Marabelle Blake

Gdyby choć na chwilę mógł stanąć czas zabrałabym gdzieś daleko nas... Moglibyśmy tak długo zyć, sami jedynie w ruchu być... Wszyscy inni by w ciszy trwali, już na zawsze zostaliby mali. My byśmy rośli, się starzeli... Jeśli bysmy troche szczęścia mieli, moglibyśmy razem umrzeć szczęśliwi. Ciebie to może trochę dziwi, ale chciałabym, by stanął na chwile czas, Zabrałabym wtedy gdzieś daleko nas...

W tęsknocie ucieleśniona jak ostatni płatek śniegu. Nie mam czasu by zatrzymać się choć na chwilę w biegu. myślami jestem gdzieś hen, daleko... Nie ma jak białe, rozlane mleko, które trzeba zetrzeć. Tak własnie się dzieje, gdy myślę za dużo. najmilsze melodie, najczulsze słowa mnie szybko nużą... Rozwiane włosy, rozmarzone spojrzenie... Ach, czy to mojego ukochanego tchnienie? nie, och nie! To tylko wspomnienie... Znowu jestem sama, jak ostatni płatek śniegu...

Gwiazdy odłamek srebrzysty stworzył wokół płonące iskry. W ciemności jasny blask odbijają, cichą nadzieję na światło nam dają. Delikatna łuna od nich bijąca, zbliża nas, zbliża coraz bardziej do Słońca. Można już dostrzec pierwsze ślady: wschód słońca jeszcze blady. Zaraz wzejdzie na nieboskłon wielki, kończą się nasze smutku męki. Nagle słoneczna poświata, oddzieliła nas od nocnego świata.