Lari Fari

Nie mędrkuj Pan, a bierz się do warsztatu! Pokora to cukier poezji, który ciężko wyrobić. A nawet jeśli przyjdzie odłożyć pióro i samemu sobie rzec; jako jest ona we mnie, ale wyrazić jej nie umiem, a tylko nieść, nieść w sobie i płakać razem...

Nie sposób dotknąć wygranej, kiedy odżywia się zwątpienie... Skutek w postaci kolejnej przegranej próby napisania wiersza jest w tym przypadku oczywisty.

Klasyka kiczu - jako rzeczono.

Takoż samo.

Wiersz jak zestawienie wersów "nie wiem nie znam odpowiedzi" - do niczego.

Czarujesz, Jacku :) Można solidnie popłynąć i nie żałować tego...!

Leszku, przekonuje mnie i angażuje aura wiersza, tylko wprowadziłabym drobne zmiany: - zmienia ubranie, miast ubrania - jakby winę - dopowiadasz Leszku. Czynności uprzednio wykonane przez peela same w sobie noszą znamiona winy :)

cięcie iście męskie i tak dalekie od babskiego zamysłu; co ja poradzę, że i absurd, i ckliwość, i banału szczyptę dosypał Ktoś kobiecie, by mężczyznom było łatwiej sięgać do gwiazd :) Będę myśleć o tym.

Nie umiem oddrażnić, pozostaje mi zatem jedynie podziękować pięknie za uwagę.

Wprowadziłam w części zaproponowane zmiany i pozbyłam się jednego wesru. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem wnikliwej analizy, skutkiem której wiersz zyskał w wymowie. Nie rozumiem zabiegu z kursywą; gdyby odnieść do cytatu, i owszem, jednak nie mam świadomości, abym kogokolwiek cytowała w tym wierszu. Bardzo dziękuję za rzeczowe odniesienie.

zbiór pretensji tyje z czasem pęka na mapie dni gubi się pośród fałdzistych słów skala zapomnienia kim jest w pociągu do życia fałszuje złamane wiatrem kochanie biegnij córeczko jabłoni kilka zaprzeczeń rozsądku wstecz przysiądź tam gdzie matka palcami wypieszcza biel ośmielona skinieniem dotykasz miejsc stworzenia

nie podoba mi się składnia trzeciej, zaś co do interpunkcji proponuję następujące zmiany: w drugiej po "oka" średnik, przecinek po "powieści" w czwartej, przecinek po "zabawką".

Pensjonarskie westchnienie z herbarzem, przywiązaniem metafor w zieloność urzęsionej farby... Zakończenie niczym urywany oddech; jeszcze i jeszcze i... dojechałam do syta. Z tego? Nic, proszę Pani.

Zasadniczo brak logiki, choć mówią, że milczenie najwymowniejsze... hmm... mimo wszystko pyłku w słonecznej poświacie nie kupię, natomiast ulotność istnienia tu oddana dość przekonująco.