Artur Fabin

Zasypiam widząc Ciebie... i budzę się z obrazem błękitu Twych oczu, ból wielki w mej duszy zranionej kłamstwem rozdartej na cztery. Z poziomu wyimaginowanej doskonałości ufny naiwnie , kochający szczerze przybity nieszczerością i zakłamaniem pokonany emocjonalnie. Dałem wszystko co miałem i dać mogłem wiele na zgubę własnych uniesień bez oczekiwań wzajemności w nadziei na czyste intencje. Skrzywiona psychika oddala w lęku dotyk kobiety, Czas tylko pozwala na wiarę zapomnienia zadanych ran . Położony na łopatki i znokautowany psychicznie świadomy własnej naiwności, tłumacząc czystością pragnienia obdarty z ostatniej nadziei. W złego rozterkach zamieszaniu szukający dobroci tam gdzie jej być nie może bo tylko ironia i śmiech szyderczy