci okrutny to znak. Tutaj mija się człowiek i rzecz już znikniona, tutaj smutku oraz żalu pyrrusa nie brak. Tutaj nowe nieznane weźmie w ramiona, tutaj słuszne pytanie to tak - czyli jak? Tu, gdzie nadzieja na lepsze postępem wzgardzona, tu, gdzie bezpieczeństwem braku rozmiażdżyć chce cię strach. Tu wolność i równość będzie zapewniona! Wyleczymy starością pachnący duszy twej wrak! Świat nasz niewątpliwie Na lepsze się zmienia Błyszczącej machinie Poddana jest ziemia...* *fragment wiersza C. Miłosza

Dziękuję ślicznie za komentarz, co racja to święta racja - rymy pchane trochę na siłę, ale mam nadzieję że w następnych już się nieco poprawi. Słowa otuchy zawsze też dodają chęci do dalszego działania, więc dziękuję podwójnie.

Tańczy na spirali niebo i ziemia, z gniewnej oddali rozdaje wspomnienia. Odwaga życia mi ciągle dłuży, od kiedy policja myśli mi służy. Tańczy na spirali muzyka i taniec, dyrygujący życia samozwaniec. Kręci się w koło i kręci zabawa, dobija dzieci zamiarność nieprawa. Pomaga, pomaga żyć ludziom muzyka, zawodzi, upada, gdy z cierniem się styka. W celu wycieczki nie widzą celu, na końcu drogi ostrego skalpelu, on potnie ich i dusze i się przysłuży na odpoczynek w końcu zasłuży każdy z nas.