Xioo X

Słabiutkie. Tak na prawdę wizja świata wykreowanego w wierszu jest bez sensu. Oklepane formułki.

Chodźmy w deszcz. Ni­by po­dob­ni a tak naprawdę krop­le różne. Pew­nie zno­wu będę win­ny - jak to jest w zwyczaju naj­le­piej wszys­tko na ko­goś na siebie nic a nic a nic. Prze­cież zmieniłaś świat mój świat, ale fan­far brak. Po­wiedz ile jeszcze to będzie trwać - Cho­ciaż jak­by po­myśleć, to ni­cość trwa, trwa, i trwa.

Miasto Iść, zwiedzać, wspominać - tyle pięknych chwil które były, będą, są. Nawet ponura kawiarenka - ta gdzie pierwsze spotkanie tak owocne. Nawet szary dworzec - brudny dworzec opowiada historię. Nawet szare drzewo - co dużo widziało tak mało mówi. Kąt, dom, kamień, rzeka - i inne dogmaty miasta szepczą nieustanie historię sprzed lat...

I iść, być, dojść nigdy nie gnić. I z tobą, razem, my przez świat. I teraz, zaraz, natychmiast zdobywać przestrzeń. I kochać, całować odkrywać twe ciało. I nie wracać, nie kończyć niech trwa chwila.

Teoria częso mija się z praktyką.

Oczywiście że będę mógł!

Mógłbym napisać tysiąc wersów co noc z inną kobietą spać używać masę kontekstów na skrzypcach nauczyć się grać. Mógłbym obejść tysiąc razy Ziemię grzebieniem czesać trawę a po śmierci być w Niebie i pić bogatą kawę. Mógłbym ciągle spać lub napisać do ciebie tysiąc filozofów znać uwierzyć w siebie. Mógłbym mieć wszystko - jest jednak jeden problem mianowicie jestem tego wszystkiego blisko - ale powiem wam skrycie najnormalniej w świecie mi się nie chce.

I jak ten deszcz, co niszczy sady i pomaga rolnikom. I jak ten sen, co marnuje dzień i pomaga zmęczonym. I jak ta noc, co złym daje zarobić a dobrych karze. I jak ten dzień, co uśmiecha się do dzieci a ci szarpie nerwy. I jak ta miłość, co łączy jednych a dzieli drugich... Proszę o ocenę ; >

Ciemność maluje piękne obrazy. Widzę świat, inny niż nasz piękne, czarne liście spowijane ciężką, czarną mgłą. Twoja twarz, taka piękna - czarne oczy, włosy, cera. Widzę wędrowca, na rozstaju dróg - gdzie pójdzie? Wybierze czarną rosę, czy czarne bzy? Tak wiele dróg, w tej mrocznej krainie. Wszystko takie piękne, bez cna koloru. To nie barwa maluje sny, to my. Kolor, światło, barwy, powróciłem.