Monika Zawistowska

Weź mnie, Tak słodką, Tak nagą, Tak wiotką. Weź mą kruchość, Mego ciała rozkosz, Weź, weź, Tak jak zawsze brałeś, Niecierpliwie, Z szacunkiem, W blasku. Weź mnie, W ramionach swych Zgnieć mój ból. Weź I na zawsze, Zasiej we mnie nadzieję.

Pomarańczy słodki sok, Czereśni rumieńce, Malin przesłodycz, Czerwonych porzeczek wieńce. Owocem być mogę, Byś tylko wziął mnie Do ust Przegryzł mą słodycz, Swe wargi zatracił w mym soku, Proszę Cię Wróć, I weź mnie znów Do ust.

W płatkach czerwonych róż, Na bezdrożu Twoich słów, Mieszkam wonna Ja, Zasuszona w ciszy trwam. Wiatr we włosach Zagłaskałam już Dotykając skóry ścian, Otuliłam ramion swych kruchość Wspomnień szalem Z namiętności iskier utkanym. Czekam na Ciebie, Czasem goniąc szeptów Twoich wiatr, Przez las naszych pieszczot Kroczę wolno, Czasem tylko, Pochylam się Nad ogrodem spopielanych róż, Zroszonych Twym oddechem. Jesteś blisko. Spokojna, Idę ku przeznaczeniu.

Gdyby moje nagie wargi były nieme, Nie słyszałyby szeptów Twoich dłoni, Oddechu ciszy, w ogniu moich włosów, Pomyliłyby bicie Twego serca Z muśnięciem wiatru, Krzyczałyby bezdźwięcznie szeptem, Na bezdrożu powiek zgubiłyby rozkoszy słodycz, Gdyby moje nagie wargi były nieme....